|
| |
| |
| |
De Nederduitsche tael
zuster der Noordsche talen.
Lierzang
Aen den Heere Hubert Delecourt.
La soeur ainée de toutes les langues germaniques peut encore, malgré des malheurs passés, espérer un bel avenir.
Hubert Vanden Hove, La langue flamande, son passé et son avenir, p. 79.
O Moedertael, wen moeders liefde
Haer ziele me in u overbriefde,
Werd' - du den kinde een genius,
Verlokkend als haer blanke boezem,
Zacht als haer roozenwangen-bloesem,
En lieflik als haer teedre kus.
Als knaep aen 't zoete vastgekluisterd,
Dat u ontwelde, onopgeluisterd,
Vond ik uw kindereenvoud schoon,
En bleef aen uw volzuivre zangen
(Als 't bietjen aen de bloemen) hangen,
En prentte me in den breine uw toon.
| |
| |
En, jongeling, verzwolg ik dweepend,
De harmonie, ons medeslepend
In 't harpgesuis van Nederland.
Ik zelf, ik durfde dankbaer wagen
U ziel en speeltuig op te dragen,
Vrij van uitheemschen taleband.
Thands dat ik vaster oogestralen,
Als man, laet in den woude dalen,
Waer zich uw eikestam, o bruid
Van 't Noord, o Nederduitsche Sprake,
Verheft, zij' - du me een letterbake,
En 'k breke in zielsverrukking uit.
| |
II.
De stroom van d'Alpheus ruist en bruist met trotsche baren,
Tot hij den ooge, dat op zijnen loop blijft staren,
Ontschiet; diep onder de aerd
Sluipt hij al slingerend; op eens aen 't licht hergeven,
Schoon onder andren naem, ontrolt hij zich vol leven,
En blijvet zijner wiege waerd.
Zoo sloop' - du mede voort, door de eeuwen overtogen
Met nacht, o Noordsche Spraek, vol scheppend kunstvermogen,
Die telgen teelde vrij en rijk;
Al priesterinnen van den Volksbeschaving-tempel,
Al dragend in 't gelaet denzelfden oorsprongstempel,
Al zusteren elkaêr gelijk.
| |
| |
Die dochters ééner koets, herkenlik aen haer trekken,
Schoon in verscheiden dos, ontsluieren, ontdekken
Den ingewijde alleen haer schoon,
En laten 't ongewijd gemeen haer adel schennen,
Met opgesparden bek - haer schat en schoon ontkennen,
In rijke koppeling en stoutgeklemden toon.
Zoo wordt door kinderen de zilvren nachtbodinne,
Wen ze in geruste pracht ontkimt aen grauwe tinne,
Veel grooter dan de zon geacht.
Ze zouden 't voorhoofd van den dagmonarch zijn stralen
Onttrekken (konde 't zijn) om heerlikst te doen pralen
D'ontrouwen lichtbol van de nacht.
Als schepster, als vorstin op d'ouden troon van 't Noorden
Gezeteld, zij' - du trotsch op vruchtbre wortelwoorden,
En ziet op 't lettergrauw met medelijden af,
En sluit uw heiligdom, tot straffe, voor den bastert,
Die bralt op 't afgeleende, en op den rijkdom lastert,
Dien 't milde vaderland hem gaf.
Laet zijn bekrompen blik ons taelgebied beperken,
Tien volkeren staen op, om de uitspraek te versterken,
Geleerden lippen stout ontvloeid.
O Belg, doorgrond uw tael: aloud is hare moeder.
Deen, Angel, Zweed, Germaen van allen zij' - du broeder,
Door de eigen navelstreng der Sprake saêmgeboeid.
Gelijk een zilvren bron aen liefelike stranden,
Die bij een helder weêr tot op de gouden zanden
Van haren bodem door laet zien,
Zoo zijn de talen uit Germaenschen stam geboren,
Wier zaed van d'Indus kwam, wier wortels onverloren
Vier duizend jaer te rugge vliên.
| |
| |
| |
III.
Heil u, o Vlaendren! onafhanklik
Van Rome en Gallië bleef' - du staen,
Gelijk een Noorderrots, die, fier en onverganklik,
't Hoofd in de wolken steekt, bij brullenden orkaen.
't Romaensche mocht, bij heete tranen
Der vrijheid, 't oord hier ontgermanen,
Waer Cesars adelaer voor Boduognaes stael
Bijna bezweek: gij zult niet van uw stam vervallen,
Zoo lang u niet de tael der Gallen
Slaefs ombuig' tot een zielsvassael.
Daerom, wie of u poog' te ontscheuren
Die zuil van duitsch gevoel en kracht,
Wordt door mijn vrije ziel, met verontwaerdigd treuren,
Gedoemd, gesmeten in des slaefs vergetelnacht;
Daerom doet mij de vreugde schateren,
Als ik uw broedertoon hoor klateren
Bij Milton, Ossiaen, bij Klopstock, bij den bard
Van 't Niebelungenlied, en juiche ik Belgen tegen,
Wier staf bij ons een bron vol zegen
Ontborlen deed voor brein en hart.
Taelvergelijkingstam, blijf groenen,
Schoon u 's vooroordeels bijl verwijst.
Het zwijgt voor uwe stem, o twintig millioenen
Van taelgenooten, die den hemel tegenrijst.
Gij zingt in vaderlandsche klanken,
Om God den Schepper te bedanken,
Die u een zustertael vergunde als erfkleinood.
Verruil het nimmermeer, wie op hun kunstglas pronken,
Uw diamant schiet heldre vonken,
Gelijk 't genie oorspronklik groot!
Gent, 1847.
|
|
Auteursrechtvrij