|
| |
| |
| |
Aen de zee, door Pieter Geiregat.
'k Bewonder u, ô zee, zoo groot,
Gy magtige in der scheppingsschoot,
Die met der menschen stoutheid lacht,
Gelyk een reus met dwergenkracht.
'k Bewonder, zee, uw stille rust,
Wanneer gy lachend de aerde kust,
En gy uw golfjes spelen doet,
En zachtjes opslaet om haer voet,
Gewiegd door d'adem van den wind.
Dan is 't dat gy den mensch verblindt.
De mensch, zoo roekeloos en stout,
Die alles waegt om eer en goud,
Waent u voorlang in slaep gesust,
En hy vertrouwt zich op uw rust.
Maer wee hem, zoo gy dan ontwaekt,
En gy een poos uw sluimren staekt!
Want dan, ô zee, dan zyt ge wreed,
Als een tyran, die 't al vertreedt,
En met den traen der onschuld lacht,
En 't al doet bukken voor zyn magt.
ô Wreed zyt gy, wanneer verwoed,
Gy gansch den aerdbol beven doet,
En waterbergen hoog en groot,
Met duizend ryzen uit uw schoot
Van hevig windgeloei verzeld.
Wat magt weêstaet dan uw geweld?
| |
| |
ô Wee dan 't slingrend, ranke schip!
't Is haest verbryzeld op een klip,
Of dient den golven tot een spel,
Als aen een kind een waterbel.
Het stort in 't diep, het vliegt omhoog,
Dan, naer en schriklyk is 't vertoog:
Vervaerlyk opent zich uw schoot,
't Orkaen huilt 't vonnis van den dood,
Het schip stort in uw afgrond neêr,
En 's menschen werk bestaet niet meer!
Dan leeft en heerscht gy, Oceaen,
In eerbiedwekkend golvenslaen,
Dan schynt ge als door een magt bezield,
Waervoor alle andre nederknielt,
En die u vry bewegen laet,
U breidelt noch in kluisters slaet,
En u behoudt gelyk gy waert,
Als ge uit den chaos werdt gebaerd.
Ook de aerde leeft, brengt voort en werkt,
Doch ziet haer vrye magt beperkt,
Zy ligt gekluisterd, en de mensch
Doet haer steeds zwoegen naer zyn wensch,
Zy is slavin, doch zee, zyt gy,
Zoo als gy schynt, zoo magtig, vry?
Uw waterbergen stygen hoog,
Maer naken nooit den hemelboog,
Zy vallen neêr, beroofd van kracht;
Bedwingt hen ook een hooger magt?
ô Zie, een waterberg verdwynt,
Daer dreigend hem de zon beschynt,
Die statig daer te voorschyn treedt,
Alsof gy, zee, haer hulde deedt?
| |
| |
ô Is 't de zon, die 't al verlicht,
Waervoor gy, woeste golven, zwicht?
ô Is 't de zon, die 't al bezielt,
Waervoor gy, waterbergen, vielt?
God schiep de zonne van het vuer,
Toen groette de aerde en gansch natuer.
De levensbron van haren bloei,
De ontwikklingskracht van haren groei;
Ook gy, ô zee, zyt haer uw magt
Verschuldigd en uw forsche kracht;
Want toen zy de aerde een vuergloed schonk,
Bezielde ze ook u met een vonk,
Van 't vuer dat in haer boezem brandt,
En helder straelt als diamant.
Ligt niet uw hert aen d'evenaer?
Waer leeft gy 't meest? Is het niet daer,
Waer u de zon een vuerstrael biedt,
Die brandend u in de adren schiet,
Waer 't heete water kookt en bruischt,
En gy in weelde en wellust ruischt?
Doch overal, ô zee, zyt gy,
Zoo levensvol niet en zoo vry.
Want aen de Polen, waer de zon,
U van haer vuer niet zenden kon,
Daer zagen de eeuwen u altoos,
Verstyfd en koud en levenloos,
Daer zyt gy ys, daer ligt gy vast,
Gelyk het levenloozen past.
Wees niet zoo trotsch, ô Oceaen,
Want zonder zon moest gy vergaen,
En werdt ge een ysklomp, koud en groot,
Onmeetbaer lichaem, ja, - maer dood! -
Gent.
|
|
Auteursrechtvrij