Het Taelverbond. Jaargang 6



[pagina 403]
Verleden dagen, door Ad. Beernaert. Beklagen wy verleden dagen niet! Het onheil heeft zyn floers op hen geslagen, Want zy zyn heen in onrust en verdriet. De vreugd had weinig op haer togt te dragen; Thans zyn ze reeds in aller eeuwen nacht; O groeten wy de toekomst die ons wacht! Steeds hoopten en geloofden wy aen heil, En altyd zagen wy dat 't droomen waren; En altyd gleden wy van 't pad, te steil Voor ons, en bleven wy op 't toppunt staren! Maer altyd toch bleef ons en eer en moed En ook de waerheid onvervalscht en goed! Och neen! o geven wy den moed niet op, Zoo lang de dichtren ons de waerheid malen, Zoo lang zy in ons ziel een balsemdrop, En voor ons oog het eeuwig licht doen dalen; Zoo lang een ziel, door Godes hand bestierd, Het goede wil, en eer en deugden viert! Neen, laten wy niet wanklen op de baen, Zoo lang wy de natuer aenschouwen mogen; Zoo lang wy ruimte, en zon, en ster, en maen, En aerde, en zee zien en de hemelbogen; Zoo lang natuer beheerscht, en tot ons spreekt, En door haer grootheid ons het hert doorweekt!
[pagina 404]
Geen tranen over het verleden meer, Noch klagten over heengevloden rampen; Geen ander rigtpunt meer dan deugd en eer, En moedig, moedig, onverschrokken kampen; En 't oog geheven naer dat wyd verschiet Waer 't heil verschuilt dat ons de toekomst biedt! Evergem, 1850.