Het Taelverbond. Jaargang 6

[p. 515]

Krankzinnig.
Gedicht door P. Génard.

Krankzinnig!.. zy!.. God is dit waer?
Zelind de lieve maegde
Die in den nacht van myne ziel
Als zonnelicht zacht daegde.
Zy, die myn teer gevoelig hert
Zoo hoog, zoo hemelsch roemde,
Dat ik my reeds gelukkig noemde,
Daer 'k met haer lach begunstigd werd!

Eene yslyke onverschilligheid
Heerscht in haer gitzwarte oogen,
Zy zyn als 't zwerk in 't morgenuer,
Met nevlen overtogen;
En deze lach die zy my bood,
Die 't hert van vreugd deed beven,
Hy werd my uit geen min gegeven,
Het was de lach der zieledood.

Zoo als een fyne en frissche roos
Die in haer knop verborgen,
De schoonste bloem aen 't oog belooft,
Doch toe blyft trots den morgen;

[p. 516]

 

Zoo is zy ook; en heeft Gods hand

 

Haer lentekleed gegeven,

 

Zy is doch immer kind gebleven,

 

Haer geest ligt in een eeuwgen band.

 

 

 

Voor haer bestaet de schepping niet;

 

't Zy misten ons omsluiten

 

Of 't zoete vuer der lentezon

 

De stadjeugd lokt naer buiten,

 

't Is al haer eens: een dikke wolk

 

Houdt steeds haer geest verduisterd,

 

Haer ziel wordt nimmer opgeluisterd,

 

Maer zinkt steeds meer in dwaesheidskolk.

 

 

 

Gelyk een doove waterplas

 

Waerin geen bloem zich spiegelt,

 

Die nooit, wat wind op aerde waeit,

 

Eene enkle bare wiegelt,

 

Zoo blyft haer geest, stil, effen staen;

 

Wat vreugden ons verrukken,

 

En welke smerten op ons drukken,

 

Geen vreugdelach, geen droefheidstraen!

 

 

 

O God, wat is zulk leven wreed!

 

Hoe zouden wy niet wenschen

 

Dat ons de dood ten grave riep,

 

Als onze ziel zoo moest verslensen!

 

En echter is 't bestaen haer zoet,

 

Nooit laet ze een weeklagt hooren,

 

Zy komt voor ieders oogen gloren

 

Met een gelyk en stil gemoed!

November 1850.