Des Kladpapieren Waerelds vuur in As verkeerd.
De Jonkheid op het Vrouw'lyk schoon,
In hete minne - brand onsteken
Ziet vaak den draad zyn levens brekē
Eêr hy haar weergunst krygt tot loon,
Gelyk Adonis kwam te snéven
In 't bloeijen van zyn jeudig lèven.
Wat meêr bejaard, poogt zig 't gemoed
Aan goud en zilver te verzaden,
Tot het met bitt're zorg beladen,
In't midde van 't gewoekerd goed
Van honger en van dorst moet klágen,
En slyt als Midas zyne dagen.
Papiere Waereld: in der tyd
Door 't eewig lot in vùùr ontstoken,
Uw luister blyft niet onbesproken
Door wank'lige, eerloose, aardse vlyt,
Gezalfden over Koningryken,
En die daar polityk naar staan,
(Al schynen zy naar Zon en Maan
Te grypen) doen haar blindheid blyken
Het purper, en de mindre soort
Van die 't Altaar in esse houwen
Den Mammon daaglyks templen bouwen,
Om't zeerst elk in de goudmyn boord,
Of in gedroomde goude bergen;
Verstand en rykdom put zich uit,
Man, Wyf, Schynvroome, schoojer, guit
Jood, Christen, heiden; elk wil tergen
Of dwingen 't lot, tot boefje incluis,
Brand menig aan dit vuur zyn handen,
Wyl 't luk diend Kaalissen tot schande,
Ach! niemand smert zyns naasten kruis!
Men ziet dit vuur in as verkeeren,
Welks scherpe loog den dolkop byt,
Vergeefs, bekkaageloos beschreit
De dwaasheids eew doe wysheid leeren.
Naáuw is de min te rug gejaagt
Als Bachus weêr word aangebedé
Men zuipt en zwelgt, schent deugd en reden,
Waar door men ziel en lighaam plaagt
Tot dat de dood de vreugd komt schenden
En dompeld ze eeuwig in elenden.
Schoon grys en oud en afgeleeft
Komt hem de wellust nog omvatten
By zyn door wind verkrége schatten,
Tot dat de dwaasheid hem begeeft
Waar op de dood zyn vreugd komt storen;
Dus gaat hy eeuwiglyk verloren.
|
|
Auteursrechtvrij