Het Taelverbond. Jaargang 7

[p. 162]

De engel. Een vertelseltje uit het Deensch van H.C. Andersen, vertaald door J.F.J. Heremans.

- Ieder maal dat er een goed kind sterft, komt er een Engel Gods neder op de aarde, neemt het dood kind op zijne armen, breidt de groote witte zwingen uit, vliegt heen over al de plaatsen, waar het kind heeft van gehouden, en plukt eene heele handsvol bloemen, die zij tot God brengen om daar nog schooner dan op aarde te bloeijen.

De goede God drukt alle bloemen aan zijn hert, maar aan de bloem, die hem het liefste is, geeft hij eenen kus, en dan krijgt zij stem en kan mede zingen in de groote gelukzaligheid!

Zie, dat alles vertelde een Engel Gods, terwijl hij een dood kind naar den hemel wegdroeg, en het kind hoorde even als in den droom; en zij voeren heen over de plaatsen in het huis, waar de kleine had gespeeld, en zij kwamen door hoven met liefrijke bloemen.

- Welke zullen wij nu medenemen en in den hemel planten? - vroeg de Engel.

En daar stond een blanke gezegende roozenboom; maar eene booze hand had den stam geknakt, zoodat al de takken, vol met groote half uitgesproten knoppen, verwelkt rondom neêrhingen.

[p. 163]

- De ongelukkige boom! - zeî het kind, - neem hem, dat hij kunne bloeijen boven bij God!

En de Engel nam hem, maar kuste het kind er voor en de kleine opende half zijne oogen. Zij plukten van de rijke prachtbloemen! maar namen ook de verachtte morgenvrouw en het wilde vergeetmijnietje.

- Nu hebben wij bloemen! - zeî het kind, en de Engel knikte, maar zij vlogen nog niet op naar God. Het was nacht, het was heel stil, zij bleven in de groote stad, zij zweefden om in eene van de smalste straten, waar er heele hoopen stroo, assche en vuilnis lag; het was verhuisdag geweest, er lagen stukken van tellooren, pleisterbrokken, vodden en oude hoedekoppen, hetgene alles er niet goed uitzag.

En de Engel wees in al dat mengelmoes neder op eenige scherven van eenen bloempot en op eenen klomp aarde, die er was uitgevallen en te samen gehouden werd door de wortelen van eene groote verwelkte veldbloem, die niet meer deugde en daerom buiten op de straat was geworpen.

- Die nemen wij mede! - zeî de Engel, - ik zal u vertellen, terwijl wij vliegen!

En zoo vlogen zij, en de Engel vertelde.

- Daar neder in de smalle straat, in den lagen kelder; woonde een arme, zieke knaap; van zijne jongste jaren af, was hij altijd bedlegerig geweest, wanneer hij het gezondste was, kon hij op krukken het klein vertrek een paar malen op en neêr gaan, dat was alles. Eenige dagen 's zomers vielen de zonnestralen een half uur op den vloer des kelders, en wanneer dan de arme knaap er zat en de warme zon op zich liet schijnen, en het roode bloed door zijne fijne vingers zag, die hij voor het aanzicht hield, zoo heette het: - Ja! vandaag is hij buiten geweest! - Hij kende het woud in zijne heerlijke lentegroente slechts daaraan dat des gebuurs zoon hem dan den eersten beukentak bracht, en dien hield hij over zijn hoofd, en droomde zich dan onder de beuken te zijn, waar de zon scheen en de vogels zongen. Op eenen lentedag bragt de gebuurjongen hem ook veldbloemen: en onder de e was

[p. 164]

toevalligerwijze, er eene met den wortel bij, en daarom werd hij geplant in eenen bloempot en weggezet aan het venster dicht bij het bed. En de bloem was geplant met eene gelukkige hand, zij wies, schoot nieuwe scheuten en droeg ieder jaar hare bloemen; zij werd des zieken jongen liefste bloemenhof, zijn kleine schat op deze aarde; hij begoot ze en paste ze op, en zorgde er voor dat zij iederen zonnestraal tot den laatsten vinge, die over het lage venster gleed; en de bloem wies zelfs in zijne droomen, want voor hem bloeide zij, spreidde zij haren geur en verhengde zij het oog; naar heur wendde hij zich in den dood, daar de Heer hem riep. Een jaar is hij nu bij God geweest, een jaar heeft de bloem vergeten gestaan op het venster en is verwelkt en daarom bij het verhuizen buiten met uitkeersel op straat geworpen. En dat is de bloeme, de arme verslenste bloeme, die wij in den ruiker hebben mede genomen, want die bloem heeft meer verheugd dan de rijkste bloeme in een koninginnenhof.

- Maar hoe weet gij dit alles! - vroeg het kind, dat de Engel naar den hemel droeg.

- Ik weet het! - zegde de Engel, - ik was, ja, zelf het zieke knaapje, dat op krukken ging! mijne bloem ken ik nog!

En het kind opende zijne oogen en zag in des engels eerlijk, vreugdig aanzicht, en in denzelfden oogenblik waren zij in Gods hemel waar er vreugde was en gelukzaligheid. En God drukte het doode kind aan zijn hert, en dan kreeg het vleugels als de andere engel en vloog hand in hand met hem, en God drukte al de bloemen aan zijn hert, maar de arme, verslenste veldbloem kuste hij, en zij kreeg stem en zong met de engelen, die rondom God zweefden, eenige zeer nabij, andere buitenrond om deze in groote kringen, altijd verder, in het oneindige, maar alle even gelukkig. En alle zongen zij, kleine en groote, het goede gezegende kind, en de arme veldbloem, die verwelkt had gelegen, in het uitkeersel geworpen, onder de vuilnis van den verhuisdag; in de enge, donkere straat.