|
| |
| |
| |
Een zomernacht.
I.
Het was een bange zomernacht:
Geen sluimring die met donzen schacht,
Myn brandend voorhoofd wat verkoelde:
Ik lag op myne sponde en woelde,
Ik lag, en kampte met myn hart.
En - afgemarteld door de smart
Waermeê zoo'n kamp myn boezem wondde,
Ontvlugtte ik eensklaps myne sponde.
‘In 't veld - zoo sprak ik - kom, in 't veld,
Myn ziele! de onrust die u kwelt
Zal kalmte worden, als de Nacht
U met heur majestatisch donker,
En met heur lieflyk stargeflonker,
In kalme schoonheid tegenlacht.’
En 'k ging in 't veld: ik dwaelde lang,
En lei my eindlyk neêr op 't mos,
Ginds, waer de beek gelyk een slang
Al kronklend wegkruipt uit het bosch:
En treurig zag ik naer den hoogen;
Wat blikken zy toch teêr,
Toch vriendlyk op onze aerde neêr,
| |
| |
Die starren met heure englenoogen!
Zy zien haer minzaem pinkend aen,
Als moesten zy ze gadeslaen,
Van uit de donkerblauwe bogen.
En ja - zy waken daer welligt,
Half op de sluimrende gebogen,
Zy waken daer, die englenoogen,
Gelyk een moeder doet by 't wicht,
Dat slapend in zyn wiegsken ligt.
En waerlyk - de aerde slaept - slaept zacht,
Betrouwend op heur hemelwacht:
Want hoort! - het zangerig gesuis
Der beek, het heimnisvol geruisch
Van 't woud, waerdoor het windje dwaelt
Getuigt hoe zacht zy ademhaelt,
Wat diepe ruste zy geniet;
Zeg, Ruste, waerom toch verstoot
Ge my alleen van uwen schoot?
....................................
....................................
| |
II.
'k Had lang gedroomd - doch eensklaps gleed
Door heel myn lichaem, en die deed
My opzien uit myn mymering.
En 'k hoorde in 't woud een bang gezucht;
Ik zag de starren in de lucht
Verbleeken, en, ginds, uit de kimmen
Den breeden, zwarten reuzenkop
Van dreigende onweêrwolken klimmen;
En ziet, daer stak de rukwind op;
| |
| |
Daer kwam de reus, met wyde schreden,
Het vlak der heemlen ingetreden;
Daer rolde 't statig wolkgevaert
Zyn zwarte golven over de aerd
Gelyk een zee - en bliksems kloven
Die zee van 't een naer 't ander end,
En donders rommelden daerboven,
Als wagens door Gods hand gemend,
En donker werd het - tastbaer donker;
En uit die duisternis weêrklonk er
Een kreet van de aerde tot den Heer.
Welhoe! gy sliept weleer,
Gewiegd, gekozeld door het windje,
Omsingeld van een hemelwacht;
Gy sliept, ô aerde, lyk een kindje
Waer moeder neven staet, en lacht!
En ziet - daer is de Heer gekomen,
Op eens gekomen in de orkaen;
Daer heeft hy om uw beide polen
De almagtige armen uitgeslaen:
En 'k hoor u roepen om erbarmen,
Ik voel u schokken in zyne armen,
ô Aerde, lyk een magtloos wicht,
Dat in zyn wiegsken ligt te kermen,
Dat worstlend met de stuipen ligt!
| |
III.
Het omweêr was allengs bedaerd
Geworden, en 't geschrei der aerd',
Dat zoo ontzettend door den nacht
Weêrgalmd had, was nu tot een zacht
Gezucht versmolten; - 't wolkenheer
Was die verschrikbre zee niet meer,
Uit welker grondlooszwarten schoot,
| |
| |
Gods stem, holdondrend, wraek en dood
Aen de aerde toe te roepen scheen:
Het wolkenheer was nog alleen
Een gryze sluijer, die daerboven
Van 't zuid naer 't noorden werd geschoven.
En 'k zat nog altoos, mymrend daer,
Van 't klagend loover overtogen
Eens eikenbooms - en, pynlyk zwaer
Hing, op myn borst, myn hoofd gebogen;
Is dáérzyn dan slechts logen?
Ho! dat zou yslyk zyn, voorwaer -
En toch - het schynt zoo: - heel myn leven
Is niet dan onophoudlyk streven
Naer rust - en alles om my heen,
Zoekt rust als ik, en rust alleen.
En - als myn hart, als al 't geschapen
Een oogwenk slechts is ingeslapen,
Dan ryst het onweêr in dit hart,
Dan ryst het onweêr over d'akker,
En schudt hen onmeêdoogend wakker,
Uit d'arm der Rust in d'arm der Smart!
En 'k sloeg myn droeven blik omhoog;
En ziet - de gryze wolken schoven
Uiteen - en maekten voor myn oog
Een starre bloot, een enkle starre;
Maer die zóó vriendelyk van verre
My tegenlachte - dat ik haer
Verstond - en dacht: ô ja, 't is waer,
Hier is geen ruste - maer toch dáér.
1845.
|
|
Auteursrechtvrij