Het Taelverbond. Jaargang 5

De ziel uit het vagevuer aen Casimir Delavigne¹.
(Ballade naer A. De Latour).
Door Rudolf Engelborgs.

Eer ik des hemels zael betreed

Die my uw treurzang opendeed,

Breng ik u mynen dank en zegen.

Myn vriend beweent me bitter nu

En stort gebeden, sedert u

Die zangen, dichter, zyn ontstegen.

Helaes! helaes!

Die in zyn arm het leven liet,

Heeft 's hemels heil door u verkregen.

Helaes! helaes!

Gy, dichter, zingt, nu lyd ik niet.

1 Zie bladz. 427 van dit deel.

[p. 556]

 

Uw krachtig lied herhaelde 't woord

 

Dat hy my gaf by Lido's oord,

 

En hy, dien ik niet kan vergeten,

 

Zwoer trouw aen haer, die, na myn dood,

 

Haer hart hem voor zyn liefde bood,

 

Naest zyne zyde op 't gras gezeten.

 

Helaes! helaes!

 

Hy dacht op my weêr by uw lied,

 

Op my, die hem nooit zal vergeten.

 

Helaes! helaes!

 

Gy zongt, en hy, hy wachtte niet.

 

 

 

Vergeefs heeft zy den boom geroofd

 

Om mynen vriende rond het hoofd

 

Een bloemenryken krans te geven;

 

Zy trok hem naer de bosschen heen;

 

Zyn oor vernam uw stem alleen

 

Die hem steeds toeriep in de dreven:

 

‘Helaes! helaes!

 

Geloofde reeds eene andre niet

 

Aen d'eed, haer onder 't loof gegeven?

 

Helaes! helaes!

 

Ge kust: de dood is 't dien ge biedt.’

 

 

 

By 't galmen van het liefdewoord

 

Dat weêrklonk aen der Brenta boord,

 

Ontrolden hem alleen gebeden;

 

Hy hoorde, dacht hy, 't dof gebrom

 

Dat aeklig uit den tempeldom

 

Klaegde op myn koude en doode leden.

 

Helaes! helaes!

 

Meer vreugde dan myne armen biedt

 

My 't zacht gefluister van zyn beden;

 

Helaes! helaes!

 

Hy bidt en nu, nu brand ik niet?

 

 

[p. 557]

 

Hy liep verschrikt, in droef geween

 

En barrevoets, naer 't klooster heen

 

Om 't losgeld myner ziel te dragen

 

En riep den priester toe: ‘bid toch,

 

Bid, vader, dezen morgen nog,

 

Voor hen die in de vlammen klagen.

 

Helaes! helaes!

 

Wil God voor haer, die 't leven liet

 

In mynen arm, vergifnis vragen.’

 

Helaes! helaes!

 

Hy zegde 't; o 't berouw' hem niet.

 

 

 

Eens geeft een zuivre liefdevreugd

 

Ons van Florentiën geneugt'

 

En zoetheid weder in den hemel;

 

De wyzer met den eeuwgen loop

 

Toont ons daer slechts de zachtste hoop

 

In steê van nacht en morgenschemel.

 

Helaes! helaes!

 

Als me in zyn arm myn vriend daer ziet,

 

Geeft ons Florentiën de hemel.

 

Helaes! helaes!

 

Ik wacht myn vriend, o komt hy niet.

 

 

 

Vaerwel, o dichter, 'k spoed me thans

 

By Tasso in des hemels glans;

 

'k Ga hem een barcarool herhalen.

 

En te Ferraer in zyn gevang

 

Leest hy uw naem, en voor uw zang

 

Waekt hy op u uit Godes zalen.

 

Helaes! helaes!

 

Wanneer de Heer u de armen biedt,

 

Zal ik my uw gedicht herhalen.

 

Helaes! helaes!

 

'k Leid u tot hem, 'k zeg hem uw lied.