|
| |
| |
| |
Het visschersmeisje.
Ballade.
Daer zat een meisje by de zee,
Op 't zand der duinen neêr;
De golven liepen hoog en wild,
En hoog en wild en hol was 't hevig zwalpend meer.
Zy reikte de armen naer den vloed,
Dat woest tot bergen zich verhief,
Met kronkelende kruin en borlend schuim erop.
Zy zag de golven om en rond,
Vergeefs by 't snerpen van den wind,
Die om heur aenzicht gierde en door de duinen floot.
Maer ach! geen schuit geen boot verscheen,
Het slingrend meer was woest en leêg,
En even leêg, maer stil, en aeklig was de reê.
Toen kreet ze: ‘ach golven weest bedaerd,
Eilaes de man is oud en krank,
En oud en krank als hy is zyn vervallen schuit.’
| |
| |
Doch feller blies de wind het zuidwest ingetrokken,
En zweepte uit al zyn kracht den hollen Oceaen,
Het tuimlend element dat opstoof voor zyn schokken,
Rolde op der duinen voet zyn wilde golven aen.
Doch weenend smeekte 't meisje voord:
Myn vader is om haring uit,
En nam voor d'eerste mael myn jongen broeder meê.’
Doch harder scheen de storm het wiegend nat te tergen,
Het nydig zwalpend zop verhief zich meer en meer,
En stortte donderend zyn wilde waterbergen,
Door spattend schuim verzeld op 't grauwe duinzand neêr.
‘Ach golven’ snikte 't meisje op nieuw,
Zoo hartverscheurend voort;
‘Ach weest toch minder boos en wild,
Want myn geliefde is meê, myn Willem is aen boord.’
Doch yslyk werd de orkaen by 't dubbel kracht vergaren,
't Aêmde alles op dit uer verwoesting schrik en dood,
En onheilspellend als een voorspook der gevaren,
Was 't naer gekras der meeuw die langs den oever schoot.
‘ô Groote God!’ zoo kreet ze ontzet,
‘Ach red, bewaer, behoed,
Myn oude vader en myn broêr,
En myn geliefde Wim die zwalpen op den vloed.’
Maer schriklyk spookte 't voort; de bliksem kloof de wolken,
En schoot zyn slangen langs den grammen Oceaen;
De donder schokte dc aerd' tot in heur diepste kolken,
Als of het alles moest verzinken en vergaen.
| |
| |
Toen werd het meisje raedloos schier,
Van wanhoop, angst en wee;
Al stormde 't yslyk op den plas,
't Woelde in heur bange borst al feller dan op zee.
De zwarte nacht viel neêr verzeld van al zyn naerheid,
Hy spreidde op 't schriktooneel de duisternis van 't graf,
Slechts nu en dan verlicht door 's bliksems helsche klaerheid,
En dreef het schreijend kind naer huis den oever af.
Des morgens was het kalm en stil....
Toen d'eerste lichtstrael scheen,
Vlood reeds het meisje uit bed en hut,
Door hoop en vrees geschokt weêr naer het zeestrand heen.
Weêr dwaelde zy langs ree en duin,
Weêr zocht zy op den plas,
Maer ach! ze ontwaert noch boot noch zeil,
De zee was stil; doch leêg en effen als een glas.
Zy loopt als een ontzinde rond,
Vaert raedloos langs het strand,
En vind op 't eind van eene schuit,
Verbryzeld en verstrooid de wrakken op het zand.
Een drietal lyken lag er naest,
Zy nadert wankelend en beeft,
Zy ziet, herkent ze en gilt, en stort er zielloos by.
Doch langzaem dreef de zee heur golfjes kablend nader,
Tot eindelyk heur nat der dooden groep omgaf,
En sleepte 't minnend paer den broeder en den vader,
By 't dalen van den vloed in 't kille wiegend graf.
Antwerpen, November 1846.
|
|
Auteursrechtvrij