Het Taelverbond. Jaargang 4

De moedige zeeman
(Romance)
door L.F. David.

Aen mynen vriend, Michiel Matthyssens,

Lieflyk daelde 't nachtfloers neder

En bedekte onz' schoone vloot;

Niets dan 't bleeke maengeschemer

Schitterde over schip en boot.

Niets dan 't zachte golfgeklater

Hoorde ik op den stillen stond,

Toen ik my aen boord bevond.

[p. 127]

 

Op myn schip alleen nog wakker,

 

Wachtte ik moedig dáer de zon:

 

Want in d'ochtend sloeg het ure

 

Dat ons heir de slag begon.

 

Mooglyk doet die stryd my sneven!

 

Dacht ik op dien naren stond,

 

Toen ik my alleen bevond.

 

 

 

En ik weet niet wat al droomen

 

My zoo kwelden dáer aen boord,

 

'k Heb der vooglen droeve stemme

 

Ginds aen d'oeverkant gehoord;

 

Mooglyk is 't een onheilsteeken!

 

Dacht ik siddrend op den stond,

 

Toen ik my alleen bevond.

 

 

 

Maer welhaest verdween de vreeze

 

Die me een oogenblik beving;

 

En ik waende 's vyands schepen

 

Te zien naedren in een kring;

 

Ras greep ik myn dolk en spere,

 

En riep moedig op den stond

 

Toen ik my alleen bevond:

 

 

 

- ‘Liever sterven voor de zege,

 

Winnen, winnen is myn leus:

 

Hier blyf ik als brave stryden

 

Met den krygsmoed van een reus!’

 

Zoo, zoo riep ik, in myn droomen,

 

Op myn vaertuig in den stond,

 

Toen ik my alleen bevond.

 

 

[p. 128]

 

Vreugd werd in myn hart geboren

 

By het denken aen die eer,

 

Wen de zon heure eerste stralen,

 

Schoot door 't duister nevelweêr.

 

En ik riep, vervoerd door blydschap:

 

'k Groet u, lieve morgenstond!

 

Die my 't uer des stryds verkondt.

Aeltre, Grasmaend 1848.