Het Taelverbond. Jaargang 5
(1849)– [tijdschrift] Taelverbond. Letterkundig Tydschrift, Het–
Auteursrechtvrij
[pagina 428]
| |
Helaes! helaes!
Vriend, sedert ik uw arm verliet,
Vernam myn oor nog nooit u smeeken.
Helaes! helaes!
Ik luister steeds, toch bidt gy niet.
‘Uw ziel moog by de Lido zien,’
Spraekt gy, ‘Wat tranen my ontvliên!’
Zy snelde zonder klagte henen.
Vriend, op myn kille en koude graf;
Viel droef des hemels water af;
Nooit kwaemt gy op myn doodsteê weenen.
Helaes! helaes!
Dat God myn smart en myn verdriet
Verzacht', verminder' door uw stenen!
Helaes! helaes!
Ik ween altyd, toch bidt gy niet.
My baren pyn en droef geween
De zachte stonden van voorheen
Hier binnen deze treurge woonen!
Er ryst hier nooit een morgenstond;
De wyzer keert en keert steeds rond
Maer zonder ooit een uer te toonen.
Helaes! helaes!
'k Wend my tot u, in myn verdriet,
Maer wacht vergeefs in deze woonen,
Helaes! helaes!
Ik wacht altyd, toch bidt gy niet.
| |
[pagina 429]
| |
Het harteleed had, na 't genot
Des kwaeds, gewis verzacht dien God
Die wreede straf my heeft gegeven.
Tweemael voelde ik, ter boet bereid,
Het doodbleek op myn wang verspreid,
En d'aêm der graven rond my zweven.
Helaes! helaes!
Ge weet waerom 'k de boete liet:
Myn arm was 't heil toch van uw leven.
Helaes! helaes!
Ik lyd zoo wreed, toch bidt gy niet.
Gedenk de Brenta, waer onz' boot
Bleef liggen tot het morgenrood
Het nachtlyk duister had verdreven;
Gedenk het loof, dat ons verstak,
En 't mollig gras.... dat plooide en brak,
Waer gy uw eed my hebt gegeven.
Helaes! helaes!
Daer, vriend, in uwen arm verliet
My bevend by uw kus, het leven.
Helaes! helaes!
Ik brand, ik brand, toch bidt gy niet.
Geef, geef my die jasmynen weêr
Waer, op een bed zoo zacht en teêr,
Myn brandend hoofd mogt rustend zinken;
Geef my de bloemen waer myn mond
Steeds laefnis in den dauwdrop vond
Die aen haer bladeren mogt blinken.
| |
[pagina 430]
| |
Helaes! helaes!
Breng me in uw armen daer en bied
My nog den dauw der bloem te drinken.
Helaes! helaes!
'k Heb grooten dorst, toch bidt gy niet
In uwe gondel spreekt tot u
Een andre van haer liefde nu;
Myn beeldtnis kon haer niet behagen:
Haer wrevel wierp dien pand van min
Den afgrond van de golven in,
En gy, myn vriend, hebt dit verdragen.
Helaes! helaes!
Vergeefsch is 't dat 'k u de armen bied!
Neen, neen! 'k moet lyden zonder klagen.
Helaes! helaes!
't Is uit! o, bidden zult gy niet.
Vaerwel, vaerwel! ik keer niet weêr;
Vrees myne klagte nimmermeer,
Daer thans eene andre u kan behagen.
Zacht zy haer kus u, aen haer hart!
'k Ben dood, voor u lyd ik myn smart;
Leef slechts voor haer in blyde dagen.
Helaes! helaes!
Gedenk soms in haer arm 't verdriet
Dat ik in d'afgrond moet verdragen.
Helaes! helaes!
Ik dael er in, o volg me er niet!
|
|