Het Taelverbond. Jaargang 7

[p. 204]

Vaderlandsliefde.
Een zangstukje door J. de Geyter.

De vyand kwam en aeklig klonk 't gedommel
Van zyn geschut door 't bang en stil gehucht,
Doch spoedig sloeg in heel het dorp de trommel
En steeg de roep ‘Te wapen!’ in de lucht.
En by dien kreet, die hem het hert ontbrandde
Van 't heilig vuer der Liefde tot den Lande,
Vloog Karel op, den degen in de vuist.
Maer Laura, wie zyn afscheid smertte en griefde,
Aenhoorde slechts de stemme harer liefde
En snikte en bad, de handen saêmgekruist:

- ‘Ach, Karel, 'k smeek, ik smeek u teêr,

Laet my niet langer angstig lyden.

o Blyf, blyf hier, 'k min u zoo zeer.

Wat zou 't u baten kloek te stryden,

Als ik u niet meer weêr zou zien,

Dan - God, ô God! - dan... dood misschien?..’

[p. 205]

 

En knielend hief de maegd heur tengre handen

 

En reikte haer den jongen minnaer toe;

 

En diep ontroerd stak Karel zyne handen

 

Het bevend meisjen even liefdryk toe.

 

Maer wyl zyn hoofd weemoedig nederzakte,

 

Weêrklonk op nieuw ‘Te wapen!’ door de vlakte

 

En glom zyn oog van trotschen glans en gloed.

 

Onwillens greep zyn hand naer zynen degen,

 

Doch Laura schrikte en hield hem schreijend tegen,

 

En zuchtend sprak hy, droef en zacht: - ‘Ik moet!..

 

Geliefde Laura, ween niet meer:

 

Uw tranen doen myn herte lyden.

 

Blyf my beminnen even teêr,

 

't Is pligt voor 't vaderland te stryden.

 

Welhaest zult gy my wederzien....

 

- Ach - snikte zy - ach,.. nooit misschien!..’

 

 

 

En magtloos zonk nu 't meisjen aen zyn herte,

 

En zoende hem, en weende en steende luid,

 

Maer ylings klonk 't geschut weêr in de verte

 

En brak de roep ‘Te wapen!’ nogmaels uit.

 

- God! - gilde zy en bad hem om erbarmen;

 

En vaster nog omstrengelden heure armen

 

Den jongeling, diedacht en zuchtte en zweeg.

 

Doch, eensklaps, als door hooger wenk begeesterd,

 

Heeft hy de kracht der droefheid overmeesterd,

 

Terwyl de kreet van buiten luider steeg.

 

- ‘Geliefde Laura, ween niet meer:

 

Uw tranen doen myn herte lyden.

 

Blyf my beminnen even teêr,

 

't Is pligt voor 't vaderland te stryden.

 

Welhaest zult gy my wederzien....

 

- Ach - snikte zy - ach,.. nooit misschien!...

 

 

[p. 206]

 

- Het kost my veel de stemme myner liefde

 

Te smooren voor de stem van eer en pligt;

 

Want als de smert my ooit den boezem griefde,

 

Werd zy me door uw byzyn toch verligt:

 

Maer op den stond van voor een wyl te scheijen,

 

Van foltrend wee en lyden u zien schreijen,

 

Dit breekt myn hert en wondt en pynigt my....

 

En toch, toch moet ik, Laura, moet ik henen:

 

De vyand is reeds op ons erf verschenen

 

En met zyn magt is ook ons juk naby!

 

Geliefde Laura, ween niet meer:

 

't Is pligt voor 't vaderland te stryden.

 

- Ga, - sprak zy - Karel, doch kom weêr...

 

Ga, help der vaedren grond bevryden.

 

- Vaerwel dus: gy zult me eens herzien

 

Vol roem en eer, of... dood misschien!’

Antwerpen.