Het Taelverbond. Jaargang 3
(1847)– [tijdschrift] Taelverbond. Letterkundig Tydschrift, Het–
Auteursrechtvrij
[pagina 90]
| |
I.Nog zweeft het plechtig uer bestendig my voor de oogen,
Vereerde Ledeganck, ô zoon der Elegie,
Waerop ik, op uw baer ten diepste neêrgebogen,
Met saemgevoegde hand en met geplooiden knie,
Het somber Requiem, by sombere orgelzangen,
Beluisterde, als een stem die aen het graf ontklom,
En 't heilig outaer zelf, daer 't waslicht droef aen glom,
Met zwarten sluier zag omhangen.
Die zwarte sluier scheen my, biddende, onder 't knielen,
In éénen wenk verbreid, als waer' hy 't floers der nacht,
Dat gantsch een starrenheir geheimvol koomt bezielen
Met een verheven strael der goddelike pracht.
Verdwenen was voor my de tempel en de bare,
En, kalmer, ademde ik nu bovenaerdschen troost,
By 't lied, teêr als de groet van de aerd aen 't geelend oost,
Als hymnen van een geestenschare.
| |
[pagina 91]
| |
My ruischte, lettervriend, de weêrklank van de toonen,
Die ge aenhieft, als ge uw voet op 't aerdsche had gesteld;
Als gy, den blik omhoog, als een van Vondels zonen,
Met breede vleugelen der dichtmacht opgesneld
Ten stoel des Oppersten, uw zachte ziel liet spreken,
(Uw ziel, de onsterfelike), en harer waerdig spraekt,
En, hier beneden al van hooger vuer ontblaekt,
Hem 't hemeloffer dorst ontsteken.
Wie zong reeds om uw wieg, gelijk een biddend engel?
Uw moeder, uit wier borst een melodienstroom
Verkwistend uitbrak, als een wonder toongemengel,
Het allerroerendste, dat ons hier naderkoom'.
Ze zong, bywijlen van het bloemtjen onzer velden,
De milde boekweid in haer hemelblauw gewaed,
Van koesterende lente, of met een fier gelaet
Van Vlaenderens beroemde helden.
Als ge opgroeide onder lach en lust, en kus, en spelen,
Zong zy u voor, gelijk een blankgewiekte geest,
Al wat het kindjen of den jongeling kan streelen,
Die in het moederoog des Heeren liefde leest.
Ze zong in 't erflik vlaemsch, de goede burgervrouwe;
Ze zong met een gevoel godvruchtig, teêr en groot;
't Was uit die zielebron dat uw gezang ontsproot,
Tot lafenis by werk en rouwe.
| |
II.Gy ook, gy zeide: ‘Laet de kindren tot my komen!’
Uw letter-oogstrael waekte op Vlaendrens onderwijs;
Gy droomde een zegening, die volksbeschavers droomen,
En sloofde reeds uw kruin in 's leven lente grijs,
| |
[pagina 92]
| |
Maer ook u jonde 't uer der rust, wat d'aerdsgezinde
Niet wint, die enkelik voor ijdle statten tobt:
Een harte, dat voor deugd en geestverrijking klopt,
En 't lief gezin, dat u beminde.
Wat kunstenaer benijdt niet zelfs uw korte dagen,
Zoo vol verfijnd genot, stil aen natuer ontvloeid?
Hoe weinigen, die met uw peinzend oog haer zagen,
Als gy aen 't schoone van des Heeren werk geboeid!
Gy, nieuwe Poot, ontgont u zelv' den letterakker,
Die zoo veel vruchten teelde uit uw poëtisch zweet.
By 't veldtafreel vergat gy moede, last en leed,
En voelde u weêr tot zingen wakker.
Nog onlangs zeidet gy: ‘Weêr gaet de schepping zwanger
Van Godes adem; zie, de lieve lente naekt.
Aenschouw ik de ochtenstond van 't lachend jaer niet langer,
Waerby de menschengeest, verjeugdigd, blijde ontwaekt
Als 't lied der vogelen in 't frisch abeelenloover?’
Een dorre noorderwind snelt, snorrende, voorby......
Daer ligt de lentebloem van Vlaendrens poëzy,
Maer hare geuren zijn niet over!
| |
III.Men zegt, een schim blies op uw smeulend dichtvuer neder,
De schimme van Stevin, by de eerzuil hem gesticht.
't Ontsprankelde, en ontglom, en blonk, en blaekte weder,
En nooit, nooit staptet gy als grooter bard in 't licht.
Komt, eert in zynen slaep uw zanger, Zustersteden,
Gelijk één huisgezin op d'eigen broeder trotsch.
Vereert uw Ledeganck, die, dichtorakel Gods,
Al stervend, heerlikst heeft gestreden!
| |
[pagina 93]
| |
Zoo vonkelt soms een ster in winternachtgordijnen
Het schoonste, op de eigen stond, dat zy, vervonklend, stort;
Zoo hoort men onverwachts de liederen verkwijnen
Der teedre philomeel, met moed ten strijde omgord,
Die 't kunstig snarenspel met vollen boezem tartte;
Zy blaest al zingende den zwakken adem uit,
Maer onverwonnen rust zy op de stomme luit
En weenend denkt aen haer ons harte.
Nu rust gy van de taek u door den Heer gegeven,
En die ge trouw volbragt, als wakkre strijdgenoot.
Nu plukt ge de eeuwge vrucht van uw kortstondig leven,
Die verder staerdet dan de grenzen van den dood.
Gy kent de zege reeds van onze volksbeschaving,
Gy ziet de ons (ballingen!) zoo donkre toekomst in:
Het vrije Belgie is u enkel huisgezin,
En dit gezicht is hemellaving!
Vriend, gy vielt in uw bloem, maer liet den Nederlanden
Een letterschat, die in geen duisternis verzinkt,
Maer, als een gloriestar, gedaeld uit Godes handen,
Met onverdoofbre glans op uwen grave blinkt.
Uw borgereerenaem blijft tot blazoen der telgen
Van uw gelukkige echt, tot kroon der brave weêuw,
En by uw laetste bed rijst wakend onze Leeuw,
Schut van den vlaemschen Bard der Belgen.
Prudens Van Duyse.
|
|