Het Taelverbond. Jaargang 3

[p. 489]

De zwalpeijers.¹

Eene vertelling voor myne vrienden, de leden van het Vlaemsche Gezelschap te Gent.

't Was zeker nog geene veertien dagen dat de raven heen waren en de boomen botten uitwierpen, toen twee eksters elkander iets in het oor zeiden en naer den hoogsten boom van de streek vlogen, om er in den top aen twee zytakken, die digt aen den boom een spitsen hoek uitmaekten, een groot nest te bouwen. - Hoe groot dat nest wel juist geweest is, kan ik niet zeggen; maer de boeren die dien hoogen boom weten staen en my deze geschiedenis hebben verteld, getuigen dat het magtig groot moet geweest zyn.

Naerstig hadden zy er aen gebouwd; want terwyl de madelieven nog bloeiden spraken zy elkander dikwils in het oor en kwam er telkens een nieuw ei in het nest.

Hoe veel dat er zoo wel inkwamen, kan ik ook niet zeggen; maer de boeren vertellen dat het nog al veel moet geweest zyn, indien er zoo veel eijers in kwamen als zy elkander aen het oor spraken.

De eene ekster was klein, had een helder gitzwart oog in den kop en een sterken zwarten snavel, de andere zag er gemoedelyker

1 Wat Zwalpei is leert ons Snellaert, (Belgisch Museum, 1844, bladz. 200) Zwalpei, een ei waervan wit en dojer door elkaer zyn geloopen, en dus maer een zwalp uitmaeken, een ei dat wel bebroed is, doch waeruit geen kieken kan gebroed worden, enz.

[p. 490]

uit en was een weinig grooter. - Hare oogen waren min helder en haer snavel was min zwart en min sterk.

Wanneer ze nu al veel eijers hadden, sprak de kleine ekster met den sterken, tot de groote met den zwakken snavel.

- Kom, - zei ze zoo, - ga er nu wat overliggen, ik zal op den top van den boom gaen zitten om te zien of de sperwer niet nadert. Blyf daer maer gerust liggen: als hy wat naby durft komen, zal ik er opvliegen en hem de oogen uitpikken.

Zoo gezeid, zoo gedaen. - De groote ging over de eijers liggen en de kleine vloog in den top van den boom en hield op den sperwer de wacht.

Als dat nu al eenige dagen geduerd had, kwam de kleine ekster, die weêr de wacht hield, aen het nest en zeide tot de groote:

- Laet ons nu eens zien of de schelpen losgaen, - zei ze zoo.

En de twee eksters sloegen stillekens met den snavel tegen een schoon ei en luisterden.

- Paf! - zei het ei, terwyl het langs heen opensprong.

- Dat is een, - zei de kleine.

De groote klopte aen een ander ei en luisterde.

- Paf! - zei het, en het sprong open.

- Dat is twee, - zei de groote.

De kleine klopte weêr aen een ander ei.

- Paf! - zei het en het sprong ook open, en zoo gingen zy voort tot dat zy er wel tien telden.

Ik moet toch niet zeggen hoe bly ze waren. - De boeren vertellen dat zy haest doof werden van het danig gelach en geschater.

Nu bleven er nog drie eijers, waer zy ook aen hadden geklopt en geluisterd; maer die geen paf hadden gezeid.

- Dat is verwonderlyk, - zei de groote ekster tegen de kleine, - ik heb op die drie bezonder gelegen en ze gewarmd en het scheen my toe, dat zy zoo koud bleven, zoo koud als ys, byzonderlyk die kleine grauwe en die groote vuile.

- Ik durf toch niet vermoeden dat hier vreemde eijers zouden ingekomen zyn? - sprak de kleine ekster, terwyl zy met haren poot aen haren snavel krabde.

[p. 491]

- Wees daer gerust over, lieve vriend, - zei de groote ekster.

- Kom, - sprak de kleine, - leg er u dan nog maer wat over; wie weet, misschien zullen zy ons nog de liefste worden. -

En de groote ekster zette zich op het nest en warmde de eijers zoo goed als zy kon.

Ondertusschen hadden de jongen nesthaer gekregen, groeiden, kregen nu stoppels op den rug, lachten onder een en tegen hunne moeder en openden wyd den snavel wanneer zy 't gebladerd hoorden ritselen en de kleine ekster met aes voor hen kwam aengevlogen.

Eenige dagen later werd de groote moede er nog langer op te liggen en sprak tot de kleine met den sterken snavel:

- Willen wy nu maer eens zien, - zei ze zoo, - of de schelpen nog niet losgaen? -

En de kleine sloeg beurtelings met haren sterken snavel tegen het groote vuil ei, tegen het kleine grauw en tegen het ander, dat ook een leelyk ei was, met slykplekken op de schelp. - Doch geen enkel zei paf.

Nu begon de groote ekster ook te twyfelen of het soms geene vreemde eijers waren die men er heimelyk in hadde gelegd en zei zoo tegen de kleine met den sterken snavel:

- Werp ze maer het nest uit; ik zal myne oogen toedoen. -

- Ja, stoot ze er maer uit! - riepen de jongen te gelyk.

De eijers lagen niet op hun gemak en schenen te wachten op wat de kleine, met den sterken snavel, ging zeggen.

- Willen wy nog maer een weinig geduld hebben? - zei de kleine ekster met den sterken snavel.

De eijers waren bly dat de kleine hen zoo maer niet seffens uit het nest stiet en te regt; want de boeren verzekeren dat het danig hoog te vallen was voor een ei.

Zy konden het de jongen maer niet vergeven dat zy hen hadden uit het nest willen zien stooten en telkens dat de ouden om aes uitwaren, scheen het de kleinen alsof de eijers leelyke gezichten op hen trokken en zeiden zy dat de sperwer kwam, om hun op te vreten. Maer de sperwer kwam niet en de jongen werden groot.

[p. 492]

Zy kregen pluimen en hun snavel werd sterk. En als de eijers weêr leelyke gezichten trokken en riepen dat de sperwer kwam, lachten en antwoordden de jongen: - zwyg of wy steken u met onzen snavel en werpen u zelf het nest uit, onnut goed daer ge zyt! -

Eens, dat de kleinen al groot waren en op de takken van den grooten boom leerden vliegen, trokken de eijers weêr leelyke gezichten en riepen zy dat de sperwer kwam. Maer de jongen vlogen er rond en schreeuwden zoo luid dat de eijers bang werden en schoon spraken, om dat zy ze uit het nest niet zouden gestooten hebben.

En de jongen stieten ze niet uit het nest, om dat ze schoon spraken en niet meer zeiden dat de sperwer kwam.

Eenigen tyd nadien dreven de wolken met de snelheid van de stoomkaros, bladeren werden afgerukt en in de hoogte gevoerd met eene hevigheid die ik niet zeggen kan. - De takken der boomen kraekten en de toppen bogen zich. - Er was een geschuifel door dat heen- en wêergeslinger dat de jongen elkander haest niet konden verstaen.

Toch sprongen zy op de takken, klampten zich by iederen rukwind sterker vast en lachten; maer de eijers lachten niet, - want de storm vloog van tyd tot tyd tegen den bodem van het nest dat zy opsprongen, tot dat zy er eindelyk uitvielen en aen den voet van den boom gebroken lagen. - Toen lachten de jongen nog meer. -

De storm hield eindelyk op en de gebroken eijers vloekten van wêerwraek en van woede, op de jongen. -

- Laet ons nu maer beginnen te stinken, - zeiden zy tot elkander wy zullen ze wel ziek doen worden. -

Nu schaterden de jongen nog meer, beproefden hunne wieken, vlogen hoog in het heldere blauwe en speelden met hunne ouders, terwyl tusschen de wortels van den hoogen boom de gebroken eijers aes voor de slekken werden.

Eduard Michels.

Gent, 18 Meert 1848,