Het Taelverbond. Jaargang 2

[p. 501]

Du.¹

Mynen Vriende Van Duyze.

Hoe hartlik klinkt in myne streken,

Hoe teêr het oud germaensche du?

Het bergt geen list, noch looze treken,

Maer treft den valschaerd met zyn roê.

't Gaet vry en vrank,

Een tooverklank,

Op 't oor en 't hart der vrienden toe?

Ik hecht aen 't du de grootste waerde,

Ik hoorde 't van myn kindschheid af;

Wie wenschte, dat een schat verjaerde

Dien God den ganschen stamme gaf?

Ik min het woord

Dat my bekoort.

'k Verlaet het erf niet lauw en laf.

Hoe zou ik tot den vriende spreken

Hadde ik niet meer dien zielentoon?

Du is der liefde liefste teeken,

Du is de perel uit haer kroon.

‘Du lieve vriend!

Du aerdig kind!’

Is dat niet wonderzoet en schoon?

1 Spreekt uit doe, gelyk in Brabant en Limburg.

[p. 502]

 

Dy zeg ik 't woordjen gul en teeder,

 

Dy, broeder van den Scheldenzoom,

 

Geef my het du voltoonig weder,

 

Gelyk het schalt langs Limburgs stroom.

 

Ik schat den gloed

 

Van dynen groet,

 

Du zings nog stouter dan ik droom.

 

 

 

Geen bloem verwelke in onze hoven,

 

De kleinste dient te zyn bewaerd,

 

De zanger breng het du weêr boven,

 

't Ligt immers in den vlaemschen aerd;

 

't Is gul en vry,

 

't Haet vleijery,

 

En zoet des huizes stillen haerd....

 

 

 

Dautzenberg.

Brussel 1847.