Het Taelverbond. Jaargang 7

[p. 32]

Ode aen den nacht, door P. Kampen.

Daelt neêr, daelt neêr, ô geesten van den nacht!
Wilt om onze aerde uw donkre vlerken spreiden;
De stem des dags zy op uw wenk versmacht;
Komt myne ziel ter eenzaemheid geleiden!
Ach! naer uw komst heb ik met angst gezucht,
In 't dwaes gewoel dat zoo myn hert doet lyden;
Gy, gy alleen, kunt my van 't wee bevryden;
't Is in uw schoot dat ik om hulpe vlugt!

Neen, stille nacht, gy zyt niet voor myn hert
Als voor den hoop van wulpsche wereldlingen,
Een aeklig spook dat schrik, gewetenssmert,
Met vlammend zweerd hun in de ziel komt dringen.
Gy zyt my zoet als de engelachtge maegd,
Die vreugde vlugt om met haer vriend te treuren,
Wier zachte blik de droefheid op kan beuren
Van 't bloedend hert, dat haer zyn lyden klaegt.

Ik groet u, nacht, steeds is me uw byzyn zoet:
't Zy dat ge praelt met schittrend stergewemel,
't Zy dat ge wreed de bliksems flitsen doet,
En 's donders stem dreunt aen den zwaren hemel;
Ja, zelfs alsdan by 't hygen der natuer
Geniet myn geest een onbekend behagen,
Die nare stilt', die pletterende slagen,
Zyn 't beeld van myne ziel in 't woelig uer.

[p. 33]

 

In u, ô nacht, vind ik my zelven weêr:

 

Uw diepe stilte doet myn ziel herleven,

 

Des herten snaer, verdoofd door 't hevig zeer,

 

Komt zachtjes weêr voor 't schoone, 't grootsche beven,

 

o Met wat vreugd, met welk een vry genot,

 

Dringt dan myn blik door gindsche sterrenoogen,

 

Myn ziele door de oneindigheid bewogen,

 

Stygt biddend op tot voor den troon van God!

Augusty 1849.