Des Waerelds doen en doolen,
Is maar een malle moolen.
De Waereld loopt als in een soes;
Bombario, de zwarte droes,
Dat pikkig heintje, en ook zyn moer,
Zyn altyd beezig, om den boer,
Den burger, koopman grosser Her,
Hofreekel, graaf, en prins, zo ver
Te voeren, in hun dievenet,
Tot zy te deerlyk zyn bezet,
En't hart, aan't aardsch gebruy te vast,
Wat hemelsch is, maar word een last,
Ziet hier dien dief, Bombario,
Hy is zo guitig, en zo snó,
De drommel kent zyn kneepen niet,
Nu maakt hy pypjes in het riet,
En zit als op het vinketoúw,
Om geldliefhebbers, in zyn kouw,
Of knip, te kippen, en zo voort
Te voeren, door een ruime poort,
Ten weg, die naar 't verderf heen leid,
Vol maalery van ydelherd,
En losse droomen, waan, en wind,
Daar niemant reekening by vind,
Dan die verbasterd van gemoed,
Zyn Vaer, verraaden zouw om't goed
En 't geld, en schatten van deez byd.
Welaan, men banne dan, ten spyt
Van Schots, en trots bedrog, al't kwaad
Ten lande uit, wyl de toeverlaat
Des Rataviers steune op de deugd,
Die haar beminnaars vreede en vreugd,
En ruste geelt en al het géen,
Ons voerd van hier ten Hemel heen.
|
|
Auteursrechtvrij