Het Taelverbond. Jaargang 5

[p. 425]

De lydende ziel.
Legende, door H.B.-E.

Graef Hugo gaet dravend door wind en door nacht
Naer zyne beminde, die vurig hem wacht.

Hy draeft door het veld en door 't sombere bosch;
In 't donker weêrgalmt het getrap van zyn ros.

Hy komt by den kruisweg, hy komt er gezwind;
In 't woud heel den dag weende droevig de wind.

Daer hangt een geraemte aen een galgstak omhoog
De maen schynt er op van der hemelen boog.

't Beweegt zich by 't minste gewaei, met een sprong;
Gewis was 't een wildstrooper dien men daer hong.

Graef Hugo, die goed is bekend met de zaek,
Blyft staen met zyn ros by den voet van den staek.

Hy staet en hy bidt 't vaderons met der vlugt;
Voor 't zieltje van hem die daer zweeft in de lucht.

Hy lispelt het Amen en buigt zich een keer;
Maer ach! zie daer daelt het geraemte ter neêr!

De ridder verbleekt en het ros stampt de baen;
Doch 't rif roept den graef. ‘in Gods name, blyf staen.

God geve uw het hemelryk voor uw gebed;
Het heeft my uit 's vagevuers vlammen gered.

[p. 426]

 

Ik dank u; maer nog eene dienst doet ge my:

 

Kom af - geef me uw hoed en uw mantel er by.’

 

 

 

Graef Hugo, wiens boezem van angste nu joeg,

 

Gaf alles, zich keerend, gaf wat men hem vroeg.

 

 

 

Het spook sprong op 't huppelend paerd en het vloog

 

Daer henen zoo snel als de pyl van den boog.

 

 

 

't Getrippel verwydert, het licht van de maen

 

Toont nauwlyks den fladdrenden mantel nog aen.

 

 

 

Maer plotselings hoort m'een geluid - en op de aerd

 

Valt, 't hart getroffen, de ryder van 't paerd.

 

 

 

De graef staet ontroerd en hy beeft; maer zie - vlug

 

Als 't bliksemvuer keert het geraemte terug:

 

 

 

‘Hoor, kristelyk man, in 't bosch, ginder wyd,

 

Verwachtte u een man, die uw liefde benydt.

 

 

 

Het harte vol haet stond hy daer in het woud;

 

Hy schoot, alzoo dacht hy, op u uit het hout.

 

 

 

Deez' avond, wanneer ik daer boven nog hing,

 

Zag ik hem, die sluipend in 't kreupelhout ging.

 

 

 

Hy beet zich de lip, hy was bleek en ontroerd;

 

Zoo is het niet dat m'op den haes wacht en loert.

 

 

 

En daer ge alle dagen reeds langs deze baen,

 

En steeds by den staek uwen klepper hieldt staen,

 

 

 

En steeds een gebed by den staek voor my deedt,

 

Waer ik, daer omhoog, voor myn zonden aen leed;

 

 

 

Als 'k zag dat de dood ginds op u heeft gewacht,

 

Heb ik aen het goed, dat ge deedt, ook gedacht.

 

 

[p. 427]

 

Zie, daer is uw mantel. De maen schynt nu klaer;

 

Ga, ryd door de velden en vrees geen gevaer.

 

 

 

Ik zag u zoo vaek by der avonden groet

 

Op togt naer een hart door de liefde gevoed.

 

 

 

Vaek zag ik, wen 't zonlicht aen de oosterkim stroomt,

 

U keeren naer huis, gelyk eenen die droomt.

 

 

 

Nu ryd; maer vergeet het niet, plukt op uw baen

 

Het lieflykste bloemeken dat ge vindt staen;

 

 

 

Want ginds, waer dit licht daegt, zoo schittrend en klaer

 

Verbeidt een beminde u - ga, spoed u by haer.

 

 

 

Wie is het, die vreugden en hoop nu verwacht?

 

'k Ga naer 't paradys, gy by haer? - Goeden nacht!’