De nuttige, en nuttelooze koopman.
GEldzuchtig Koopman, nu, wel aan,
De weg, dien gy hebt in te slaan,
Wyl uw schrokgierig hart de klaarheid
Der blanke Deugd veracht, de Waarheid
Den nek toekeert, loopt op het end,
Ten bitteren verderf. Men wend,
En keerd, in 's waerelds ommedoolen,
Tot dat men in verkeerde hoolen,
En gaaten, wen het harte knield
Voor 't aardsche schynschoon, word ontzield
In 't midden der wellustigheeden.
Maar, word de Waarheid aangebeeden:
De Wysheid, en 't aanminnig beeld
Der schoone Deugd, in 't hart geteeld,
En zoekt de Koopman, in zyn daaden,
Al wat niet regt is, te versmaaden,
En doeld hy op een vaste schat,
Van de aardsche Koopman nooit bevat,
Dan mag hy zonder schroom, en vreezen,
Als deugdzaam, staâg dezelve weezen.
De Nyd, die met een valsche lachg,
Zyn doen begrimt, en nacht, en dag,
Vol onderaardsche Helgebreeken,
De Opregtheid zoekt na 't hart te steeken,
Ken hem in 't minste deel niet schaan.
Hy houd gestaag de regte baan,
Tot dat zyn Deugd hem op doet vaaren,
Naar 't opperlicht, by de Eng'len schaaren.
|
|
Auteursrechtvrij