Het Taelverbond. Jaargang 6
(1850)– [tijdschrift] Taelverbond. Letterkundig Tydschrift, Het–
Auteursrechtvrij
[pagina 137]
| |
Eerste tooneel.
Gustaef,
driftig uit eene zykamer komende.
De duivel hael de liefde en al haer zotte grillen!
Gedurig argwaen, twist, jaloerschheid en geschillen.
Ik houd het niet meer uit! Daer is op 't aerderyk
Gewis geen slechter ding dan min in 't huwelyk.
Nu is 't een oogslag of een wenk, een woord, een teeken,
Een niet die smart verwekt, een tranenvloed doet leken.
Wat rampen teelt dan niet een schuldeloos papier?
't Brengt tusschen 't echtlingspaer het helsche tweedragtsvier.
Verwenschte minnenyd! wat buitensporigheden
Begaet gy dagelyks niet en dan nog zonder reden?
Myn dierbre wederhelft sinds zy uit 't bedde trad
Heeft reeds haer derde vlaeg van minnenyd gehad.
Eén middel blyft my nog om haer te doen bekomen,
Een dat nooit faelt; ik heb het dikwyls waergenomen,
En 'k wil't gebruiken, ja.
(Hy neemt zyn hoed en meent te vertrekken)
| |
[pagina 138]
| |
Tweede tooneel.DE VORIGE, CECILE.
Cecile,
aen de linker deur verschynende.
- Gustaef!
Gustaef
ter zyde. -
Goed zoo! zy wykt;
Ik was er zeker van! De goede werking blykt.
Cecile. -
Vertrekt ge, vriend?
Gustaef. -
Och ja! ik mag 't u wel verklaren,
't Is 't beste middel om u snel te doen bedaren.
Cecile. -
Vergeef het my, Gustaef, 'k had ongelyk, o ja,
Ge zyt te goed voor my en zonder wederga.
't Is waer, waerom toch steeds getwyfeld aen uw harte?
Waerom my diep doorgriefd met minnenydsche smarte?
Gy hebt my eens voor God den dierbren eed vertrouwd
Dat gy my heel alleen en immer minnen zoudt.
Gustaef. -
Waerover klaegt gy dan? Heb ik dien eed gebroken,
Of voor eene andre vrouw myn hart in liefde ontstoken?
Heb ik door echtverraed ontrouwigheid geleerd
En onzen huwlyksband lafhartiglyk onteerd?
Kom, spreek thans.
Cecile. -
Ach Gustaef! wat zou 'k u zeggen moeten?
Ik min u veel te veel en zal er steeds voor boeten.
O noem het toch geen schuld myn overmaet van min!
Tot heeling dezer kwael span 'k al myn krachten in.
Gustaef. -
Nu luister naer myn raed: Een weinig minder liefde
En meer vertrouwen, en het wee, dat lang u griefde
Verdwynt.
Cecile. -
Gelooft ge dit?
Gustaef. -
't Is stellig; ondervind
Het eens...
Cecile. -
Nu ja, ik zal het doen - maer luister, vrind,
Wat brief was dat?
Gustaef. -
Ha! ha! 't begin is waerd geprezen;
Daer is 't vertrouwen reeds... zoo wordt ge vast genezen.
Cecile. -
Zoo dat my een geheim op nieuw verborgen wordt?
Myn argwaen opgewekt?...
Gustaef. -
O neen! en om u kort
Uw dwaling te doen zien, die brief vol erge zaken,
Die u zoo verontrust en my moet schuldig maken,
Daer is hy.
Cecile,
ter zyde. -
Eindlyk, ha!....
| |
[pagina 139]
| |
Gustaef,
schimpend. -
Nu is het zeker wel:
Doch zorg, als gy hem leest, dat hy u niet onstel'!
Cecile, na den brief overloopen te hebben, ter zyde.
- Wat zie ik! van zyn broêr! ach! 'k voel myn wangen blozen.
Gustaef. -
Ha! ha! gy hebt uw stof tot argwaen slecht gekozen.
Cecile. -
'K had ongelyk, Gustaef! maer ach! vergeef het my.
Gustaef. -
Ik wil, indien 't van daeg de laetste vlage zy.
Cecile. -
'K beloof het u, myn vriend.
Gustaef. -
Nu goed, daervan gezwegen.
Myn broêr, dien gy niet kent, myn broêr, my zoo genegen,
Komt heden aen: zyn brief deelt my die tyding meè.
Na afzyn van twee jaer, ach! wat ben ik te vreé.
Thans is hy reeds op weg.... o ja, hy kan niet dralen,
Hy zal hier spoedig zyn, men moet hem wel onthalen.
Geef daer bevelen toe.
Cecile. -
Neem hier omtrent geen acht
'k Belast my gansch daermêe. Gy weet het, ik verwacht
Ook iemand, myn vriendin, mejuffer Vander Elzen,
Die my per yzren weg uit Frankryk komt omhelzen.
Die goede Elisa!....
Gustaef. -
Best! Dit nieuws maekt my verheugd:
Hoe grooter vriendenschaer, hoe grooter ook de vreugd!
Maer 'k moet terstond ter beurse gaen, waer handelszaken,
Van groot belang my wachten, 'k mag ze niet verzaken.
Myn hoed?
Cecile. -
Zie daer.
Gustaef. -
Heb dank, en nu, vriendin, een kus?
Cecile. -
Gy blyft niet lange weg?
Gustaef. -
O neen!
Cecile. -
Tot flus.
Gustaef,
vertrekkende. -
Tot flus.
| |
Derde tooneel.CECILE, alleen.
Die beste vriend! ach ja! hy mint mỳ boven mate,
En ik van 's morgens vroeg kwel hem tot 's avonds late
Met mynen minnenyd; het valt my soms wat zuer,
Maer 'k zeg gestaeg: men werp' nooit olie in het vuer.
Het hart van onzen man, gezet op nieuwigheden,
Ontvlamt en blaekt zoo ras by schoone vrouwenleden!
Beteuglen wy in tyd dien ongetrouwen aerd,
Zoo wordt ons in 't vervolg veel bitterheid gespaerd.
| |
[pagina 140]
| |
Vierde tooneel.DE VORIGE, EEN KNECHT.
De knecht. -
Een jonge juffer komt zoo even toegereden
En vraegt naer u, mevrouw.
Cecile. -
Laet spoedig binnen treden.
(De knecht vertrekt).
Gewis zy is het, ja....
| |
Vyfde tooneel.DE VORIGE, ELISA.
Elisa. -
Cecile!
Cecile. -
Elisa! ach!
Wat ben ik vergenoegd dat 'k u omhelzen mag.
Elisa. -
En ik, vriendin, en ik! hoe zalig zyn de stonden!
Waerop ik ons op nieuw als voortyds zie verbonden.
Cecile. -
Elisa! weel ge wel dat sinds onz' afscheidsgroet,
Vier jaren reeds gerukt zyn in der tydenvloed.
Zoo lange van malkaer! 't is buiten alle palen.
Nu, dien verloren tyd gaen wy zien intehalen.
En zeg, wat hebt gy al in Frankeryk gedaen?
Zyt gy naer schouwburg, bals, soirécs, concerts gegaen?
Te midden van dien kring van schittrende vermaken
Hebt gy nu hier en daer een jonglingshart doen blaken?
Elisa,
glimlachend. -- Een eenig.
Cecile. -
Ha! 't is scherts?
Elisa. -
O neen!
Cecile. -
Als 't waerheid is
Dan lach ik hartelyk met uw' bekentenis.
Een eenig! maer ik dacht dat gy, op 't minst gerekend,
Er een dozyn op uwe lyst hadt opgeteekend.
Vier 's jaers dat kon nog gaen, maer éen! Nu 't is gelyk;
Is het een lieve knaep, verstandig, jong en ryk?
Elisa. -
Al die hoedanigheên mag hy de zyne noemen.
Cecile. -
Zoo! dat is een conquête om waerlyk opteroemen
En 'k wensch u veel geluks.
Elisa. -
Ik zal u zyn portret
Zoo even laten zien, 't is sprekend.... O! ik wed
Dat gy te vrêe zult zyn.... maer gy, kom, zeg 't me spoedig.
(spottend) Uw man is oud niet waer, jaloersch, brutael, grammoedig.En leelyk als de droes?
| |
[pagina 141]
| |
Cecile. -
Ho! ho! daer zyt ge mis
Hy is geheel 't verkeerd en zoo 'k my niet vergis,
Trekt hy veeleer op hem voor wien uw jeugdig harte
Sinds lange klopt, vervuld van teedre minnesmarte.
Elisa. -
Is 't waer? o wat geluk! Wal is dat naer myn zin!
Daerby bemint hy u?
Cecile.-
O! boven maet, vriendin.
Elisa. -
Waer is hy? Zal ik de eer niet hebben hem te ontmoeten?
Ik brand van ongeduld om hem te zien, te groeten.
Cecile. -
Verschoon hem, eene zaek van zeker aenbelang
Heeft heenwaerts hem doen gaen. Hy toeft gewis niet lang:
Hy is slechts naer de beurs.
Elisa. -
'k Versta u, myne waerde
Een beurzehandelaer. 't Is de eenge stiel op aerde
Dien ik verfoei; ik ben van zulke mannen schouw,
Hun kas gaet somtemets hun nader dan hun vrouw.
Cecile. -
Dit ongeluk, vriendin, maekt geenszins my verlegen
Het geld door mynen man, hoe moeilyk ook verkregen,
Is hem geen kommergod die 't hartsgevoel versmacht.
Ge dwaelt als ge gelooft dat hy nooit anders dacht;
Maer zwygen wy hiervan. Hebt gy deez' lange jaren
In Frankryk doorgebragt?
Elisa. -
Ik ga u dit verklaren.
Op 't eenzaem slot van myne tant' niet ver van Caen,
Heb ik tot myn verdriet, twee jaren doorgestaen.
'K betreurde daer alras der kostschool hooge muren
En boeken, lessen, straf, en lange en droevige uren:
Myn tante is leelyk, oud en mint my 't minste niet:
Zoo oordeel wat vermaek men my daer smaken liet;
Maer eindlyk mogt ik weg. Myn momber had vernomen
Hoe ik daer was, hy deed my snel naer Ryssel komen.
Hoe zalig achtte ik my! Wat was myn vreugde groot
En hoe vervloog de tyd, dien 'k in die stad genoot.
't Is daer dat ik, gy weet, dien jongling kennen leerde.
Het was vooreerst op 't bal dat hy my overheerde,
Dan in de renbaen; ach! wat houding, wat gelaet!
Ik wed dat nooit een vrouw hem langer wederstaet.
Zie liever.
(Zy toont Cecile het portret).
Cecile. -
Groote God!
Elisa. -
Wat schort er?
Cecile. -
Kan het wezen?
Deez' trekken, dit portret....
Elisa. -
Welnu?
Cecile. -
Uw uitgelezen....
Het is myn echtgenoot!
| |
[pagina 142]
| |
Elisa. -
Wat zegt gy? Is het waer?
Cecile.
- Ik zeg dat hy het is... ja, ja!
(By zich zelve). Die huichelaer!Nu, had ik geen gelyk als ik zyn hart vermoedde,
En nopens zyne trouw gedurig argwaen voedde?
Bedrogen, o myn God!
Elisa. -
Neen, neen, het zy zoo niet!
Myn onheil waer' te groot! te doodend myn verdriet!
Cecile. -
Wanneer heeft u, vriendin, dit monster, die verrader,
Voor d'eersten keer gezien? spreek, onderrigt my nader.
Elisa. -
Het is nu ruim twee jaer...
Cecile. -
Daer is geen twyfel, neen;
Op't zelfde tydstip juist trok hy naer Ryssel heen,
Waer hy genoodigd werd, voor ettelyke weken,
By zyn beminden broêr, gevestigd in die streken.
Gy twyfelt nog? 't Verraed is meer dan zonneklaer.
Elisa. -
Vriendin, ik kan het niet gelooven, 't is niet waer,
O neen... en echter! ach! wat lot bedreigt myn dagen!
Wat onheil!
(zy weent).
Cecile. -
Ach! men moet my nog veel meer beklagen...
'k Besterf het!
(eensklaps haer besluit nemende),
maer neen, neen, geen nutteloos getraen,
Ik val den trouwverraêr met andre wapens aen,
En d'echtbreuk tot zyn straf en om myn hoon te wreken
Zal ik welhaest door wet en regtbank uit doen spreken.
Elisa. -
In 's hemels naem bedaer.
Cecile. -
En zeg my, ik vermoed
Dat hy na kort verblyf vertrokken is voor goed.
Zoo is het immers dat die heerkens steeds het meenen,
Als men hen heden mint, dan gaen ze morgen henen;
Zy worden zonder schaemte of leed ons ongetrouw,
En dragen hunne min by eene nieuwe vrouw.
Elisa. -
Hy kwam my inderdaed, na een'gen tyd verklaren
Dat hy voor eene reis, welligt van een paer jaren,
My moest verlaten, doch dat hy op't eerlyk woord,
Terug zou zyn, zoodra 't hem mogelyk was.
Cecile. -
Akkoord;
En 't was als toen dat hy, vol teedre mingedachten
U deze beeldtnis schonk om 't afzyn te verzachten?
Elisa. -
Och ja!
Cecile. -
't Zy zoo.
(zy belt).
| |
Zesde tooneel.DE VORIGEN, DE KNECHT.
Cecile
tegen den knecht.
- Gezwind naer mynen advokaet
En dat hy spoedig kome, ik wacht op zynen raed.
(De knecht vertrekt).
| |
[pagina 143]
| |
Ha, ha, getrouwe man! Weldra zal ik u toonen
Dat nimmer eene vrouw zich ongestraft laet hoonen.
Elisa, kom, o kom.
(Zy vertrekken links).
| |
Zevende tooneel.LODEWYK tusschen de schermen.
't Is wel, 'k zal wachten, vriend!
Doch by zyn wederkomst my spoedig aengediend.
(Op het tooneel).
De hemel zy gedankt! Daer ben ik aengekomen.
Met spyt heb in myns broêrs afwezigheid vernomen.
Die knecht, vol haest, zegt my, terwyl hy henen loopt:
‘Mynheer is naer de beurs.’ Wat jammer! 'k had gehoopt
Nog heden myne reis naer Ryssel te bespoeden
En Lisa weêr te zien. Wat zou my 't harte bloeden
Zoo ik door dat verwyl van haer verwyderd bleef!
Elisa, dierbre schat voor wie ik enkel leef!
Twee jaren reeds van haer! Hoe lang heeft 't my geschenen,
Hoe traegzaem is helaes! die tusschentyd verdwenen!
Ik telde 't dagverloop by 't kloppen van myn hart
En mat haer droef gemis aen myne zielensmart.
Wat deed zy al dien tyd te midden van verleiding?
Heeft zy haer eed bewaerd of heeft zy myn verbeiding
Te baet genomen en haer voorge min verzaekt
Voor nieuwen hartengloed waerdoor zy heden blaekt?
Ach! waer die twyfel weg die myn geluk komt stooren
En mogt ik uit haer mond deez' zoete woorden hooren:
‘Ik min u als voorheen, 'k ben d'uwe steeds.’ O God!
Hoe vreugdvol waer' my 't uer! hoe zegende ik myn lot!
Maer iemand komt, o ja! ik hoor 't; 't zyn vrouwenschreden;
Myns broeders vrouw, zoo 'k meen.... Ik ben niet ontevreden
Haer ééns te mogen zien.... Ha, ha... niet groot, maer wel.
Daer is zy.... Goed.
| |
Achtste tooneel.DE VORIGE, ELISA.
Lodewyk. -
Wat zie 'k!
Elisa. -
Hy is 't.
Lodewyk. -
God, is 't een goochelspel!
Elisa! Gy! gy hier... Ach! vreugde van myn leven,
De hemel heeft me u dan op heden weêrgegeven.
Elisa
zeer koel. -Mynheer!
Lodewyk. -
Wat hoor ik! hoe, van waer die koelheid nu?
Elisa. -
Waerom het my gevraegd? Uw harte zegge 't u.
| |
[pagina 144]
| |
Lodewyk. -
Myn hart! voor u alleen is 't vol van mingepeinzen.
Elisa. -
Ha ha! Mynheer Van Graef kan zeer behendig veinzen.
Doch vruchtloos op dit uer. Myn ligtgeloovigheid
Onkundig in 't bedrog, hebt gy éen dag misleid;
Geen tweede mael zult gy my door uw tael verblinden.
'k Weet alles; ja, de reèn die gy wist uit te vinden
Voor dat vertrek, de reis, die gy hebt voorgewend
Zyn my, ofschoon te laet, thans eindelyk bekend.
Lodewyk. -
Elisa!
Elisa. -
Ha! mynheer, gy moogt u zeker roemen
Dat gy de schoone rol, wier naem ik niet zal noemen,
Gespeeld hebt zoo 't behoort, doch weet hier tot uw leer
Dat zy een eerlyk man onwaerdig is, mynheer.
Lodewyk. -
Maer, om de liefde Gods! houd op zoo uit te varen.
Elisa, ach! wil my dit raedsel toch verklaren.
Is 't waerheid of is 't droom - gy pynigt my; o spreek!
Elk woord dat gy my zegt is my een degensteek.
Elisa,
ter zyde. -Die snoode huichelaer! hoe veinst hy nog koelbloedig.
Lodewyk. -
Wat heb ik u misdaen? Elisa, zeg my spoedig;
Dat ik ten minste weet'.
Elisa. -
Neem deze beeldtnis weêr,
My was zy nooit bestemd; een andere, mynheer,
Een andre, zoo ik meen, rampzalig te beklagen,
Heeft die terug geeischt; welaen ga haer die dragen.
't Zal haer vertroosting zyn in haer geleden rouw.
Lodewyk. -
Maer wie toch?
Elisa. -
Wie?
Lodewyk. -
Ja, spreek....
Elisa. -
Welnu, 't is uwe vrouw!
(Zy werpt het portret voor zyne voeten en vertrekt schielyk regts).
| |
Negende tooneel.LODEWYK, alleen, hy raept het portret op en legt het op de tafel.
Myn vrouw! ha ha! de grap is heerlyk uitgevonden,
't Is daervoor dan dat hier de duivel is ontbonden....
Myn vrouw!! zeer aerdig nieuws verneem ik in deez' stad;
Myn vrouw! gelukkiglyk dat ik er nooit een had.
Maer wie deed Lisa toch iets dergelyks gelooven?
Zou het een valstrik zyn om onze min te dooven
Of ben ik 't voorwerp van een heilloos misverstand,
En op dit oogenblik onwillig aengerand?
Ik wil op staenden voet 't geheim daervan ontdekken.
'k Loop naer myn broêr, by zal my uit dien twyfel trekken.
| |
[pagina 145]
| |
Dat myne Elies verneme, als ik hier weêr verschyn,
Dat wy elkanders hart nog altyd waerdig zyn.
(Hy vertrekt spoedig).
| |
Tiende tooneel.CECILE, met een papier in de hand.
De vraeg tot echtbreuk is volkomenlyk in orde
En 'k wil dat die vandaeg nog onderteekend worde,
Myn advokaet wou wel dat ik vergifnis gaf;
Maer neen, zyn trouwloosheid verdient een goede straf.
Te meer, 't zal voor de mans, die 't zelfde spoor betreden,
Een schoone lesse zyn, vol nut en heilzaemheden.
Helaes! wie had 't gedacht? bedrogen en misleid
Door hem die eeuwig my zyn min had toegezeid.
Een andre vrouwe kan zyn harte meer bekoren.
Een hart dat voor my klopte en my nu is verloren;
Een andre ontving den eed my vroeger reeds gedaen
En my, my blyft thans niets dan droefheid en getraen.
Hoe diep rampzalig, ach! - Zoo zyn wel al de mannen,
Hun liefde is menigmael, in hunne snoode plannen,
Niets dan een korte droom, dien men al slapend smaekt
En spoedig henen vlugt zoodra als men ontwaekt.
| |
Elfde tooneel.DE VORIGE, GUSTAEF.
Gustaef. -
Daer ben ik, vrouwtje lief! kom, om myn haest te loonen.
(Hy wil haer omhelzen).
Cecile. -
Ha! monster! durft ge u nog voor myn gezicht vertoonen?
Gustaef. -
Nu, nu, wat schort er aen? waerom die gramschap toch?
Cecile. -
'K zal 't u gaen zeggen, man vol snoodheid en bedrog.
Ha, ha, 'k was een zottin, de grilligste aller vrouwen;
'k Had in myn echtgenoot een al te klein vertrouwen;
Met onregt werd door my zyn zuiver hart vermoed,
Hy voedde voor zyn vrouw nog steeds den zelfden gloed.
Die arme man! wel hoe..
(hem nabootsende), ‘Heb ik den eed verbroken,Of voor een andre vrouw myn hart in liefde ontstoken;
Heb ik door echtverraed ontrouwigheid geleerd
En onzen huwlyksband laf hartiglyk onteerd.’
O man dien ik verfoei, hebt gy dit niet bedreven
En tevens my uw gade aen wanhoop prys gegeven?
Een stond vernietigt al, en door uw gruwelstuk
Verbryzelt gy myn hart, myn leven en geluk.
| |
[pagina 146]
| |
Gustaef. -
Ha sa! gaet gy welhaest deez' groote alleenspraek staken
Waermede een Vlaemsche actries gerucht zou kunnen maken?
Bedaer u en vooral gezond gesproken, maer
Laet die tragedietael en holle woorden daer.
Zeg my waervan ge spreekt?
Cecile. -
Het schynt my toe, verrader,
Dat gy my niet verstaet; wel ik verklaer my nader:
Gy mint een vrouw.
Gustaef. -
Helaes! dit ongeluk is 't myn.
Cecile. -
Ha, gy bekent het!
Gustaef. -
'k Moet, als ik opregt wil zyn.
Cecile. -
Dat gaet te ver! hy durft om nog myn toorn te scherpen,
My zyn bekentenis in 't aenzicht schaemtloos werpen.
Hy mint haer, zegt hy zelf.
Gustaef. -
Van wie spreekt gy?
Cecile. -
Van wie?
Van uwe minnares.
Gustaef,
willende vertrekken. -Ho!
Cecile. -
Blyven zult gy. Zie,
Gy moet my hooren; ha! gy meent misschien als velen,
Omdat gy over ons den meester weet te spelen,
Dat ge ons bedriegen moogt, beladen met verdriet....
O neen, man zonder woord, het is zoo ver nog niet.
Gustaef. -
Wat slimmaert heeft er nu u de ooren volgeblazen?
Of is het op dit uer de koorts die u doet razen?
Ik min een andre vrouw! de spraek is wonderbaer.
Cecile. -
Gy loochent vruchteloos, ik heb de proef.
Gustaef. -
Is 't waer?
Cecile. -
Geen spotterny, mynheer. Herinner u het reisje,
Dat gy naer Ryssel deedt, dat bal, dat jonge meisje
En dat portret.
Gustaef,
verwonderd. -Portret?
Cecile. -
Ja, ja, dat onderpand
Dat gy een dag, ontvlamd in nieuwen minnebrand,
Aen zekre schoonheid gaeft, die, als ik 't wel onthoue,
Elisa was genoemd.
Gustaef. -
Elisa!
Cecile. -
't Was die vrouwe,
Niet waer, zoo teêr bemind, voor wie gy my verliet,
Voor wie gy uwen naem van echtgenoot verriedt,
Ten einde u ginds by haer voor jongman uit te geven!
't Was heerlyk uitgedacht; men kon u niet weêrstreven.
Gustaef. -
Al wat ge my daer zegt is regt Hebreeuwsch voor my,
'k Begryp er niets meer van. Van verre noch van by
Ken ik die vrouw, waermeê gy my den kop komt breken,
'k Mag sterven als ik ooit van haer heb hooren spreken.
| |
[pagina 147]
| |
Cecile. -
Dus dat gy me in 't gezicht hier schaemteloos verklaert,
Dat gy, mynheer, gy nooit Elisa's minnaer waert?
En om uw snood gedrag het masker afterukken,
Zoo ik hier voor uw oog, tot blyking van de stukken,
Dit meisje komen deed, vol rouw en hartenzeer,
Dat gy bedrogen hebt, wat zoudt gy zeggen, heer?
Gustaef. -
Wat ik zou zeggen, vrouw, in dergelyke zaken?
Dat 'k brand van ongeduld haer kennisse te maken.
Cecile. -
Deez' stoutheid gaet te ver; hoe! durft ge 't nog bestaen?
Welnu, stel u gerust, 't verlangen wordt voldaen.
(Zy belet, een knecht verschynt.)
Zeg dat mejuffre Elies zich herwaerts zou begeven.
(De knecht vertrekt.)
Gustaef. -
De drommel! zy is hier?
Cecile. -
Gewis, zy komt zoo even.
Gustaef. -
Kom aen, de zake wordt belangryk in den schyn,
En zeer vermakelyk.
(Ter zyde) Wat vrouwe mag dit zyn?Ik kan niet denken wie.
Cecile. -
Daer is zy, 'k hoor haer treden,
Gustaef. -
Heb dank, mevrouw, gy stelt myn ongeduld te vreden.
| |
Twaelfde tooneel.DE VORIGEN, ELISA.
Cecile. -
Mejuffer, nader, en dat hy u, schaemte vry,
Ook zegge: ik zag u nooit van verre noch van by.
Elisa. -
Genadig hemel!
Gustaef. -
Hoe!
Cecile. -
Wat nu?
Elisa. -
Die wezenstrekken!
Hy is 't.... toch niet....
Cecile. -
O spreek.
Elisa. -
Laet my 't geheim ontdekken.
Is dat uw man?
Cecile. -
O ja....
Elisa. -
De man die u verliet?
Cecile. -
Wel ja....
Elisa. -
Te beter....
Cecile. -
Hoe?
Elisa. -
Het is myn minnaer niet.
Cecile. -
God!
Gustaef. -
Oef!!
Cecile. -
Maer dat portret en die gelykenisse?
Gustaef. -
O hemel! waer' het eens.
(Hy lacht).
Cecile. -
Wie?
| |
[pagina 148]
| |
Gustaef. -
(nog meer lachend).
Hy! op myn gewisse!
De grap ware onbetaeld!
(Hy lacht).
Cecile. -
'k Verlies 't geduld, mynheer.
Gustaef. -
Kom, geef my dat portret.
Elisa. -
Helaes! ik heb 't niet meer.
In mynen toorn en smart, terwyl ik hem niet spaerde,
Die my bedrogen had, wierp ik 't portret ter aerde,
En vlugtte ver van hem; hy droeg het meê misschien.
Cecile. -
Hier op de tafel is 't...
Gustaef. -
Geef hier, laet spoedig zien.
Ha, 'k was er zeker van.... ja, ja..... het is myn broeder.
Cecile en Elisa. -
Zyn broeder!!
Cecile. -
God! heb dank! heb dank, o albehoeder!
Gustaef. -
Men nam my dikwyls voor myn broêr: men dwaelde ligt
Daer ik hem wel gelyk van leden en gezicht.
Cecile. -
En ik die u betigtte. Ach! 'k val voor uwe voeten.
Gustaef. -
Sta op, hier aen myn hart moet gy uw argwaen boeten.
Cecile. -
Gustaef, ach! 'k zweer u hier en 'k blyf myn eed getrouw,
Nooit ben ik meer jaloersch.
Gustaef. -
Neen, neen, myn lieve vrouw,
Zoo gy dit niet meer waert, 'k zou op myn beurt gelooven
Dat uwe liefde in 't hart voor my ligt uit te dooven.
Hetgeen men waerlyk mint is immers t' allen tyd
Het voorwerp waerop mikt onze afgunst en ons nyd,
Maer 't aenkomstuer genaekt der yz'ren spoorgeleiden,
Myn broeder is er op. Komt spoedig alle beiden,
Wy gaen hem te gemoet.
Elisa. -
Mynheer, vergiffenis,
Ik denk dat deze moeite althans onnoodig is:
Gustaef. -
Waerom, hebt gy van hem dan eenig nieuws vernomen?
Elisa. -
Reeds is hy in persoon hier in uw huis gekomen:
Ik zelv' heb hem gezien.
Gustaef. -
Hier?
Elisa. -
Ja.
Gustaef. -
Op dezen dag?
Kan 't zyn?
| |
Dertiende tooneel.DE VORIGEN, EEN KNECHT, LODEWYK.
De Knecht,
aenkondigende. -Mynheer Van Graef.
Cecile en Elisa. -
Hy is 't!!
Gustaef. -
Myn broeder!! ach!!
(Hy werpt zich in de armen van zynen broeder die slechts aen de deur verschynt).
|
|