Het Taelverbond. Jaargang 4

Het uer der liefde.
door J.M. Dautzenberg.

Der maen ontglimmen loutre lachjes,
Het bosch beweegt zyn groene vlagjes,

En 't vlinderpuik

Ontruischt den struik.

[p. 549]

 

Terwyl die snoepers ommevliegen,

 

Ontwaken in hun gulden wiegen,

 

Nog kindren teêr

 

Van 't sterrenheir.

 

 

 

De westewind blaest schok op schokje,

 

Dat wyd en zyd elk bloemenklokje

 

In evenmaet

 

Zyn lente-uer slaet.

 

 

 

Terwyl de hemel helder flikkert

 

Kapel en kever zwermend blikkert,

 

Streelt jeugd'gen zin

 

't Gevlei der min.

 

 

 

Op 't eenzaem pad der weelge linden

 

Hervinden 's avonds twee beminden

 

Het ambrozyn

 

Voor 's levens pyn.

 

 

 

Daer schaklen zy de liefdeketen

 

Op bloem en zodenbank gezeten,

 

Daer droomen zy

 

Hun leven bly.

 

 

 

Daer zweren zy den eed elkander

 

Dat geen van beiden ooit verander,

 

Maer steeds getrouw

 

Op d'ander bouw'.

 

 

 

Der liefde is dan heur uer geklonken

 

En 't sterrenheir mag schitterend lonken

 

Op 't schoon verbond

 

Van d'avondstond.