Het Taelverbond. Jaargang 3

[p. 88]

Het lied des dichters.

Noch rykdommen heb ik, noch schatten van goud,
Voor my zyn geen trotsche paleizen gebouwd,
My voert er geen vierspan naer 't vorstelik slot,
En toch ik en ruil met geen koning myn lot!

De vrouwe die 'k lief heb, draegt scepter noch kroon,
De hairvlecht is de eenige tooi van heur schoon,
Geen staetsiekleed siert haer met prachtigen schik,
En toch is geen koning gelukkig als ik!

Geen lyfwacht beveiligt myn slaep in de nacht,
By my houdt alleenig de huishond de wacht,
Geen leger gehoorzaemt myn wenk en myn blik,
En toch is geen koning zoo magtig als ik!

My staet er geen gulzige tafel gedekt,
Myn eetlust en wordt met geen kruiden gewekt,
'k En lesch mynen dorst met geen smaekvollen wyn,
En toch kreeg geen koning myn mael voor het zyn!

[p. 89]

 

Want, draeg ik noch mantel noch kroone noch staf,

 

God schonk my toch meer dan hy koningen gaf,

 

God schonk my de heilige gave van 't Lied,

 

En gaf my de Schepping voor have en gebied.

 

 

 

De Ruimte en de Tyd stellen vorsten de wet,

 

My zyn er noch perken noch palen gezet.

 

Ik denk - en de schatten van 't Oosten zyn myn,

 

Myn beker vloeit over van keurigen wyn;

 

 

 

Ik droom - en myn tafel, met bloemen omzet,

 

Brengt kostliker spys dan een vorstlik banket,

 

Ik wenk - en myn hut is een prachtige zael

 

Bewaekt van een lyfwacht zoo trouw als het stael;

 

 

 

Ik blik - en de vrouw die 'k uit allen my las,

 

Is ryker getooid dan vorstin het ooit was;

 

Ik wil - en 't verleden verryst daer ik wil;

 

Ik spreek - op myn woord staen de werelden stil!

 

 

 

Want, draeg ik noch mantel noch kroone noch staf,

 

God schonk my toch meer dan hy koningen gaf,

 

God schonk my de heilige gave van 't Lied,

 

Hy gaf my de Schepping voor have en gebied,

 

 

 

Hy stelde over Ruimte, over Tyd my als vorst,

 

En sloot myne magt in myne eigene borst.

 

En daerom aenbid ik uw goedheid, myn God!

 

En ruile met koning noch keizer myn lot!

 

 

 

Joh.-Alf. De Laet.