|
| |
| |
| |
De gryzaerd en de meisjes, door Frans Heuts.
De lente sierde veld en dreven
En blies de winterwolken heen;
Het lied, in 't woud, werd aengeheven
En heel de landjeugd was te been.
Schaetrend in de groene dalen.
Sprong de blonde maegdenrei,
Die, de rozen van de mei,
De onschuldsrozen rond kwam halen.
Daer kwam een gryzaerd op een stok,
Verstramd van lyf en leden,
Daer kwam een gryzaerd op een stok
Zyn kruin was kael, zyn baerd was grys
En ook zyn bloed verstold tot ys.
Hy groet de meisjes beurt aen beurt
En gluert hunne oogjes binnen,
Groet weêr de meisjes beurt aen beurt
En streelt, verrukt van zinnen;
Hy grimlacht fyn, hy lonkt zoo teêr,
En zet zich op een zoôbank neêr.
| |
| |
Dan sprak die oude schuddebol,
Zoo sprak die oude schuddebol
En scheen niet eens verlegen:
Wat is de lente ryk en schoon!
Wat schatten spreidt zy ons ten toon!
Maer schoon - en ryker zyt ge toch, -
En al de meisjes blozen, -
ô, Schoon - en ryker zyt ge nog
En frisscher als heur rozen:
Eilaes, dat heel die glans der jeugd
Zoo luttel tyds het hart verheugt.
'k Ben ook eens jong en schoon geweest, -
En al de meisjes zuchten, -
Ja, 'k ben eens ryk aen jeugd geweest
En 'k smaekte haer genugten,
En thans.... ach, lieve maegdenschaer
'k Voel dat ik haest ten grave vaer!
Ja, kindren, 'k ga weldra naer 't graf, -
En al de meisjes weenen, -
Ja, kindren, 'k moet weldra naer 't graf
Naer 't duister graf moet 'k henen,
En - nimmer, nimmer zien we ons weêr
Dan in die blauwe hemelsfeer.
Ach, kindren van de lentetyd,
Vol schoonheid en behagen!
Ach, kindren van de lentetyd
'k Wil u één gunst nog vragen
'k Had graeg nog, eer ik ga ter rust,
U slechts, tot vaerwel, eens.... gekust.
Schaetrend door de groene dalen
Vloog de schuchtre maegdenrei
Die, de rozen van de mei,
De onschuldsrozen rond kwam halen.
| |
| |
Treurig en het oog vol tranen kwam de gryze daer weêr aen,
En de blauwe maegdenoogen staerden hem nu spottende aen;
Maer hy reikte bei zyne armen zoo aendoenlyk na heur uit
En zy voelden zich bewogen. Roza was de jonge bruid -
Zoo ving hy weêr aen te spreken wyl zyn oog van liefde blonk, -
Roza was de liefdesengel dien de hemel eens my schonk:
'k Was toen, kindren, niet als heden, 'k was toen blond en jong en bly,
En de gouden liefdedroomen zweefden rond me, ry aen ry;
Liefde en vreugde, heil en weelde wemelden in 't blauw verschiet,
En, het leven scheen me een beekje dat langs bloemenboorden vliet.
Roza was het licht myns levens, 'k zag niets anders op deze aerd,
Roza was me een schoone morgen die in 't oosten ryst en klaert;
Uit hare oogen blonk myn hemel, aen haer boezem hing myn heil,
En, niet één van hare zoenen stond voor gansch een schepping veil.
Doch, het noodlot had besloten..... maer waerom dien stond herdacht,
Onder zonk voor my die zonne, grensloos duister werd myn nacht:
Roza bleekte, Roza kwynde en ach! zy lei het hoofd daer neêr.
'k Leefde op aerd' sinds eenzaem, zwervend en 't geluk kwam nooit my weêr.
Ach, in 't onverdraeglyk lyden, in myn diepe liefdesmart,
Zwoer ik plegtig aen haer schimme dat ik nimmer vrouwenhart
Weder aen het myn zou prangen, dat myn lippen op haer wang
Nooit een kusje zouden drukken. 'K hield myn eed en trouwe lang;
'k Minde nimmer maegd op aerde, 'k heb haer blikken steeds geschroomd,
'k Heb, in wellust, aen haer boezem nooit meer zalig my gedroomd;
Maer nu, dat het wigt der jaren myne schouderen nederdrukt
Maer nu, dat myn hoofd, aen 't wanklen, by den boord der tombe bukt,
Nu, nu voel ik dat de wroeging aen dit stervend harte knaegt:
Zoo myn mond thans, lieve meisjes, u een enkel zoentje vraegt,
ô, 'T is dat een enkel zoentje rust en heil my wederbrengt,
En dat slechts één enkel zoentje ligt myn dagen nog verlengt.
Weest niet wreed voor my, rampzaelge, 'k ben een gryzaerd droef en krank,
Schenkt me een zoen van uwe lippen -... Verder uit hy woord noch klank.
Schaetrend door de groene dalen
Vloog de blyde maegdenrei
De onschuldsrozen rond kwam halen.
| |
| |
Maer sneller kwam nu de gryze weêr aen
En droogde zyn vochtige wangen,
En lachende zag hy de meisjes daer staen,
Door vleijen noch smeeken te vangen;
Hy groet weêr de rei, met een vriendlyken lach
En sprak weêr, terwyl hy in de oogen haer zag:
Ziet, meisjes, en ziet gy dit adelslot niet,
Met bruggen en torens en transen,
Ziet, meisjes, en ziet ge die tuinen daer niet
Waer bloeijende rozen in glansen,
Die dreven en lanen en tuin en kasteel
Dat alles is myn, is myn koninklyk deel.
Daer rusten, in zalen behangen in goud,
Sinds lange vervlogene dagen,
Juweelen, sieraden en kleêren van goud
En al wat de vrouw mag behagen;
Geen goudmyn bevat wat dit slot in zich sluit;
Dit alles behoorde weleer myne bruid.
Zegt, meisjes, wie kiest er van u, uit myn schat
Van paerlen, juweelen en banden?
Zegt, meisjes, wie kiest er van u uit dien schat
Voor lokken en leden en handen?
Wie wil er een deel van myn rykdom en meer?
Ik eisch slechts één kusje voor rykdom en eer.
Pas waren die woorden zyn lippen ontvloeid,
Daer kwamen zy, innig bewogen,
Pas waren die woorden zyn lippen ontvloeid,
Om stryd in zyne armen gevlogen,
En zoenden en zoenden hem wangen en mond
Zoo lang, tot op beiden een blosjen ontstond.
| |
| |
Dan rukte de gryze zich los met geweld
En stapte naer 't adelslot henen,
Dan rukte de gryze zich los met geweld
En was uit het dat snel verdwenen:
De meisjes bestaerden het dat op en neêr;
Maer nimmermeer kwam er de gryzaerd nog weêr.
Het najaer dorde veld en dreven
En zweepte 't loover voor zich heen,
Geen lied, in 't woud, werd aengeheven,
Geen meisje dat in 't dal verscheen;
Maer treurig bromde 't uit den toren
Van 't kerkje, waer de doodenzang
Zyn sombre toonen droef en bang,
By 't lyk van menig maegd liet hooren.
Kermend, 's nachts, langs slot en dalen
Zweeft de bleeke maegdenrei
Die, geen rozen van de mei
Maer slechts wroeging rond komt halen.
|
|
Auteursrechtvrij