Het Taelverbond. Jaargang 5

De leeuw van Florence.
Door Prudens Van Duyse.
Den heere Quanonne, Onderwyzer te Gent.

Digt by Florence werd een feest

Gevierd in 't groene bosch.

En jong en oud, met gullen geest,

Danste of zat daer op 't mos.

De moeders, in haer zondagskleed,

Naest hare kindren bly,

Vergaten steeds haer last en leed,

By spel en melody.

[p. 554]

 

Maer plotselings brult een geschreeuw;

 

't Slaet alles op den loop.

 

‘De leeuw (weêrgalmt het bosch)! de leeuw!...’

 

't Stuift alles overhoop.

 

 

 

Ja, niemand die niet henenvloog

 

Voor 't dier, den boei ontsneld,

 

Met open muil, met rookend oog

 

Dat bloed en moord voorspelt.

 

 

 

Een moeder vlugtte mede.... o God!

 

Haer kind ontviel heur' arm....

 

Te laet ontdekt ze 't yslyk lot.

 

En heft een angstgekerm.

 

 

 

Zy ziet.... maer nypt haer oogen vast....

 

Zy heeft haer kind ontdekt,

 

Naer 't welke reeds het monster tast,

 

De klauwen uitgestrekt.

 

 

 

't Kryscht: ‘Moeder!’ - En vol angst en smart,

 

Weêrklinkt dit heilig woord

 

In 't diepste van het moederhart,

 

Zoo fel er van doorboord.

 

 

 

Zy ziet het, reikt en snelt er heen,

 

Bleek en met vliegend hair:

 

‘Myn kind!... genâ!... verscheur me alleen!...’

 

Gilt ze uit, met woest misbaer.

 

 

 

De leeuw ontspant den blik, beziet

 

De moeder en het kind,

 

Als deelde hy in haer verdriet,

 

Als minde hy het kind.

 

 

[p. 555]

 

En langzaem stapt hy uit het bosch:

 

‘Kind (riep de moeder), kniel!’

 

Zy brak in vreugdetranen los

 

En God verstond haer ziel.

 

 

 

O moederliefde, o Godes strael,

 

Die blinkt in storm en stryd,

 

Gy viert uw schoonsten zegeprael

 

Als 't graf u tegensplyt.