Terras. Jaargang 2013 (04-05)

[p. 84]

Wim Brands
Vallen en breken en maken

Mijn vader viel vaak. In een doorsneeweek
zag ik hem tijdens de avondmaaltijd
van zijn stoel vallen,

hoorde hoe hij op zijn werk van een ladder viel
en op een station tussen de
trein en het perron.

Ik heb hem nooit zien vallen tijdens het lopen.
Zijn lopen was uitstellen.

Uitgesteld vallen.

Wat hij brak tijdens zijn leven:
zijn rechterarm (negen keer)
een been.

Ik weet niet meer welk been.
Ik kan het ook niet meer vragen.

Hij verhing zich.

Brak hij toen zijn nek?
Ik vraag het me opeens af,
nu ik dit schrijf

maar ik durf het niet te vragen.
En aan wie?

Ik heb hem een keer gevraagd wat hij
voelde toen hij ontwaakte na
een toeval.

[p. 85]

 

Ik weet niet of ontwaken het goede

 

woord is. Hij schudde met zijn hoofd,

 

alsof hij zich wilde bevrijden

 

 

 

van een strop.

 

 

 

Hij grijnsde toen hij verderging met

 

wat hij opeens leek te

 

bedenken:

 

 

 

het bakken van een ei. Hij brak

 

de schaal, en gooide een klont boter

 

op het ei.

 

 

 

Ik zie ons weer staan:

 

Ik die het niet kon laten hem te

 

wijzen op de foute volgorde van maken,

 

 

 

hij met een gezicht waarop een lach

 

doorbrak die ik niet kon

 

thuisbrengen:

 

 

 

een te oude dooier die in de pan

 

glijdt.