Terras. Jaargang 2012 (02-03)

[p. 110]

Over de medewerkers

Pip Adam (Nieuw Zeeland, 1970) debuteerde in 2010 met de verhalenbundel Everything We Hoped For (Victoria University Press). Ze volgde de studie Creative Writing aan de Victoria University in Wellington en is daar nu promovendus.

Mischa Andriessen (1970), publicatie: Uitzien met D (poëzie, 2008). Schrijft over beeldende kunst en muziek.

Kim Andringa (1977) vertaalt naar en uit het Frans; o.a.: Éric Suchère, Oppervlakte(s) (poëzie, 2006), Lucebert, Apocryphe (met Henri Deluy, poëzie, 2005), Tsjêbbe Hettinga, De mer et d'au-delà (poëzie, 2006), F. van Dixhoorn, Séries (poëzie, 2009).

Patrick Beurard-Valdoye werd geboren in het Territorium Belfort, maar ziet zelf het moment waarop hij in het Ierse Cork besloot om dichter te worden als het begin van zijn leven. Hij doceert aan de Kunstacademie in Lyon en publiceerde een twintigtal boeken en bundels. Na een verblijf in Berlijn in 1982 begon hij aan zijn ‘Cycle des exils’ die tot nu toe bestaat uit Allemandes (1985); Diaire (2000), Mossa (2002), La Fugue inachevée (2004), Le Narré des îles Schwitters (2007) en het te verschijnen Gadjo-Migrandt.

De Zwitserse auteur Arno Camenisch, geboren in 1978 in Tavanasa, Graubünden, oogstte veel lof met zijn Bündner-trilogie die bestaat uit de romans Sez Ner (2009), Hinter dem Bahnhof (2010) en Ustrinkata (2012) en is uitgegeven door Urs Engeler. Hij studeerde aan het literatuurinstituut in Biel en schrijft poëzie, proza en toneel in zowel het Duits als het rhetoromaans. www.arnocamenisch.ch

Kiki Coumans (1971) vertaalde proza van o.a. Philippe Sollers, Colette, Elie Wiesel en Virginie Despentes, en poëzie van o.a. Yves Bonnefoy en Nathalie Quintane. Verder is ze redacteur van poëzie-tijdschrift Awater en schrijft ze over literatuur en vertalen voor Filter en 8weekly.nl

Arthur de Smet (1957) vertaalde romans en korte verhalen van schrijvers als Austin Clarke, Andrea Levy, David Mitchell en A.L. Kennedy, en non-fictie van o.a. Alice Albinia en Diarmuid Jeffreys. Zijn laatste gepubliceerde vertaling is De zwenking van Stephen Greenblatt over de terugvondst van Lucretius' leerdicht De rerum natura.

[p. 111]

Piet Devos (1983) rondde in 2006 de vertaalopleiding Frans - Spaans aan het Antwerpse Hoger Instituut voor Vertalers en Tolken af. Vervolgens studeerde hij Algemene Literatuurwetenschap in Leiden. Momenteel schrijft hij aan de Rijksuniversiteit Groningen een proefschrift over de poëzie van Vicente Huidobro, Paul van Ostaijen en Benjamin Péret.

Jean Echenoz (1947) is de auteur van twaalf romans die beschouwd kunnen worden als een vernieuwing van het genre de ‘nouveau roman’ waar zijn vaste uitgever Minuit naam mee maakte. In 1999 kreeg hij de Prix Goncourt voor Je m'en vais. Zijn laatste drie romans zijn een mengeling van biografie en fictie: Ravel (2006), Courir (2008, over hardloper Emile Zatopek) en Des éclairs (2010, over Nicola Tesla). In het Nederlands verschenen deze titels bij De Geus. De vertaling van Des éclairs zal daar in de toekomst uitkomen.

Arie van der Ent is vertaler Russisch (o.a. van werk van Viktor Jerofejev, Dmitri Danilov, Oleg Zobern, Ljoedmila Oelitskaja), mede-oprichter van uitgeverij Douane (waar hij ook de reeks Nieuwe Russen opzette) en initiatiefnemer en programmamaker van het Rotterdamse letterencafé Tsjechov & Co. Hij blogt op www.uitgeverijdouane.nl

Anatoli Gavrilov (Oekraïne, 1946) werkte als telegrambezorger voordat hij in 1990 debuteerde met de verhalenbundel Op de drempel van het nieuwe leven. Zijn teksten, vaak niet meer dan twee pagina's lang, schetsen het uitzichtloze Russische bestaan. Gavrilov wordt door tal van jonge Russische schrijvers als voorbeeld gezien. In 2010 verscheen bij uitgeverij Douane En de zon komt op en 53 andere verhalen van Anatoli Gavrilov, in een vertaling van Arie van der Ent.

Martin de Haan (1966) is essayist en vertaler van Franse literatuur. Hij vertaalde o.a. Elementaire deeltjes van Michel Houellebecq, Jacques de fatalist en zijn meester en Dit is geen grap van Denis Diderot, De toespraken van de bekkenknijper van Julio Cortázar, Identiteit, Onwetendheid, Het doek en Een ontmoeting van Milan Kundera.

Laurens Ham is literatuurwetenschapper en publicist. Hij werkt aan de Universiteit Utrecht aan een proefschrift over autonomie en oprechtheid in de Nederlandse literatuur vanaf de negentiende eeuw. Zijn kritieken en essays verschenen onder meer in DW B, De Groene Amsterdammer, nY, Ons Erfdeel en Parmentier. Daarnaast publiceert hij blogberichten en poëzie bij Terras.

[p. 112]

Melle Hammer (1956) is typograaf, ontwerper en docent. Hij viert de marge - de plaatsen waar alles nog voor mogelijk kan worden gehouden en dwaalt tussen kunst, ontwerp en handwerk. Aangestuurd door wat er op dit moment op deze plek nodig is, laat Melle Hammer zich verleiden tot het uitdenken van tafel, stoel, boekomslag, jas, decor, verhaal of film. Altijd vragend. Onophoudelijk verrast, verontwaardigd of verliefd op dat wat hem omringt.

Sanneke van Hassel (1971) publiceerde drie verhalenbundels IJsregen (2005), Witte veder (2007) en Ezels (2012), en de roman (Nest, 2010). Samen met Annelies Verbeke stelde zij de bloemlezing Naar de stad samen met veertig hedendaagse korte verhalen uit de hele wereld. Daarnaast maakt zij met Hotel van Hassel programma's rondom het korte verhaal. www.sannekevanhassel.nl

Vicente Huidobro (1893-1948) behoort tot de belangrijkste Chileense dichters en romanciers van de twintigste eeuw. Hij was een van de voortrekkers van de Chileense avant-garde en onderhield nauw contact met Franse en Spaanse geestesgenoten. Zijn poëtisch meesterwerk Altazor. O el viaje en paracaídas (Hogevalk. Of de reis aan de parachute) verschijnt in najaar 2012 bij uitgeverij Poëziecentrum in vertaling van Piet Devos.

István Kemény István Kemény werd in 1961 geboren in Boedapest. Hij debuteerde als dichter in 1984 met de bundel Csigalépcsõ az elfelejtett tanszékekhez (Wenteltrap naar de vergeten faculteit). Met deze en de daarop volgende bundels maakte Kemény in Hongarije snel naam als dichter. Hij werd meermaals bekroond en kreeg in 1997 de belangrijkste Hongaarse onderscheiding voor Poëzie, de József-Attila-Prijs. Hij publiceerde naast gedichten ook een paar experimentele romans en schrijft ook essays en toneelstukken.

Antonio José Ponte werd in 1964 geboren in Matanzas, Cuba. Hij koos voor een opleiding tot waterbouwkundig ingenieur omdat hij niets voelde voor de censuur en beperkingen waardoor de Cubaanse letteren geplaagd werden. Daarna zou hij uitgroeien tot een veelzijdig schrijver van essays, verhalen, gedichten, romans, filmscenario's en journalistiek werk. In 2003 werd hij uit de Cubaanse schrijversbond gezet, waarna hij besloot om in ballingschap te gaan. Tegenwoordig woont hij in Madrid. Tot zijn bekendste werken horen het essay Las comidas profundas (1997), de verhalenbundel Un arte de hacer ruinas y otros cuentos (2005), de poëziebundel Asiento en las ruinas (2005) en de roman Contrabanda de sombras (2005).

[p. 113]

Na langdurige omzwervingen in geofysica, journalistiek en beeldhouwkunst heeft Melani Reumers (1967) ontdekt waar haar hart echt ligt: bij het vertalen van Spaanstalige literatuur. In oktober studeert ze af aan de Vertalersvakschool. Eerder publiceerde ze Mevrouw Rood, een verhaal van de Mexicaanse schrijver Antonio Ortuño in KortVerhaal.

Monika Rinck (1969). Recente publicaties: het dubbelalbum Helle Verwirrung (poëzie) / Rincks Ding- und Tierleben (proza en tekeningen (2009), Pass auf, Pony! (audioboek, 2008), zum fernbleiben der Umarmung (poëzie, 2007), Ah, das Love-Ding (essays, 2006).

Roman Sentsjin (1971) groeide op in Siberië. Wegens opkomende post-Sovjet-nationalistische bewegingen moest zijn familie vluchten uit zijn geboortestad Tuva. Tegenwoordig woont hij in Moskou. Sentsjin wordt gezien als een belangrijke vertegenwoordiger van het ‘nieuwe realisme’. Hij heeft vijf romans en vele korte verhalen op zijn naam staan. Zijn werk is onder andere vertaald in het Frans, Engels en Duits.

Jan Pieter van der Sterre (1951). Recente vertalingen: Jean Echenoz' Hardlopen (proza, 2011), De mooiste van Baudelaire (poëzie, 2010) en Martin Amis' De zwangere weduwe (proza, 2010). Voor Raster schreef hij onder meer over Raymond Queneau.

Miek Zwamborn (1974) is schrijver en beeldend kunstenaar. In haar werk spelen landschap en geschiedenis een belangrijke rol. Aan de hand van historisch materiaal pluist zij bestaande verhalen na om met deze fragmenten via verschillende media een koppeling naar het heden te maken. Zij publiceerde Oploper (2000), Vallend Hout (2004) en Het krieken van sepia (2008). www.miekzwamborn.nl