Het Taelverbond. Jaargang 7

[p. 283]

De zieke jongeling tot zyne zieke geliefde, door Ad. Beernaert.

Kom, Mathilde, myn vriendin,
Liefste weêrhelft van myn herte,
Kom, ô deelster in myn lot,
Kom, ô deelster in myn smerte!

Nog eens wandlen langs de beek
Waer ge in, blozend, zoo veel bloemen,
Zoo veel bloemen vallen liet,
Wen ik soms uw schoon mogt roemen;

Nog eens samen langs de wei,
Waer ik u die bloemen plukte,
En waer voor gy my de hand,
My de hand zoo innig drukte,

Nog eens samen naer de bank
Ginder onder onze linden,
Ginder naer het lieve plek
Waer wy ons zoo innig minden;

Kom, nog eens natuer gegroet
En ons vaerwel haer gegeven,
Zy schonk menig vreugdedag,
In, helaes! ons korte leven;

[p. 284]

 

Kom, die plaetsen weêrgezien,

 

Waer wy menige uren sleten

 

In het teederste gesprek....

 

Kom, die plaetsen niet vergeten!...

 

 

 

Nog dat bankjen eens gezien

 

Waer wy luchtkasteelen bouwden,

 

En de toekomst en ons heil

 

Aen elkaêr verrukt ontvouwden!

 

 

 

Kom, het weder is zoo zacht;

 

En de zon schiet gouden stralen

 

Over veld en hut en woud,

 

Over bergen, over dalen;

 

 

 

Kom, het is de laetste dag

 

Dat wy hier te saêm geraken,

 

Want de teering mat ons af;

 

Zie hoe bleek reeds zyn ons kaken;

 

 

 

En hoe glansloos staet ons oog,

 

En hoe mager zyn onz' handen;

 

Hoor, hoe pynlyk is die hoest....!

 

Hy doorvlymt ons de ingewanden.

 

 

 

Kom, Mathilde, myn vriendin,

 

Liefste weêrhelft van myn herte,

 

Kom, ô deelster in myn lot,

 

Kom, ô deelster in myn smerte!....

Evergem 1852.