Het Taelverbond. Jaargang 4

[p. 122]

Twee gedichtjes door J.M. Dautzenberg.

I.

Lieflik door de zon bestraeld
Ligt het dal in goud gemaeld -
En een grysaerd, zwart behangen,
Draegt in 't doodenkistje een kind;
Droefnis bleekt des dragers wangen
By het graf dat alles slindt,
En op 't kistje half verborgen
Valt een blik van licht en morgen.

Niemand volgt en weent om 't wicht,
Waer de nieuwe groeve ligt,
Niemand - slechts voor gindsche woning
Schreit de droeve moeder zoo!
Smeekt, zoo 't schynt, voor 't lyk verschooning,
En een grafbed zacht van stroo!
't Kistje zinkt in 't kuiltje neder, -
Wie brengt 't kind der moeder weder? -

Op de plek die 't kindje dekt,
Hangt heur blik die deernis wekt;
Hoe zy staert, met moeite ziet zy
't Nietig needrig heuvellyn,
En een' tranenvloed vergiet zy
En bezwykt aen hare pyn.
Ach, zy kende, kende 't kindje,
Heul en heil omgaf haer vrindje.

[p. 123]

 

Hart, o hart! soms doof en blind,

 

Voelt, gevoelt ge nu, wie mint? -

 

Hy die kent, die mint voorzeker,

 

Mint te meer, hoe meer hy kent,

 

En hy reikt den vriendschapsbeker,

 

Waer tot hem een hand zich wendt.

 

Leer, o hart, de menschen kennen,

 

Liefde zult ge u aengewennen.

 

 

 

Als de moeder by haer kroost,

 

Schenk en oogst ook liefde en troost

 

By de menschen op deze aerde,

 

Zyn ze u eerst ook ver en vreemd;

 

Ook der moeder, toen zy baerde,

 

Was het kindje nieuw en vreemd;

 

En gy weet hoe zy het liefde,

 

Hoe zyn dood heur' boezem kliefde.

 

 

 

Als der moeder 't liefdepand,

 

Dus zyt gy aen God verwant,

 

En verwant met alle menschen:

 

Liefde heet uw schoonste pligt!

 

Maek naer 's hemels zoetste wenschen

 

U dien pligt en zoet en ligt!

 

Pluk tot krans dan bloempjes af!

 

En - sier dankbaer 't kleine graf!

II.

Waer 't voetpad langs de heining vlugt

Door beemd en weide heên,

Daer zit ik soms in de avondlucht

Gansch stilletjes alleen.

[p. 124]

 

De krekels zingen daer in 't gras

 

Hun' allerschelsten toon,

 

De muggen vinden wis den bas

 

Dier zangren wonderschoon.

 

 

 

Zy draeijen, zwaeijen bly vergaêrd,

 

In 't dalend hemellicht,

 

Zy ruischen, kruisen, digt geschaerd

 

Voor myn verrukt gezicht.

 

 

 

En blydschap hier en vreugde daer,

 

Men ziet het ieder dag;

 

Des stem ik nimmer de eigen snaer

 

Op somber wee en ach.

 

 

 

En zingt en springt in 't zoel gety

 

De krekel en de mug;

 

Krioelt en woelt de schepping bly

 

Dan blyf ik niet terug;

 

 

 

Dan vest ik, buiten, myne woon

 

In 's hemels bloemenhal,

 

Dan zing ook ik myn schelsten toon

 

Door 't eenzaem vreugdedal.