Terras. Jaargang 2016 (10-11)

[p. 52]

B. Zwaal
Drie gedichten

staal ligt op de loer in de doorboorde
zeer harde zee

staal loert op staal in de uitgehakte
nauwsluitende zee

angst trilt door het water
voor dat bessemerbeest

telegraaf rinkelt te zwak

zee omwikkelt de flarden
zinkt hen af naar afgrondelijk mangaan

donker water woelt in de trog
stuikt over het opgekropt wrak

vlijt het in bedden van zeldzame aarden
scandium en yttrium dekken het toe

lanthaniden bewaken de grafrust
kobalt kleurt de rouw

[p. 53]

 

't erts was op, per vergissing.

 

kiruna kom over! schreeuwde de haven.

 

maar geen ertskorrel belastte de ruimen,

 

geen plaatstaal in hope wachtte de wals.

 

geen konvooi naar de waterweg geen

 

destroyer geen vrachtschip geen veger

 

geen jager op stoom meer van narvik.

 

rotterdam zo tuk op transito bleef leeg

 

geen opdracht zou gusto of droogdok

 

of wilton bereiken geen kiel werd

 

op stapel gezet en alle casco's waren

 

verdwenen, de rijnvaart lag roerloos.

 

plat was de stad, veel was er gevallen

 

 

 

nog niet bezonken het stof of daar renden

 

de directies van werven en vemen naar

 

de nieuwe meesters en baden als

 

heer onder herren om orders.

 

volvette opdrachten verschenen op

 

hellingen, spekglad was de toekomst

 

en afglijden betekende diepstekend gewin

 

uitglijden een visie op welvaart.

 

al het staal keerde werfwaarts en kromde

 

zich dienstbaar naar de nodige vormen

 

verhoogde flakkracht en ontmijnde de vaargeul.

 

snelboten troffen en ertsen vlogen de ruhr op.

 

plat was de stad, veel was er gevallen

[p. 54]

 

van oudsher uit stamboom en uit mijn genie

 

tripten de munten op lieflijke pootjes en rookten mijn schoorstenen

 

in de gloedvolle nabrand van de dakvorst mortieren.

 

alles wat ik raakte was ijzer en het besmette mij allergewiekst

 

met voordeel uit delven en smelten gegoten.

 

goud was ooit al aan midas vergeven en dat raakte mij niet

 

want ook ijzer en koper en brons brachten mij goud in losse

 

realen van zilver die mijn beurzen en schatkisten boeiden

 

maar mijn vleselijke stoffen vrij lieten bewegen.

 

ik had ook niet de ezelse oren van midas, ik gaf niet om de wind

 

door het riet doch slechts om 't geluid van rinkel en winkel

 

en een gieteling was voor mij niet een merel maar

 

voorbode van een geschutsstuk dat rechtvaardig kan blaffen.

 

rijk was het leven, tot sterven bereid.

 

later meende ik vrede uit oorlog te hebben geschapen.

 

ik, lodewijk trip.

 

zeker op mijn drie klompjes!