|
| |
Hymne aen de smart.
Door Joh. Alf. de Laet.
Sla toe, indien ge nog een open plaets kunt zoeken!
Sla toe, myn bloedend hart zal zeegnen by 't vervloeken!
Gy, Magt die nooit beklaegt, die nooit vergeven kunt,
Wel valt er uit myn oog geen traen meer, U gegund,
Maer zoek; ge vindt, wie weet? een vezel ongeschonden,
Een vezel die ge nog moogt foltren en verwonden,
En die nog kronklen zal, terwyl ze uw voet verplet
Gelyk een slangenromp doet onder 's wandlers tred,
Wanneer de mensch, om wraek en woede lucht te geven,
De smart nog opzoekt waer verzwonden is het leven!
Wie weet? uit deze borst zoo diep gescheurd, zoo stil,
o! Smart, ontwringt ge nog een onverhoopt gegil,
| |
| |
Een schreeuw der wanhoop, dien het menschdom ligt niet kende.
Hoe zoet wordt voor den haet die doodkreet der ellende!
Doorschouw myn binnenst en doorzoek het, wreede Smart,
Niets bleef er veilig voor uw slagen in myn hart!
Vaek, ter verlenging van myn leven en myn lyden,
Ontstaekt ge een hoopstar die myn boezem kwam verblyden,
Ik was een reiziger gelyk, die, afgemat
Wat ademhalen mag op 't droeve wandelpad;
En vaek nog in die nacht, verpoosd by bliksembranden,
Genaekte my de schael der vreugden in uw handen,
Maer eer myn heete dorst er lafenis in vond,
Verbryzelde uwe vuist de scherven op myn mond,
En scheurdet ge, om me uw gril nog meer te leeren duchten,
Myn lip ten bloede met de schale der genuchten!
Nu, zegeprael en juich! Er blyft in heel myn hart
Geen vezel die niet vaek getrild heeft onder smart,
Geen witgeworden haer op myn gebogen hoofdkruin,
Dat niet verdorde als 't gras in d'afgemaeiden looftuin,
Geen liefde, geene hoop, geen wensch die werd bekroond!
Maer alles werd verplet en met bedrog beloond!
En 'k zoek een plaets in 't hart die schrikke voor uw woede,
Vergeefs! daer is er geen die niet tot stervens bloede!
En toch ik aerzel; ja, by 't eindeloos verdriet,
Kent nog myn twyflend hart uw waren bynaem niet!
Myn mond vervloekt U; maer hy durft den vloek niet donderen,
En zuchtend wacht myn ziel in eerbied en bewonderen.
Gy vormt den mensch, o! Smart, ja, heel den mensch op aerd,
Zoo als de kroes het goud, zoo als de vlam het zwaerd.
Hy die u niet en kent, bewandelt mulle dreven,
Maer leeft op aerde niet of kent het aerdsche leven;
Hy is een wolk gelyk die wemelt aen de lucht
En op het hemelveld geen spoor laet van heur vlucht;
Het zweet zyns aenschyns drupt niet neder op zyn handen;
| |
| |
Zyn voet stoot aen geen steen in effen lustwaranden;
Hy weet niet, slaet de stond der zwakheid voor 't gemoed,
Zyn deugd te stalen in den gloenden tranengloed.
Hy kan met 't eigen hart den wrangen stryd niet stryden,
Die, trots den zege, d'overwinner zelfs doet lyden;
Hy stuert geen bedekreet ten hemel, noch hy rigt
Zich niet manmoedig weêr op 't plooijend kniegewricht;
En durft, by wanhoop slechts van God gezien, niet poogen,
Zelfs op den hinderpael, tot hooger vlugt, te bogen.
Ik weet niet wat een lot, gy, Smart, my voorbewaert;
Maer dat ge met uw les voor my nooit karig waert,
Dat weet ik, en ik zou uw lievling heeten mogen,
Want zelden liet ge my met tranenledige oogen!
Welnu! ik neem getroost wat gy me toezendt, aen,
'k Vind wellust in gezucht en vreugden in getraen!
Ik voel dat ge in uw schoot een godlik, hooger magt draegt,
Die op het wereldpad myn weifelende kracht schraegt;
'k Voel dat ge 't leven, niet de dood zyt van den geest
En dat uw straffe hand geen wond slaet maer geneest. -
En Gy Dien 'k menigmael by 't lyden heb beschuldigd,
Gy Wien 't verbroken hart, by 't tranenvlieten, huldigt,
o! Driemaelheilig God, verwerp dien wierook niet!
't Is 't eenig offer dat de zondige aerde u biedt,
De goddelike vonk waermêe Ge ons hart doet branden!
Wen 't altaer is bevlekt, zyn smarten de offeranden!
Naer A. de Lamartine.
|
|
Auteursrechtvrij