|
| |
| |
| |
Hoogste minne. (1219).
Door W.J. Hofdyk.
Myn geliefden Vriend en Kunstbroeder J.A. Alberdingk-Thym.
De klokken dreunden door heel 't land
De Kenmer stroomde in menigt aen,
Langs voetpad, dreef, en breede baen
In drommen saemgeschaerd.
‘Kom meê! kom meê!’ zoo klonk het luid,
‘Kom meê! ons onheil nam een keer:
Kom meê! ons scheidt geen banvloek meer
Wy mogen weêr te samen zyn,
Weêr met de zoete Heilgen zyn;
Gedachtig aen ons Jezus pyn,
En ouden, stomplende op de kruk,
En jongen, vlug ter been,
En moeders met heur telgjens teêr,
Der knapen bloem, der maegden eer: -
Ze stroomden kerkwaert heen.
| |
| |
De ridder in zyn pronkgewaed,
Zyn knapen om zyn schreên, -
De burgtvrouw in heur feestkleedy, -
De jonkvrouw in fluweel en zy: -
Ze stroomden kerkwaert heen.
Maer toog de dorper uit zyn kluis,
En de adel uit zyn slot -
Op Oisterwyc was éen klozet,
Dáer steeg geen heilgend dankgebed
Daer zat de jonker eenzaem neêr,
Zyn ingevallen kaek stond doods;
Zyn oog was wild - en tranenloos,
En de adem ging hem zwaer.
Toen trad zyn droeve moeder in,
- ‘Myn zoon! wy trekken naer de mis;
Werp nu op God uw droefenis’ -
- ‘Men bragt uw gade van de jagt,’
Sprak hy met stroeven blik:
‘Hy lag te sterven op de baer -
Toen vloektet gy zyn moordenaer -
Die moordenaer.... ben ik!...’
Een gil van yzing was het eerst,
Toen riep zy uit op bittren toon:
‘Draeg dan dien vloek, ontaerde zoon!’
| |
| |
Daer trad zyn eenge zuster in,
En boog zich naer hem neêr:
‘Ik draeg, als gy, de rouwe in hart;
Maer offer thans uw zielesmart
Op 't outer van den Heer.’ -
- ‘Gy rouwt als ik? Onnoozel wicht!
Myn rouwe is helsche brand:
Gy, toen ge aen vaders sterfbed stond,
Gy stelptet 't bloed nog van zyn wond -
Die wonde sloeg myn hand!...’
- ‘God - dat is waenzin!’ borst zy uit.
Hy schudde treurig: neen! -
Toen was 't of haer de kracht ontgleed:
En met een luiden jammerkreet
Vlood ze ylings van hem heen. -
Straks trad zyn zielsgeliefde toe,
‘Myn dierbre! ga met ons ter mis:
Dat 's balsem voor de droefenis,
Wordt zy den Heer geklaegd.’
- ‘Een balsem voor myn droefenis?
Gy weet myn vader snood vermoord -
Der spriet, die 't hart hem heeft doorboord,
Gaf ik die wreede vaert!...’
Toen viel er tusschen hem en haer
Een klove, wyd als 't graf.
Een rilling voer haer door de leên;
Zy wendde, met een stil geween,
Zich van den moorder af. -
| |
| |
Toen kwam de vrome kapelaen,
‘Zoo verre mag de smart niet gaen,
Myn jonker! zulk een nederslaen
- ‘Zwyg, Priester! zwyg: - Myn vader viel
Myn hand volbragt dien moord! -
Nu kent ge de onverduerbre schuld,
Die myn verscheurden boezem vult -
Vlied nu, als allen, heen!’ -
- ‘Verhoede God, wiens kleed ik draeg,
Daer is, zegt Christus leer, daer is
Voor alle schuld vergiffenis,
Het is een vreeselyke biecht,
Het is een misdryf, vreeslyk groot,
Dat nooit, van nu tot aen uw dood,
Maer weet: - onvruchtbaer is 't berouw,
Dat niet aen 't kruis zich buigt.
Daer, ook voor u, vloot Christus bloed;
En 't naer Hem dorstende gemoed
Hier staet alle aerdsche liefde stil -
Zyn liefde stygt ten top.
Gy - zeg der wareld hier vaerwel,
En draeg Hem in verholen cel
Uw boete en schuldrouwe op.’ -
| |
| |
Daer stortte met een luid geschrei
De onzalige aen zyn voet:
‘Ja, Priester! ja - dáer wil ik heen:
Hy weet het, hoe ik heb geleên,
Hoe staeg myn drift geboet.’ -
Hy leefde in Egmond veertien jaer
En was des kloosters eer.
Nog sprak hy in zyn laetste smart:
‘Daer is één rustpunt slechts voor 't hart:
Door Christus in den Heer.’ -
Haarlem, 1850.
|
|
Auteursrechtvrij