Het Taelverbond. Jaargang 4



[pagina 547]
Het zieke kind. Elegie, door Prudens Van Duyse. Na de wind het popelloover Heeft doorbruischt in forsche vaert, Ritselt lang nog zyn geblaêrt. Na de donder heeft gerommeld, Wedergalmt zyn reuzenwoord, Lang nog in de ruimte voort. Na de zee in 't oude bedde Opsprong onder Godes hand, Woelt de deining lang aen 't strand. Bleek lag 't kindjen in de wiege, Aen den engel van den dood Nauw ontsnapt by 't koortserood. - Aen den engel, die het toeloeg, Met een half bedrukten lach; Hy, die 't immer bly bezag. De ouders hadden fel geleden, O! hoe wordt een zieke kind Onuitspreeklyk teêr bemind! De ouders hadden fel geleden. Ouderwee lydt eeuwen schrik In een enkel oogenblik.
[pagina 548]
De ouders knielden by de wiege En zy staerden 't kindjen aen, En hun bede was een traen. ‘Onze Vader in de heemlen!’ Sprak de moeder, en de smart Overstelpte 't moederhart. En de vader, stil vervolgend Haer gebed uit éénen aêm, Sprak: ‘Geheiligd zy uw naem!’ En hy bad, nog dieper buigend Op den sidderenden knie, Na een poos: ‘uw wil geschiê!’ Gy zyt vader, gy zyt moeder, Grondelooze teederheid Paert ge aen Oppermajesteit. Zoo er iemand aen u twyfelt, Zie op hem vol medely', God, en dat hy vader zy! Veurne, 13 juny 1845.