Het Taelverbond. Jaargang 3



[pagina 495]
Hans Hakkelberg. Hoerrah! wat ruischend en bruisend geschal! Wat rennen in 't woud door berg en dal! En duistere nacht als een lykendoek En ertusschen donder, bliksem en vloek! Voorop een huilend uilendier, Als lage een ziel in 't sterven hier! En dan de honden tjaf, tjif, tjif, tjaf! Dat wordt nog menigen ree zyn graf! En dryven en draven en zweepen zoo snel, Als dreve de duivel alhier zyn spel! Dat gruwel! voorwaer dat is hy gewis - De duivel in zwarter duisternis - Op een peerde besproeid van aerd' en schuim - 't Laet nauw zich aenzien in het ruim - Verloren - verloren wat immer hy vat! Geen jager met yzer en flint zoo rad; En wie aenroept den reuze rood, Fluks maekt hy hem met den spitse dood; Zoo jaegt hy alomme door berg en dal - Doch niet uit vreugde - vol grim en gal; Wie zoo stout onder de kerke schoot? Nu jaegt hy heromme in bloedig rood; Die zweepte te samen by dage by nacht De boeren als honden tot zyner jagt; Nu zweept hem zyn kwaed geweten goed; Rondom hem is vloek en vlammengloed; Hy vindt in der aerde niet rust en vreê; Het jaegt hem alom, hy moet eeuwig mêe! Dautzenberg.