Het Taelverbond. Jaargang 7

[p. 156]

De geliefden. Een vertelseltje uit het Deensch van H.C. Andersen, vertaald door J.F.J. Heremans.

Een Top en een Bal lagen in eene schuif te samen onder ander speeltuig, en zoo zegde de Top tot den Bal: - Zullen wij geene Geliefden worden, daar wij toch in de schuif te samen liggen; - maar de Bal, die van turksch leêr genaaid was, en zich even zooveel inbeeldde als eene fijne jufvrouw, wilde op zulk iets niet antwoorden.

Op den volgenden dag kwam de kleine jongen, die het speeltuig bezat, hij oververwde den Top met rood en geel, en sloeg er eenen koperen nagel midden in; dat zag er nu recht prachtig uit, wanneer de Top ronddraaide.

- Bezie mij! - zegde hij tot den Bal. - Wat zegt ge nu? zullen wij dan geene Geliefden worden? wij passen zoo goed te samen. Gij springt en ik danse! Gelukkiger dan wij beide kan niemand worden!

- Zoo! gelooft ge dat! zeî de Bal. - Ge weet nog niet dat mijn vader en moeder pantoffels van turksch leêr geweest zijn, en dat ik eenen prop in het lijf heb.

[p. 157]

- Ja, maar ik ben van Mahonijhout! - zeî de Top, - en de stadvoogd heeft zelf mij gedraaid; hij heeft zijne eigene draaibank, en het was hem een groot vermaak!

- Ja, kan ik daarop betrouwen! - zeî de Bal.

- Dat ik nooit zweepslag meer krijge, in gevalle dat ik lieg! - antwoordde de Top.

- Gij spreekt zeer wel voor u! - zegde de Bal; - maar ik kan toch niet; ik ben zoo goed als half verloofd met eene zwaluw! Ieder maal dat ik naar de wolken ga, steekt zij het hoofd uit het nest en zegt: - Wilt ge? Wilt ge? - en nu heb ik inwendig ja gezegd, en dat is zoo goed als eene halve verloving! maar ik beloof u, ik zal u nooit vergeten!

- Ja! dat zal veel helpen! - zeî de Top, en zoo spraken zij niet meer tegen elkander.

Den volgenden dag werd de Bal opgenomen; de Top zag hoe hoog hij in de lucht op voer, als een vogel; men kon hem eindelijk in het geheel niet meer zien; ieder maal kwam hij weder terug; maar hij maakte altijd eenen hoogen sprong, wanneer hij de aarde roerde; en dat kwam of van verlangen, of omdat hij eenen prop in 't lijf had. Den negenden keer bleef de Bal weg en kwam niet meer terug; en de knaap zocht en zocht, maar weg was hij.

- Ik weet genoeg waar hij is! - zuchtte de Top, hij is in het zwaluwenest, en hij is met de zwaluw getrouwd!

Hoe meer de Top daaraan dacht, des te meer werd hij voor den Bal ingenomen; juist omdat hij hem niet kon krijgen, daarom nam de liefde toe; dat hij eene andere genomen had, dat was daarbij het bijzondere; en de Top danste rond en snorde, maar altijd dacht hij aan den Bal, die in zijnen geest hupscher en hupscher werd. Alzoo verging menig jaar - en dan was het eene oude liefde.

En de Top was niet jong meer! - maar op zekeren dag werd hij heel en al verguld; nooit had hij er zoo heerlijk uitgezien; hij was nu een gouden Top en sprong dat hij snorde. Ja, dat was iets! maar eens sprong hij te hoog en, - en weg was hij.

[p. 158]

Men zocht en zocht, zelfs beneden in de kelder, hij was toch niet te vinden.

- Waar was hy?

Hij was in den vuilnisbak, waar alle slach van koolstronken, en uitkeersel lag en gruis dat van de dakgoot nedergevallen was.

- Nu lig ik wel; hier kan snel het verguldsel van mij afgaan! en wat zijn dat voor bedelaars, bij wie ik ben gekomen! - en dan lonkte hij naar eenen langen koolstronk, die al te kort afgetrokken was, en naar een wonderlijk rondding, dat er uit zag als een oude appel - maar het was geen appel, het was een oude Bal, die menig jaar in de dakgoot had gelegen, en die den regen had doorzijpeld.

- Gode zij lof, daar toch komt een van ons gelijken, met wien men kan spreken! - sprak de Bal en beschouwde den vergulden Top: - Ik ben eigentlijk van turksch leder, genaaid van juffers handen en heb eene prop in 't lijf, maar dat zal niemand zien aan mij! Ik was op het punt bruiloft te houden met eene zwaluw, maar dan viel ik in de dakgoot, en daar heb ik vijf jaar gelegen en ben ik doorzijpeld. Dat is een lange tijd, wilt gij het gelooven? voor eene jufvrouw!

Maar de Top zeî niets, hij dacht aan zijn oud liefje, en hoe meer hij luisterde, hoe klaarder werd het hem dat zij het was.

Daar kwam de dienstmeid en wilde den bak keeren: - Hei sa! dat is een gouden Top! - zegde zij.

En de Top kwam weder in de kamer tot groote achting en eere, maar van den Bal hoorde men niets meer, en de Top sprak nooit meer van zijne oude liefde; zij ging over, wanneer zijne liefste vijf jaar in eene watergoot had gelegen en doorzijpeld was, ja men kende haar niet meer, wanneer men haar in den vuilnisbak ontmoette.