Het Taelverbond. Jaargang 6

[p. 526]

De schoone Roza, (fragment) door Frans Heuts.

Wat was zy schoon, de jonge Roza!

Schoon als een strael der lentezon;

Natuer had haer zoo mild geschonken

Het heerlykst dat zy schenken kon.

Reeds, in den gulden tyd der teêre kinderjaren,

Voorspelde eenieder die haer zag

Wat schoonheid daer, in 't wiegje, lag;

De fiere moeder zei, als ze op haer kind bleef staren,

Met blyde tranen op de koon:

ô God, wat wordt myn Roosje schoon!

En - als de droom der wieg verzwonden

En 't kind ontloken was tot maegd,

Op 't tydstip dat der maegdenziele

Een droom van liefde reeds behaegt;

Als Roza, in een kring van jeugdige vriendinnen

Die God ook heel beminlyk schiep,

Des levens paradys doorliep,

Dan was zy schooner nog dan al die engellinnen,

Dan dacht die lieve maegdenkroon:

Ach, waren we ook, als Roza, schoon!

[p. 527]

 

Bragt haer de wandling in de dreven

 

Of in het nieuw ontloken dal,

 

Daer hoorde zy heur schoonheid roemen,

 

Heur lofzang ryzen overal.

 

De stemmen ryk en bont die door de wouden stroomen:

 

Het zacht en lieflyk vlietgesuis,

 

Het koel en lieflyk windgeruisch,

 

En 't vrolyk zangerkoor gezeten in de boomen,

 

't Zong alles dan, op blyden toon:

 

Och Roosje, kind, wat zyt ge schoon!

 

 

 

Of leidde godsvrucht haer ter kerke

 

Gehuld in 't maegdelyk gewaed,

 

In heilgen ootmoed neêrgebogen,

 

De roos der onschuld op 't gelaet,

 

Dan deed het engelkoor, door zoo veel schoon bewogen,

 

By orgeltoon en outerzang,

 

't Welluidend hemelharpgeklank,

 

En 't heerlyk lofgezang weêrgalmen uit den hoogen

 

En 't zong, in 't zweven rond zyn troon:

 

ô God, wat is uw liefling schoon!

 

 

 

Haer oog was de effen vliet die 't rein azuer weêrspiegelt;

 

Haer ziele zweefde er in, zoo lachend en zoo zacht,

 

Als in 't azuer dier vliet de tortel dryft en wiegelt;

 

Haer mond, de roozenknop die op een zefier wacht

 

Om 't kelkje van satyn te ontluiken voor zyn zegen,

 

En, als een zoete lach bekoorlyk hem ontsloot,

 

Dan blonk een dubble rei van peerlemoer u tegen;

 

Haer wang, die 't zachte dons der kinderwang nog bood,

 

Zag men door lenteroos en blanke lelie glansen;

 

En heel dit lief gelaet, zoo engelrein en zoet,

 

Kwam dan de blonde vlecht als golvend goud omkransen;

 

Heur glimlach bragt de hoop in 't hopeloos gemoed;

[p. 528]

 

De liefde sleet heur tyd aen 't vormen harer leden;

 

Zy scheen door hooger glans als aerdschen glans omstraeld:

 

En in die schoone leest, zoo vol aenloklykheden,

 

Een ziel, als 't vlokje sneeuw dat van den hemel daelt.

 

 

 

ô, Jongling die haer mogt ontmoeten,

 

Betooverd door heur schoonheidsglans,

 

Hebt gy dit meisje niet aenbeden

 

Als een gedaeld uit 's hemels trans.

 

Scheen zy de lente niet vol schoons, en lust en leven,

 

En week de nevel van 't verdriet

 

Uit uw verjeugdigd harte niet?

 

Scheen zy de zoete hoop die voor haer oog kwam zweven?

 

Badt gy, den blik op hooger woon:

 

ô God, wat is uw wereld schoon!