Het Taelverbond. Jaargang 6


Marieken, door J.F.J. Heremans. Marieken zat aen den spinrok, Op de zode sluimert haer kind, En door de zwarte lokken Waeit koel haer de avondwind. Zy zat zoo peinzend en treurig, Als een lyk zoo bleek en zoo naer; Donkre wolken schoven huivrig, Op 't water verhief zich de baer. De roerdomp jaegt langs het rietmoer, De meeuw vliegt wild heen en weêr, Langs de wegen wervelt de stofwolk, Reeds vallen de druppelen neêr.
[pagina 405]
En heete tranen rollen Over Mariekens somber gezicht, En weenend in hare armen Sluit zy haer sluimerend wicht. ‘Hoe slaept ge zoo rustig en droomt ge, Gy arme, verlatene worm? Het dondert, de droppelen vallen, Het bosch wordt geschud door den storm.’ ‘Uw vader heeft u vergeten, U en uw moeder met een, Ge zyt, gy arme weeze, Op de wyde wereld alleen!’ ‘Uw vader leeft lustig, in vreugden, God laet hem geen leed geschiên! Hy weet niets van ons beiden, Hy wil u en my niet zien! En stort ik, terwyl gy sluimert, Met u my in 't diepste der zee, Dan zyn wy beiden gered, en Voorby is onz' droefheid en wee!’ Daer opent het kindeke de oogen: 't Blikt vriendelyk op en het lacht; De moeder snikt en drukt het Aen hare borst met kracht. ‘Neen! neen! wy zullen leven Wy beiden, ik en gy! Vergiffenis voor uw' vader! Hoe zalig maekte hy my!’ Naer V. Zedlitz.