Het Taelverbond. Jaargang 7

[p. 159]

Drie oude liedekens medegedeeld door Prudens Van Duyse.

I.

Lente.

[Stemme: Die Vogelkens inder muten].

Als dat wout draecht bloemen,
Soo draecht myn liefste scoen hair;
Si leit af haer pockelette:
Geen hoofdeken scoender, voorwaer.

Als gele goude rosekens
Ontspruten al langs der bane,
So trect mijn lief een rocsken,
Een so korte rocsken ane.

Als die wegelkens sijn groene,
So lopet mijn lief sonder scoe.
Och, datter steen nochte doren
Haren voetekens seer en doe!

[p. 160]

4.

Als die suderwindekens ruselen,

 

Mijn lief sonder halsdoeke gaet.

 

Haer halsken is sneeuwitte:

 

Het is er so hupse maecht.

II.

Liefdewensch.

[Stemme: Scoen lief, hoe ligt gy hier, en slaept.
Willems, Liederen, blz. 329].

Had ik den slotel van den dach,
Ic werpen in ener borne,
Waer datti noit het licht en sach:
Die sleutele waer verloren.

Die stille nacht ons soude omvaen
In enen priele van rosen;
De gouden sterren end silveren maen
Ge sagen ons cussen end cosen.

Geen hanengecraei dat ons storen sou;
Wi en wisten van geender sorgen.
Ic hebber een herde lieve vrou,
Ic hate den roden morgen.

[p. 161]

III.

Winter.

[Stemme: Daer leit een clooster in Oostenrijk.
Willems, Liederen, blz. 166].

Wanneer de winter comt int lant,
Begint mijn lief te truren:
Sen kan geen blommen langs den cant
Meer plucken up aventuren.

Sen sit niet geernen aenden haert,
Int diepsten vander schouen:
Het sonneken es haer al meerder waert,
Als de vogelkens hun nestje bouen.

En treuret niet, mijn soete lief;
Stuer buten den winter graue.
Wanneer gi mi een soentje biedt,
Tes minen herten tot lentendaue.

Indien ic u een soentje gaf,
Wat waerder ane misdreven?
Al is de witte winter straf,
Een soentje doet ons herleven.