Het Taelverbond. Jaargang 7

De zwaluw, (Naer Simeon Pecontal) door J. van Rotterdam.

Waer, lieve zwaluw, blyft gy dwalen?

Gy keert niet weêr.

Heeft thans de tronwste van de vooglen,

Geen heugnis meer?

Nog voert April zyn grauwe wolken,

Langs 't hemelbreed;

Gy wordt gewacht van de arme lieden:

Ze lyden wreed.

Zy klagen bitter en zy weenen.

Waer toeft gy toch?

Zy denken dikwils aen uw komste,

Maer wachten nog.

[p. 34]

 

Helaes! zoodra gy hadt verlaten

 

Deez' sombre kreek,

 

Verscheen de honger en het lyden,

 

Langs deze streek.

 

 

 

Thans staet geen vrucht meer op de velden;

 

In 't dorp is nood,

 

De wind fluit gierend langs de golven,

 

't Schynt alles dood.

 

 

 

De nacht vermeerdert nog hun lyden;

 

Want 't vriest zoo zeer.

 

Hun honger groeit en brood ook hebben

 

Ze thans niet meer.

 

 

 

Wanneer zy klagend tot u roepen:

 

Ach! lieve, keer!

 

Wil toch hun smarte dan verzachten,

 

ô, Keer dan weêr.

 

 

 

Uw komste schenkt hun een nieuw leven;

 

Elk mint uw nest;

 

Want hoop heeft thans zich in hun boezem

 

Zoo zacht gevest.

 

 

 

Gy weet, wanneer de zon gaet dagen

 

Met heel heur pracht,

 

Langs 't duinzand hupp'len de arme kinderen,

 

En lachen zacht.

 

 

 

Helaes! de zon, zy is hun tooisel,

 

Hun eenge vreugd;

 

Het goud ook van den vorst der aerde,

 

Dat hen verheugt.

 

 

[p. 35]

 

Zoodra die straelt, maekt elk zich meester,

 

Met spoed, van haer;

 

Want ze is alleen op deze wereld,

 

Hun vriend, voorwaer.

 

 

 

En toch zy is van 't lydend wezen

 

Het eenig goed;

 

Zy is byna een weinig voedsel,

 

Dat leven doet.

 

 

 

Verlaet Olyven en Platanen,

 

Kom, hecht uw mos,

 

Met spoed, aen 't venster onzer hutten,

 

By 't dennenbosch.

 

 

 

Als aen uw gade, blyft vereenigd

 

Aen d' armen mensch;

 

Want, zwaluw, gy zyt zyn beschermer,

 

Zyn eenge wensch.

 

 

 

Als 't onweêr hunne hut doet kraken,

 

Dan stort nog moed,

 

Uw lieve nestje in hun harte;

 

Zy hopen zoet.

 

 

 

Zy zyn, zoo als zy vroeger waren;

 

Wen gy vertrokt.

 

Nog kan deez' streek u jongen schenken,

 

Zoo liefde u lokt.

 

 

 

Ach! liefde, daer is 't zoet geheugen,

 

Dit teeder woord.

 

Nu komt gy vast ons weder vinden,

 

Hebt gy 't gehoord?

 

 

[p. 36]

 

Gedankt, gedankt voor zoo veel vreugde;

 

't Is oostenland.

 

De Godheid zelve is 't die u lachend

 

Ons zendt ten pand.

 

 

 

Ach blyf! treed voor, gy moogt niet vreezen,

 

Zing vry uw lied;

 

Ik luister en 'k vergeet myn smarten,

 

Thans klaeg ik niet.

 

 

 

Vertel my heden, zoete dwaelster,

 

Door welke magt,

 

Gy langs de orkanen zwangre baren,

 

Ons tegenlacht?

 

 

 

Niet waer, zeer lang duert uwe reize?

 

Toon my thans aen,

 

Wat wolken hebben u gewiegeld,

 

Langs uwe baen?

 

 

 

Als 't onweèr 't groote schip de vleuglen,

 

Verscheurt en kraekt,

 

Wat is 't dan, dat de kleine zwaluw

 

Op reis bewaekt?

 

 

 

Of brengt misschien u de eendragt sterkte?

 

Of is het dat

 

De hemel waer de wind u heen trekt,

 

Meer deugd vervat?

 

 

 

U, vrye vogel, leidt de liefde

 

En God, de Heer,

 

Des nachts, langs 't onbegryplyk duister,

 

Door 't aeklig weêr.

 

 

[p. 37]

 

Voor u geen onbekende wegen,

 

Uw vlugt is vry,

 

Gy kust zoo graeg de blanke wolken,

 

Het gras er by.

 

 

 

Gy wiegelt van de blauwe golven,

 

Naer 't gelend graen;

 

Gy zoekt de gouden zonnestralen,

 

De groene baen.

 

 

 

Ach! waerom mag ik u niet volgen,

 

Met eigen vlugt,

 

En heel den dag als gy, ook leven,

 

Van zon en lucht?

 

 

 

Vergeefs, och ja! zoekt onze ziele

 

Naer vryheid rond.

 

't Vergeten van den grooten hemel

 

Is 't, wat ons wondt.

 

 

 

Bekommerd met het goed dat heensnelt,

 

Helt 't hoofd er van;

 

Het meet ons leven, lucht en ruimte;

 

Wy sterven dan.

25 july 1850.