|
| |
| |
| |
Neemt wel acht!
O! meisjes, die langs veld en beemden,
Den stam zyn bloempjes gaet ontvreemden,
Neemt acht! neemt acht! er zyn gevaren,
En die zoo schalk u tegenstaren,
Geen dag of Lysje, om er te plukken,
Zy vlocht met smaek en welgelukken,
En, vreugdvol, keerde zy dan weder,
Klonk zoo verrukkelyk, zoo teeder:
't Was lief om zien met hoe veel zorgen
En 't bloempje, in 't schuttend gras verborgen,
Hoe ze, onbedeesd voor stronk noch doren,
In 't groenend bosch, in 't gelend koren,
| |
| |
Maer eens, dat de avond de aerde al taende,
Door 't woud. - Waerom zoo bitter traende
Eilaes! geen lelie kon zy vinden, -
Ze nog een tuiltje aen haer beminden,
En 't woud werd doodscher, - want er zongen
En 't woud werd duister, - want er drongen,
Die grillig, schaduwbeelden malen,
Alléén verzelt by 't droevig dwalen
Maer, ziet! op eens zy droogt heur tranen.....
Ontwaert ze een lelie langs de lanen,
‘Och, lelie,’ sprak ze, ‘hoe verschuilt je
Kom, spoedig, spoedig, sier myn tuiltje!....’
Zoo blank als marmer, boog zich over
Met vreugdgetril, al onder 't loover,
Maer, ach! een gil, uit smart geheven,
En de echo zond door verre dreven
| |
| |
O! meisjes, die langs veld en beemden,
Den stam zyn bloempjes gaet ontvreemden,
Neemt acht! neemt acht! - een blind vertrouwen
Een addersteek trof Lysje - in rouwen
De lelie zeeg geknakt ten gronde,
O! snerpend viel der diepgewonde
- Zy weende, weende uit 't diepst des harten,
Is magtloos en biedt veler smarten
15 Juny 1848.
|
|
Auteursrechtvrij