|
| |
| |
| |
Het arme kind.
Aen mynen vriend, den heere D. Sleeckx.
Door O.J. Eekma.
I.
Les uns sont tout courbés sous le fardeau des peines.
Au banquet du bonheur bien peu sont invités.
Victor Hugo.
De Noorderwind blies fel en hard,
't Door een gejaegde zwerk was zwart,
De donder rommelde in het zuid,
De aerd was der ramporkanen buit,
Het was een vreeslyk weder.
Het gazlicht brandde flauw en naer,
Niet zoo als anders, hel en klaer,
En scheen den storm te vreezen;
Zoo soms een mensch verscheen op straet,
Dan zag men, dat op zyn gelaet,
Schrik, eerbied stond te lezen.
Een rytuig rolde soms voorby
Het hoekje van de straet, waer hy
| |
| |
Zyn leden neêrgevlyd had!
Het was alleen het arme kind,
Het had geen moeder, had geen vrind,
Die 't immer nog verblyd had.
Was hy een kind der misdaed, of
Lag de oorsprong zyns bestaens in 't stof?
Trad ze in door 's hemels poorte,
Of was zyn moeder ryk, en had
Zy uit haer levensboek het blad
Gescheurd van zyn geboorte?
Hoe 't zy, hy had haer nooit gekend,
Geboren was hy in ellend,
Een man bragt hem des morgens daer,
Waer hy als lage bedelaer,
Zyn dagloon moest verwerven,
En smeeken moest om 't stukje brood,
Dat men hem elken avond bood....
Neen!.... toesmeet als aen honden.
't Kind was gebrekkig, kreupel was 't,
't Had nimmer voor het werk gepast
Noch meester ooit gevonden!
Doch minde 't d'arbeid; - vaek had 't kind
Beproefd te leeren, hoe men spint,
Doch 't had niet kunnen werken;
Het was zoo zwak en klein en teêr,
En viel by elke poging neêr,
By 't luid gejuich der sterken.
o! Diep had hem die spot bedroefd,
De keel werd hem als toegeschroefd,
Gebliksemd had zyn oog, - een traen
Was langs zyn maegre wang gegaen,
Terwyl hy zachtkens steende.
En hy moest beedlen voor zyn brood,
| |
| |
Een beedlaer zyn tot aen zyn' dood,
Zoo hy voor 't minst woû leven;
Hem, dien het hart zoo vurig sloeg,
Hem bragt men 't avond in een kroeg,
Waer hy zyn geld moest geven!
En wee hem, was het vuig gewin,
By andre dagen, soms te min....
Dan had hy reên tot vreeze!
Dan klonk zoo droef en naer zyn kreet,
Dan leed hy bovenmenschlyk leed,
Daer waren vrouwen, diep veracht,
De schandvlek van heur eêl geslacht,
En mannen, - neen! - maer boeven!
Daer woonde hy, - op zolder sliep
Hy 's nachts tot dat men hem weêr riep,
Om op de straet te toeven.
't Was negen uer, - en de arme knaep
Lag daer nog steeds, was flauw van slaep,
Zyn beul verscheen nog niet, - hy dacht,
Dat deze afgrysbre, donkre nacht,
Hy slaept, - o heil brenge u die slaep,
Zoo diep rampzalige arme knaep,
Die 't heil slechts kent uit droomen!
Die slaep verkwikke uw teêr gemoed,
Geev' droomen u, onuitbaer zoet,
| |
| |
| |
II.
Sleep hath its own world,
And a wide realm of wild reality,
And dreams in their developement have breath,
And tears, and tortures, and the touch of joy.
Byron, The Dream.
't Was of een engel tot hem daelde,
In glinstrend lichtgewaed gekleed,
En met zyn lichtglans hem bestraelde,
En hy dees tael hem hooren deed:
‘Myn broeder, - want gy zyt myn broeder! -
De kelk uws lydens is gevuld,
Een schrikkelyke stormwind woedde er
Om uwe jeugd; gy hadt geduld!
De orkaen heeft uit, - hef op uwe oogen,
Staer, broeder, naer de starrenbogen,
Gy ziet ze prachtig vonklend staen;
Zie, hoe de maen schynt aen de transen,
En de aerde tooit met hare glansen,
Geloof, - vertrouw, - houd aen! - houd aen!’
En hy was ruischende opgestegen,
De lieflyke engel, en 't gezicht
Verdween, zoo als het Noorderlicht,
Verdween, zoo als de bliksemschicht,
Maer 't kind was nog in slaep gelegen.
't Was of hy neêrlag op satyn,
't Was of het al van weelde straelde,
't Was of de lieve zonneschyn
Heur schatting aen de lent' betaelde,
't Was of een vrouwe by hem lag,
Een vrouw, door meer dan schoon verengeld,
| |
| |
Die, de armen om hem heen gestrengeld,
Hem weenende in zyn oogen zag.
Hy blikt verwilderd rond, - maer Heere!
Wat is dat, dat zyn blikken treft?
Droomt, droomt hy nog, daer ligt de teêre,
Die de oogen weenend tot hem heft!
By God! Dat is geen waen, geen droomen,
Hy is aen zyne ellende ontnomen,
En lust en rykdom lacht hem aen....
Doch neen! dat kan geen waerheid wezen,
Het is een valsche duivlen waen,
Die, goochlend, voor zyn oog verrezen,
Weldra in rook te niet zal gaen!
Te schriklyk zal 't ontwaken zyn
In smart, - in wanhoop, - en in pyn!....
Doch hoor! Daer lispelt van de tippen
Dier zachtgevormde rozenlippen,
Een toon, die d'aêm hem doen ontglippen,
En nog krankzinnig maken zal:
‘Myn zoon,’ zoo weent zy, ‘'t is geen schyn,
Ik ben uw moeder, en dit al
Is 't myn en zal het uwe zyn.
Myn kind zyt gy, - uw moeder ben ik,
Gy zyt myn zoon, myn vleesch en bloed,
Gods vaderlyke hand herken ik,
Die me u nog eens weêrvinden doet,
o! Wist gy, wat ik heb geleden,
Hoe 'k heb geweend, gezucht, gebeden,
Om u, myn aengebeden schat,
Dien 'k waende voor altyd verloren;
Maer de Almagt woû myn beden hooren,
En nu, - ik houd myn zoon omvat!
Vergeef, myn zoon, vergeef der vrouwe,
Die in uw wiegjen u verstiet,
Die thans graeg 't leven voor u liet,
| |
| |
Wier oog van tranen overvliet,
Die dertien jaer droeg 't kleed der rouwe,
En heel heur hemel in u ziet.
Myn kind! - Dat woord klinkt zoet me in de ooren,
Meer zoet als 't lied der englenchooren,
Die knielen voor Jehovahs troon! -
Myn kind! uw mond, o laet me u kussen,
Laet, laet my heel myn vuervlam blusschen....
Zeg, mint ge ook my, myn lieve zoon?’
En 't jongsken staert zyn moeder aen,
En werpt zich snikkend aen haer harte,
En stamelt: ‘Thans heeft uit myn smarte,
o God, wat hebt Gy wel gedaen,
Gy wilt steeds met u schepslen gaen!
o Heil hun, die op U betrouwen,
Zy zullen steeds Uw werk aenschouwen!’
In omhelzingen verzonken waren moeder beide en zoon;
Knielend werd den Heer der Heeren hunne erkent'nis aengeboon;
En Gods heerlyke englen juichten: ‘'t Zyn twee zielen voor den Heer!’
En ze bogen opgetogen, zeegnend over de aerd zich neêr.
29 January, 1848.
|
|
Auteursrechtvrij