Het Taelverbond. Jaargang 3


De denneboom. De kruiden der heide, De bloemen der weide, De beken der dalen, Zy blinken en stralen, Zy glinstren zoo schoon als de jeugdige dag, En schenken my allen een vriendelyken lach.
[pagina 436]
De heersters en struiken Die nedrig ontluiken, De beuken en eiken Die hemelhoog ryken, Zy allen, zy zien me zoo gulhartig aen, Als konden zy werklyk myn liefde verstaen. Maer droevig en duister, Met uilengefluister, Met dreigende dolken, Verheft in de wolken Een hobblige den het afgryselyk hoofd, Als wenschte hy al myne vreugde gedoofd. ‘Wat heb ik misdreven In 't jeugdige leven, Dat gy maer alleenig Zoo wreed zyt en steenig, Dat nimmer een lachje, dat nimmer een lonk Op my, die u tederlyk minne, nog zonk?’ - ‘Niets hebt ge misdreven In 't jeugdige leven, 'k Ben droevig alleenig, Niet wreede, niet steenig, Maer 'k wacht nu de byl en de zaeg en de schaef, Ik wacht dat men u in myn harte begraef?’ J.M. Dautzenberg.