|
| |
| |
| |
De slag van Waterloo, nachtgezigt, door H. Hermans.
De maen dreef langzaem voort langs 's hemels sfeer;
't Was alles stil, en 'k zat herpeinzend neêr
Te Waterloo; 'k ontwaerde daer den zuil
Des Vlaemschen Leeuws, wiens opgespalkte muil
En uitgevouwde klauw nog afschrik baert.
Hoe treflyk scheen my toen dit trotsch gevaert,
Dat daer het hoofd ten starrenbogen beurt,
Die Leeuw die Frankryks arend heeft verscheurd.
By dit gezigt voelde ik my 't hart ontsteld,
En weidde 't oog langs 't uitgestrekte veld,
Nog overdekt met wapenen en bloed.
'k Herdacht toen 's vyands waen en overmoed,
Den man des lots, den schrikkelyken slag,
En 't bloedtooneel, en d'ysselyken slag,
Wanneer in eens, als 't buldren des orkaens,
Of als 't geklots des wilden Oceaens,
Een luide stem den beenderen gebood:
Verryst, verryst, o schimmen van den dood!
Afschriklyk klonk zy langs het slagveld heen.
Ik trilde by dien toon in al myn leên;
Myn haren rezen, 't hart werd my ontroerd,
En 'k hoorde, in geestverrukking weggevoerd,
| |
| |
Meteen 't gedruisch dier schimmenschaer,
't Geknarsentand, 't gegil, het bang misbaer,
't Geklets der zweep, 't gehinnik van het paerd,
't Geklingel van het stael, 't geknars van 't zwaerd,
't Gekrysch van helm op helm dat vreeslyk klonk,
't Gebrom der trom en 't dof bazuingeronk.
Het bloed versteef my by die doodenfeest;
Toen stroomde droevig voor myn geest,
De tranen in het oog, een schimmenry
Die afgemat en 't slagzwaerd aen de zy,
Doch uitgemargeld door den schrik en vrees,
Nog bleek en gansch verkneusd uit d'afgrond rees.
'k Zag gryzaerds onder d'ouderdom geplooid,
De degen in de hand, met bloed besproeid;
'k Zag jongelingen daer met stael omschorst,
Gefolterd en gewond, en welker borst
Door dorst naer eer en vryheid aengespoord,
Als door een disteldoren werd doorboord.
Dan naderde aen het hoofd der riddrenblom,
Omhuld van glorie, 't Belgisch heldendrom,
Met brandend zweet bedekt, en het gelaet
Met eene wolk van zand en stof begaed.
'k Zag aen hun spits de groote Oranje staen,
Met 's vyands buit en eertrofeen belaên,
Die moedig voor het erf der vadren vocht,
En troon en Vaderland heeft vrygekocht.
Dan kwamen zonen ook, met bleeke koon,
Die by den eersten kreet ten oorlog vloôn;
Dan afgeteerde maegden, onvertroost,
Dan kinderen en moeders met hun kroost.
Een enkle schim, vergaen door leed en spyt,
Dwaelt wringenhandend rond, zoekt de eenzaemheid;
't Was, Frankryk, 't was uw geest, wier schand
In lettren vuers op 't voorhoofd stond gebrand.
Er blonk een schampre lach hem op 't gelaet:
| |
| |
Men las er neêrlaeg, wraekzucht, trots en haet.
Hy sidderde, en bezweek van droefenis,
By 't denken wat hy was, moest zyn, en is.
'k Zag zweven om dien geest een aental doôn
Die als een wolk van voglen om hem vloôn.
Den nacht gelyk, hield hy het stael ontbloot,
Bedreeg den Leeuw met slaverny of dood.
Hy stak de handen over 't slagveld uit,
Sloeg drymael op zyn schild. Een naer geluid
Steeg op dat m'in de verte hooren kon:
Wee u, Napoleon, Napoleon!!!......
Een doodsche stilte ontstond: men slaekte een zucht
En knarsentandde: eensklaps een dof gerucht
Ontdeed zich by de geesten tegen hem,
En 'k hoorde dan die donderende stem
Hergalmen, wen met Godes glans omstraeld,
Een Engel, uit de heemlen neêrgedaeld,
Met afgekeerd gelaet, en gloeijend oog,
Door 't luchtruim 't brandend iebenhout bewoog.
Verwonderd zonk het talloos schimmenheir,
Voor eeuwig in den diepen afgrond neêr.
|
|
Auteursrechtvrij