Terras. Jaargang 2016 (10-11)

[p. 140]

Lucien Suel
Ik sta overeind
Vertaling: Kim Andringa

Mauricette op de fiets

Op weg in de avondschemer tussen Haveskerke en Gaverbeke.
Trapt door nevelslierten ademhaling van het moeras.
Handen geklemd om handgrepen van petroleumblauw plastic.
Door kuitspierkracht besturen de hersenen de trappers crank-
set ketting tanden van de vrijloop naaf velg en band.

Het rubber zoemzoemt over het geribbelde dynamowieltje.
Ssuissssgespin mechanisch product van menselijke energie
Geel licht voor klein rood flikkerend puntje achter.
Het hardleren zadel ingepakt in een geruite theedoek
vastgeknoopt onder de veren om gemakkelijker te zitten.

Aan de zoom van de rok schampen ronde knieën boven het frame.
Het geheel van bewegingen van de tweelingkuitspieren produceert
vervoersveiligheid rendementsefficiëntie verplaatsverlichting.
Lichtsnelheid in het kwadraat vermenigvuldigd met lichaamsgewicht.
Licht verplaatst zich versnelt vertraagt tegelijk met de fiets.

Gele bundel danst in de berm van de weg doorboort scheurt
aan stukken onthulkleurt de grijze plassen mist.
De door de maan geworpen dansende schaduw beult zich af om
het wiel bij te houden rijdt geruisloos over de diepe sloten.
Reukloze koelte op de huid geen spat op de borden van de fiets.

Op de houten brug opeens ineens alles hikt alles
alles alalalles hortstootstoot ramramhobbelt fiefiets
rereflector kuikuitenten neuneuspupupuntje van Mauricette
In het invallende duister de schimmen van koeien en kalveren weg-
gedoken in het hoge gras van de nieuwe weide herkauwend.

[p. 141]

 

Daar is de maan diep in het water als je over de reling kijkt.

 

Geruisloze vlucht van een uil met een pakje ingewanden in zijn bek.

 

Vlugge ril-kippenvel-ling enkels breien de af te leggen weg.

 

Mauricette gevangen in de lange-afstandskoplampen met

 

het geraas van de vrachtwagen die op het rode lichtje afstormt.

 

 

 

Reuzeklap van de achter het monster opgehoopte wind en bbwahh

 

wolk verbrande diesel diep in de neusgaten ingeademd verstoven.

 

Fietslijf wankelend om evenwicht en regelmaat terug te vinden.

 

Oor gespitst ketting en kogellager wegdek onder de wielen.

 

 

 

Aan weerskanten van de fiets huizen ramen blauw uitgeslagen door de tele-

 

visieziekte ongeneeslijke alzheimerkanker van kindertijd tot dood.

 

Tot de volgende ochtend geparkeerde auto's worden gefilmd

 

dunne sluier condens en chemische moleculen koolstof en lood.

 

Met stilstaande fiets is het asfalt een wereldwijd tapijt.

 

 

 

Staand op de trappers haren waaiend in de bries bij zonsopgang

 

als de nacht valt in de zon onderweg eindeloos richting hierdaarheen

 

recht voorachteruit in het rond in een kring alaltijd op-deweg

 

lucht van zweet geur van ether eindeloze terugweg terugkeer

 

naar jezelf eeuwig op drift tegen de keer in onderweg gew-red-no...

[p. 142]

Vlaggevel

Ik schreeuw rood.
Ik hoor geel.
Ik voel blauw.

Bloedige zon in de nevel van het ploegen.
Ochtendlijk keelgekir van de Turkse tortel.
Kronkels van aders in het ellebooggewricht.

Het stroomt en is blauw in het vermiljoenen zand.
De Rode Zee splijt open in een cadmium dageraad.
Vergeelde yoghurt traant uit het ultramarijnen kalfsoog.

Oor van Vincent op de planken vloer van de kamer.
Dichtgeklemde kaken in de aarde van de loopgraaf.
Fluiten van de leren riem op het kindervlees.

Ik krab rood.
Ik bijt blauw.
Ik raak geel.

Spatten licht op de snavel van de merel.
Blauw verkleurde glimlach verzonken in het romige van de kaas.
De malse weide verbergt het gebeente van de afgeslachten.

De blauwe inkt kringelt tussen het borsthaar.
De behaarde hand komt neer op de rug van het aasetend insect.
De wind glijdt tussen de wolken.

Het stro kleurt de naakte huid zwart.
De gele hond hapt naar de muilezel.
De kleuren versmelten met de loodkleurige nacht.

Ik spuug rood.
Ik adem geel.
Ik eet blauw.

[p. 143]

D341, de Chaussée Brunehaut

Van hier ga ik naar ja van hier naar daal ik af
vlieg van mijn heuvels naar daarginds veraf. Van hier
kijk ik naar de bergen. Van hier stuiter ik over
de molshopen Kassel Katsberg en Zwarteberg.
Richting Belgische grens in Abeele koop ik
mijn bier op de hoeve bij mijnheer Cuvelier
aan de kant van de hoofdweg naar Poperinge.
Een groen krat met Hommel Bier en een zwart krat met
Westmalle Tripel. Ik kom terug uit ik rij
alsof ik achterin zit. Komend uit het noorden
zie ik de Artesische heuvels zoals vroeger
vanuit de Aronde. Verschuif de hinkelsteen
steek de Brunehaut heerweg over oost-west-as
van Atrecht naar Bonen over de uitstekende
wervelkolom van de heuvels. Het bloedspoor van
de gescheurde spieren van de koningin wordt
door de wielen uitgewist. Duizenden auto's
schieten voorbij en spuien gas. Zuidwestenwind
die waait vanaf het Kanaal vanaf Stella-Plage
blaast ook dat alles weg de resten yperiet
de resten mijngas naar het noorden in het doek
vol gaten op de molens en in de zilveren
abelen die bevend langs de weg staan. Het snoeien
heeft ze vervormd; de boom die mij het liefste is
reikt naar de hemel maar zijn stekelbaarsjeshaar
verspreidt de zilveren visjes naar alweer het
noorden. Zo niet de wortelkluit die zuidwaarts groeit
naar de warmte van de aarde toe. Eén graad meer
per drieëndertig meter; de kompels in hun
terrils-mausolea met de witte beenderen
van jonge mannen uit Diksmuide uit Vimy
uit Kemmel weten dat. De wolken drijven over
naar het noorden als ijzervijlsel aangetrokken
door de magnetische pool, als een tweede tuin
voor de minnaars van Virginie waar Boreas
alles doet wervelen in de zeven windstreken

[p. 144]

 

van de Navajokosmologie: noord zuid oost

 

west onder boven in het hart. De schaduw staat

 

altijd in het noorden als ik van Liegesboort

 

afdaal naar Gent. Liegesboort met zijn kleine schoof

 

van Leieriet, een zwart gat vol zwart water dat

 

naar Gent stroomt, naar Sint-Martens-Latem en door naar de

 

grazige weide van het lam gods van de broers

 

Van Eyck. We zien een visser aan de waterkant,

 

hij lijkt wel wat op die in wit linnen gewaad

 

van het schilderij. Hij heeft dikke boerenvingers

 

kneedt daarmee kleine rode balletjes uit het

 

mystiek gehakt; het bloed van het lam gaat naar de

 

snoeken de baarzen en de zeelten in de Leie.

 

Van links komt de Schelde aangestroomd trillend onder

 

een sleep aken uit Doornik, golvend op weg naar

 

Zeeland naar het eiland van Johan en van Tien,

 

onder de eindeloze brug bij Zierikzee.

 

 

 

Sinds het begin der tijden bestaat al het Noorden

 

zo niet het Westen, uitvinding van de drakar

 

van Erik de Rode, wereldonthuller, of

 

van de karvelen, van de duif. De zon laat zich

 

in zee storten, roodgloeiende stromen gietijzer

 

aan de horizon, een nachtmerrie met airco.

 

De verrijzenis vlamt in de rijp in het oosten.

 

Zelfs in het uiterste noorden kijk ik op om

 

dat andere noorden van de sterren te zien.

 

Ik zie dat alles hier vanuit mijn kalkgrot hier

 

onder de regen die doorsijpelt drup voor drup

 

om op te wellen als artesische bron - rots

 

die tot de verbeelding van dokter Faustroll spreekt.

 

Die dag was de hel in Artesië. Het ruwe

 

linnen zwepend, bespugend met het speeksel van

 

de driekoppige cobra, Brussel Amsterdam

 

Kopenhagen, terwijl Christian Dotremont

 

van het laagland gekomen verdwaalt in het noorden

 

in de sneeuwbestoven Laplandse logogrammen,

 

de wilde aardbeivisioenen van Knut Hamsun,

 

en de kristallen kathedralen van Tarjei

[p. 145]

 

Vesaas. O Mattis en o Matisse het doek,

 

met de kracht die voortkomt uit de hoogste nood.

 

een Inuït die een lapje spek gebruikt als

 

sledeschaats; het bloed van de ijsbeer bruist onder

 

een dikke witte bontjas. Het noorden zit in de

 

stalen hemel. De adem wordt gezuiverd door

 

sneeuw verzadigd met lood dat poeierig is als

 

de doodskist van de beer die getransporteerd wordt

 

in de wind; per ipsum cum ipso in ipso;

 

de scheur in het uitspansel doet ectoplasma's

 

klonteren. Ginder wachten mijn doden mij op.

Uit: Lucien Suel, Je suis debout, La Table Ronde 2014.