Hans Hakkelberg of de wilde jager.
(Eene Harzsage).
Hans Hakkelberg was een vorstelyk jagtmeester van een hoeveerdig karakter en een goddeloos gemoed. Hy vierde den zondag niet en spaerde noch des landmans zaedveld noch des schapers kudde. Vloeken gingen uit zynen mond in stede van gebeden en zyne wilde driften ontzagen zelfs niet de heilige schuilplaets eens nonnenkloosters. Eens op zyn bedde in de Harzburg droomde hy dat het wilde zwyn, dat hy al sedert eenige dagen in 't gebergte najaegde, hem dood opreet. Die waerschuwing versmadende, trok hy weder met zyne knechten en honden naer het veld en, by het vallen des avonds, gelukte het hem het everzwyn dood te treffen. Honend en spottend over zynen droom, stampte hy op het nedergeslagene wild, toen dit, den kop weder opregtende, met zynen slagtand des jagers been door en door verscheurde. Doodelyk was de wond, en als Hans Hakkelberg op zyn sterfbed lag, denkende eerst op het toekomende leven en verschrikt van de reeds voor hem gapende hel, riep hy uit: ‘Wat doet my het hemelryk, zelfs als ik er in kost gaen? Ik stond geerne het hemelryk af, als ik maer altyd jagen kost, tot dat men den jongsten dag blaest.’ Het geschiedde den goddelooze gelyk hy het gewenscht had en hy raest en tiert tot heden toe door bosschen en bergen. Des nachts, als de hemel met zwarte wolken bedekt is en de wind door het gebergte huilt, dan hoort de vertraegde reiziger den tierenden Hakkelberg met zyne wilde spookenjagt. Vooraen vliegt de verleidde nonne, onder de gedaente van een uil, dan volgen de honden en knapen en ten leste de verdoemde jagtmeester. Geen kloeke jager zou zich in de plaets wagen, waer de Hakkelberg daegs te voren gehuisd heeft: zyn geweer zou niet losbranden, zyn vangmes niet raken en hy zou beschaemd, welligt gekwetst naer huis keeren.
Het volgende lied, naer deze sage vervaerdigd en tot nu toe ongedrukt, is door den dichter zelven aen eenen onzer medewerkers gegeven, om in ons tydschrift opgenomen te worden. Daer het niet in het algemeene oost-nederduitsch, maer in het dialekt der omstreken van Brunswik opgesteld en nog werkelyk van de schriftsprake afwykt, zoo geven wy ook hetzelve, naer onze vlaemsche tael- en spellingsregels gewyzigd. Men zal in den text gemakkelyk opmerken dat ne, gelyk in het oudvlaemsch, hem beteekent en dat in 'en, 'er de d weggevallen is (den, der) gelyk by ons in 't lidwoord het voor dit of dat. Ook vergete de vlaemsche lezer niet dat u als oe, ü als onze u uitgesproken worden.
Auteursrechtvrij