Het Taelverbond. Jaargang 4

[p. 598]

De visscher, door J.M. Dautzenberg.

Digt by den vloed
Wandelt een visscher den dood te gemoet,
De oogen gerigt op de klare
Spieglende bare.

‘'k Dael tot u af,
Open my goedig uw golvende graf,
Dat ik er myne beminde
Spoedig hervinde!’

Zucht hy, en wil
Stervend ontvlugten aen 't lot en zyn gril,
Maer uit den afgrond verryzen
Streelende wyzen:

‘Weelde by min
Bloeit hier beneden uw' jeugdigen zin,
Ylings dus, wilt ge u verwarmen,
Schiet in myne armen!’

Boven den stroom
Zweeft er een deerne zoo lief als een droom,
Trachtend met tovrende blikken
D'arme te omstrikken.

Hy evenwel
Schrikt voor het drogbeeld als ware 't de hel.
Zou hy, vergetend zyn doode,
Minnen die snoode?

[p. 599]

 

‘Nimmer en nooit,

 

Schoon gy in blinkende paerlen u tooit,

 

Zal 'k om uw lokken en streven

 

't Meisje begeven,

 

 

 

Dat my thans zacht

 

Roept naer het kerkhof alwaer zy my wacht,

 

'k Heb haer in zaliger stonden

 

Trouw steeds bevonden.’ -

 

 

 

Dragend zyn' nood

 

Keert hy naer huis, en wacht tot de dood,

 

Hoorend de bede zyns harten,

 

Einde zyn smarten.