Terras. Jaargang 2016 (10-11)

[p. 80]

Patricia de Groot
Een sterk staaltje

Ik was ingehuurd om een grote stalen kast in elkaar te zetten, meubelen monteren is mijn vak. Ik arriveerde vroeg, misschien wel iets te vroeg, op het Amsterdamse adres. Het was een imponerend huis aan een breed water en meteen al vielen mij de hoge plafonds op. De kamer waarin de kastenwand moest komen te staan was goed opgeruimd en behoorlijk ruim, dus ik had alle bewegingsvrijheid. Ik ging opgetogen aan de slag.

De vrouw des huizes, een niet al te slanke vrouw, grijs kort haar en geheel in het zwart gekleed, bood haar hulp aan, die ik beleefd afsloeg, want aan onervaren handen heb je niets. Maar op haar aanbod van koffie met geklopte melk ging ik maar wat graag in. Nee, ik ging er niet bij zitten, ik dronk de koffie staand en wilde de vaart in de opbouw houden. Als je namelijk te langzaam begint, kom je tegen het eind in de problemen. Ik had het tempo er goed in, al werd ik nog even afgeleid door een blonde, slanke en sierlijk bewegende vrouw, die me vol belangstelling aankeek. Ik vroeg me meteen af wat de relatie tussen die twee was, kon ze maar moeilijk plaatsen. Elk op hun eigen manier leken ze mij te jong om de moeder van de ander te zijn of te oud voor dochter. Ja, jammer inderdaad dat ik niet onthouden heb wat ze zeiden. Of misschien heb ik niet eens verstaan wat ze tegen elkaar zeiden. Niet dat dat veel was, het waren maar een paar woorden, ik ving iets op als ‘kast’, maar dat kan ook zijn omdat ik daarmee bezig was. Je hoort nu eenmaal vaak iets wat je al weet, en zo'n klus kleurt je blik.

Lang tijd om bij die twee vrouwen stil te staan had ik niet, de kast vroeg mijn aandacht, want de leverancier had wel planken geleverd, maar geen steunen, je ziet het wel vaker misgaan. Maar goed, daar zou ik wel een oplossing voor bedenken.

De blonde vrouw groette me en verliet het huis, en de dame in het zwart ging boven in de woonkamer zitten werken. De klus ging voorspoedig en ik kreeg op een gegeven moment nog een tweede kop koffie. Die smaakte me goed.

Misschien een uur later kwam ze weer naar beneden en ze merkte op dat het allemaal verrassend snel ging, en omdat ik ongetwijfeld contant betaald wilde worden, zei ze, zou ze nu naar de pinautomaat zou gaan. Ik weet niet wat zij van te voren in haar koppie had, maar op zo'n standaardkast ben ik echt niet een hele volle dag bezig, hoor. Ik ben toevallig wel een vakman. En het is zeker niet de eerste keer dat ik deze kasten tegenkom, laat staan die stalen steunen mis.

Nou goed, zij zou dus even de deur uit gaan en dan weer terugkomen. Dat duurde en ik dacht eerst, wie weet hoe ver die pinautomaat is, ten slotte woonde ze, of zij allebei,

[p. 81]

daar wil ik vanaf wezen, aan de rand van de stad, ik had op weg daar naartoe ook helemaal geen winkels gezien. En misschien ging ze wel tegelijk even boodschappen doen. Je weet het niet. En je staat er ook niet bij stil. Dus ik bouwde rustig voort en een groot deel van de kast stond al. De gebruiksaanwijzing heb ik echt niet meer nodig, hoor. Ik kan die kasten nu wel uit mijn blote hoofd in elkaar monteren. Ik weet ook precies wat het foutje aan die kasten is, dus daar houd ik meteen al rekening mee. Ik denk dat wie die kast voor het eerst in elkaar zet, wel even flink staat te foeteren, zeker als die steunen er dan ook nog eens niet bij zitten. Maar ik ging dus goed, al begon het me wel lang te duren voordat ze terugkwam. Maar misschien had ik haar niet goed begrepen en had ze gezegd dat ze een poosje weg zou blijven. Ik weet het eigenlijk niet meer.

Dat is eigenlijk het hele verhaal. Ik vertel het u maar zoals het is, al weet ik niet of het reden genoeg is voor een proces-verbaal, want die twee vrouwen hebben me feitelijk niet echt iets aangedaan, om zo te zeggen.

Eerst was ik bang dat die zwarte verongelukt was, ik heb nog haar mobiel gebeld, en ingesproken, want ze nam niet op. Maar ze heeft ook niet meer teruggebeld, dus toen heb ik maar de politie gebeld en uw collega zei dat ik dan maar gewoon de deur achter me dicht moest trekken en naar het bureau moest komen. Dan kon ik aangifte doen, van vermissing en in gebreke blijven, want ik moet nog wel betaald worden. Kijk, dat die vrouwen voor en na verdwenen, kan me nog niet eens zo veel schelen. Maar ik heb natuurlijk wel vijf uur hard gewerkt, die hele kastenwand in elkaar gezet en speciaal iets voor die ijzeren steunen gemaakt. En je denkt dan toch dat als zij daar iemand voor inhuren, ze toch ook zullen betalen. En geld hadden ze wel, het zag er niet armoedig uit. Die kasten zijn trouwens ook de goedkoopste niet. Maar als ik het moet schatten, dan denk ik dat die zwarte vrouw, of liever gezegd die grijze dus, na ongeveer twee uur weg is gegaan. Dus ik heb vanaf dat moment nog drie uur gemonteerd, zonder oponthoud. Ja, ik dacht, ik ga maar door, ze zal toch zo wel terugkomen. En op welk punt besluit je dan dat er iets raars aan de hand is? Ik heb daar geen ervaring mee. Dat leren ze je op de opleiding niet. Dus heb ik maar netjes mijn klus afgemaakt, en daarna nog even gewacht. Afval opgeruimd. Mijn spullen bij elkaar gepakt. Nog eens goed de vloer geveegd. Een beetje rondgekeken. Je gaat je toch steeds vrijer voelen in zo'n huis waar niemand is. Ben op een gegeven moment zelfs nog even boven gaan kijken, om zeker te weten of ze daar niet toch zat, misschien had ik haar niet binnen horen komen en was ze daar op de bank in slaap gevallen. Maar terwijl ik heel zacht de trap op liep wist ik ook wel dat zij er niet was en dat ik eigenlijk alleen maar nieuwsgierig was. Tjonge, wat een uitzicht over dat water. Ik ben eventjes aan het tafeltje voor het raam gaan zitten, maar het bleef toch hetzelfde raadselachtige wachten. Bij elk geluidje in het huis dacht ik dat het de deur was, en soms riep ik dan hallo, terwijl ik me tegelijk betrapt voelde, maar er kwam geen antwoord. Uiteindelijk heb ik al met al nog uren gewacht, nu eens beneden en

[p. 82]

dan weer boven, alsof ik hoopte op de andere verdieping een aanwijzing te vinden, een briefje of zo dat ik eerder over het hoofd had gezien. Of misschien hoopte ik dat ik door mezelf te verplaatsen iets in gang kon stellen. Maar er gebeurde niets, en ik zat daar maar met verhoogde hartslag. Nou ben ik bepaald geen bangelijk type, maar het zat me niet lekker, deze situatie, alsof ik gevangen werd gehouden. En toch, toen ik de deur controleerde, zat die niet op slot. Maar uiteindelijk zijn geen van beide teruggekomen. En dat is wel jammer, want de kast was erg goed gelukt. Nou, en toen heb ik u dus gebeld en nou ben ik hier gekomen. Ik vertel u dit hele verhaal maar even, want wat kan ik anders doen. Even heb ik nog overwogen die kasten weer uit elkaar te halen, die steunen kan ik goed een volgende keer gebruiken, maar nee, dat krijg ik als monteur niet over mijn hart. Daar zijn andere jongens voor. Ik ben klaar voor vandaag.