Het Taelverbond. Jaargang 6

[p. 119]

Van den trommeleer die eens graven dochter hylikte.
Door Prudens Van Duyse.

Liedeken.

Een trommeleer, met rooden mond,
In 't bosch het schoonste roosken vond

Dat iemand vinden kan;

Ranplanplan.

Hy trok het af, de snelle gast,
En stak het in zyn knopgat vast.

Ranplanplan.

Eens graven kind met zoeten lach
Dit roosken aen zyn knopgat zag;

Haer oog dat hing er an.

Ranplanplan.

Geen bloemken schooner op der eerd'.
De trommeleer was 't bloemken weerd.

Ranplanplan.

Zy kreeg er van een maegdenbloos:
‘Wel, vriend, geef my die schoone roos,

Gelyk een edelman.’

Ranplanplan.

‘Die schoone roos en geef ik niet,
Ten zy ge uw trouwe hand my biedt.’

Ranplanplan.

[p. 120]

 

‘Myn trouwe hand en geef ik niet,

 

Ten zy ge een regiment gebiedt:

 

Kom weêr dan, vraeg my dan.’

 

Ranplanplan.

 

Een jaer verliep; een morgen vroeg

 

Was 't haer of weêr een trommel sloeg,

 

Ranplanplan.

 

 

 

Een officier, met rooden mond,

 

Kwam nederbuigend tot den grond;

 

Hy leek een edelman.

 

Ranplanplan.

 

‘Zie daer het roosje dat ik schenk,

 

Opdat uw hertjen aen my denk'.’

 

Ranplanplan.

 

 

 

En blyder dan de grootste vorst,

 

Stak hy het op haer blanke borst.

 

Haer hertje klopte er van.

 

Ranplanplan.

 

Er was nooit liefelyker bruid.

 

De trommel sloeg by 't feestgeluid,

 

Ranplanplan.