|
| |
| |
| |
Umea
eene zedenschets aen gene zyde des poolkrings.
De winterzonnestand van het jaer 1832 was naby: de sneeuw, die sedert weken niet opgehouden had in groote hoeveelheid neder te storten, had de Schandinavische Alpen in gansch hunne uitgestrektheid overdekt; de wind, die op de yszee zoo hevig woedde, had de luchtgesteldtenis van het noorderlyke gedeelte van Zweden dermate verkoud dat de warmtemeter Réaumur tot beneden de zes en veertig graden was gedaeld; eene tastbare duisternis had de gezichteinder omvat, en deze duisternis en die koude waren er verre van af hun toppunt te hebben bereikt; beide hadden nog lang over deze gewesten en het zegenlooze Lapland te heerschen.
De bewooners van dit zoo zeer door de natuer onderdrukte land, schynen gansch ontaerd van degenen, die onder meer gematigde luchtstreken zich ontwikkelen. Vroegtydig zyn zy verouderd door den arbeid, het slecht voedsel, en nog meer door de wisselvallige luchtgesteldtenis, die, na maenden van hevige koude, weêr zengt en brandt, daer alsdan de zon zich
| |
| |
gedurende gansche weken niet meer van den horizon verwydert. De ongemakken van een zwervende leven, waer toe hen de vervolging van beeren en andere wilde dieren dwingt, laet hunnen geest noch den tyd, noch den lust om zich met nuttige denkbeelden te voeden, en by uitzondering slechts zou men op dien heilloozen grond eenig vernuft of redeneerkunde aentreffen. Weleer tot het Christengeloof bekeerd, is dit volk ten deele weder tot het heidendom vervallen, en niet zelden wordt het kruis door den zendeling geplant, vereerd van dengenen die aen Woden den god van oorlog en verdelging offert.
En echter, te midden van dit land waer de europesche beschaving zich nimmer heeft kunnen vestigen, bestond er een huisgezin in wiens midden meerder vernuft, meerder gevoel en zielenadel heerschte. De man die in zyne jongheid menigmael als stuerman, op een zweedsch schip, de Noordzee afgevaren, was om de huiden der gedoode dieren naer de zweedsche steden overtevoeren, had door de aenraking met meer beschaefde volken ook meerdere kennis en ervarenheid verkregen. Maenden had hy alsdan in Gothenburg en Stokholm doorgebragt, en het was slechts toen zyn zoon in staet was zyne plaets te kunnen vervangen, dat hy het varen verlaten had om zyn leven op den geboortegrond, hoe weinig aenlokkende die ook wezen mogt, te gaen eindigen.
Op eenigen afstand zuidwaerts de yszee bevond zich de wooning van den ouden Foemund. Het was eene hut niet slecht aen onze legertenten gelykende; doch daer dezelve eenige voeten diep in den grond gegraven was, en terwyl de sneeuw het dak gansch had overdekt, verried de schouw buiten nog alleen, dat daer eene wooning bestond. Rond een groot houtvuer dat men in dit onderaerdsch verblyf gedurig onderhield, zat Foemund met twee nog jonge kinderen, zich onledig houdende met vischnetten te herstellen; en een meisje in den bloei der jeugd, zoo men dien levenstyd in deze gewesten aldus noemen mag, was aen de overzyde bezig met zich in de leeskunst te oefenen. Een jongeling, wiens gestalte en gansch uiterlyke den vreemdeling gissen deed, zat nevens haer en wees, met den vinger, de teekenen aen in een boek dat op haren schoot open lag.
| |
| |
De teedere, vragende blik welken zy op den jongeling vestigde, telkenmale dat een letterteeken haer niet te binnen viel, was genoeg om aen te duiden hoe zeer zy zich in deze beschouwing verlustigen moest, en hare stem die by de minste aenraking zyner vingeren soms stamelende en bevende werd, verried de jagingen van een hart, dat te vergeefs eene liefde trachtte te onderdrukken aen wier zielstreelend vermogen het, helaes! geenen weêrstand meer bieden kon.
En hoe ellendig een verblyf, dat door eene verstikkende lucht was verpest, ook wezen kon, gansch een huisgezin zou zich er welligt hebben gelukkig gevoeld, zoo die vreemdeling, hoe weinig schuldig hy ook wezen mogt, nooit den dorpel der arme wooning had overschreden. Deze vreemdeling, een poolsche jongeling, Zaluski genaemd, was een dier dapperen welke de vrymaking van het vaderland tegen de russische overmagt hadden beproefd, en die, door deze verwonnen en te nedergedrukt, in Siberiën en elders hunnen euvelmoed onder de wreedste behandelingen hadden moeten gaen boeten. Zaluski welke in den opstand een wezentlyk aendeel genomen had, was naer russisch Lapland overgevoerd, om er te arbeiden in de goud en zilver mynen, waervan de ontginning door het staetsbestuer uitgevoerd wordt. Doch hy was er de man niet naer om gewillig onder een slavenjuk te verkwynen. De eerste goede gelegenheid te baet nemende, was hy zyne toezichters ontsnapt, en na verscheidene weken vlugtens en omdolens was het hem gelukt de zweedsche grenzen te overschreiden.
Twee maenden was het thans geleden dat Foemund met zyne kinderen de lykplegt van een zyner bloedverwanten, wiens wooning zich eenige mylen van de zyne bevond, was gaen bywoonen. Daer er toen reeds veel sneeuw gevallen was, had hy de reis in eene slede met twee rendieren bespannen, ondernomen. Doch in het huiswaerts keeren sprongen de beesten in eens op, en drukten met eene beweging van schrik achteruit. Ras merkte de vader de oorzaek van het ongeval: een man, die niemand anders dan Zaluski was, lag uitgestrekt op de plaets, waer zy
| |
| |
heen gingen rennen. Allen haestten zich uit de slede, en ontwaerden weldra dat hy, dien zy op den eersten oogslag als dood hadden aenschouwd, nog leefde; maer dat koude en honger hem dermate verzwakt hadden, dat hy krachteloos op deze plaets was nedergezakt, om er misschien welhaest de prooi van ysbeeren en lynxen te worden. Door eene spoedige hulp tot kennis teruggebragt, werd hy in een rennevel gewikkeld, in de slede opgenomen, en het gastvrylievende huisgezin vervolgde zynen weg, en bereikte zonder verdere hindernis, nog denzelfden dag zyne wooning.
Verscheidene dagen duerde het vooraleer de vreemdeling zyne verlorene krachten herwonnen had. Onderwyl ontving hy van den ouden Foemund en van zyne kinderen de innigste blyken eener belanglooze dienstvaerdigheid, en wel byzonder zag hy zich het voorwerp der gestadige zorgen van de teedere Umea. Zaluski die noch ongevoelig noch ondankbaer was, werd diep ontroerd over de gulle handelwyze die hy in de wooning zyns redders genoot, en gevoelde zich ongelukkig niets te vermogen om zulks te vergelden. Niet genoeg kon hy het meisje bewonderen dat zoo zusterlyk in de minste zyner noodwendigheden voorzag; want hy had er eenige dagen te voren weinig aengedacht, een wezen aen te treffen dat, voor min vaderlandszieke zielen dan de zyne, in staet ware geweest, om dit akelig oord, waer zich de natuer in al hare afgryslykheden vertoont, in een Eden te herscheppen.
Nog minder gelukkig dan de jongeling was het meisje in hare gewaerwordingen; want terwyl deze haer slechts bewonderde, droeg zy hem, gelyk wy het reeds hebben verhaeld, eene vurige, maer tevens hooplooze liefde toe. En niet te vergeefs was er te wanhopen of hare liefde wel een weêrgalm in het hart des jongelings vond; want al had zy menigmael door hare landgenooten hare schoonheid hooren roemen, zy wist genoeg hoe verdie er van was, om met die van vrouwen uit gelukkigere landen in gelykenis te staen. Was het misschien aen het ontbreken dier bevalligheden niet, dat zy die koude beleefdheid van Zaluski te wyten had. Nooit had immers een woord van hem haer doen verstaen dat hy
| |
| |
haer een teederder gevoel dan erkentelykheid toedroeg; en niet zelden, terwyl het huisgezin zich ter rust begaf, bleef zy weenend in hare slaepstede de ontwaking van den ouden Foemund, heur vader, verbeiden. Wat dezen betrof, die was droef en betreurde de zwakheid van zyn kind, dat in een teêrhartige drift zich aen een vreemdeling gehecht had, welke welligt zich te groot oordeelde om eene verbindtenis met hen aentegaen. Weinig scheelde het zelfs of hy berouwde zich over eene daed, tot welke zyne pligt als mensch en als christen hem gedwongen had. Doch allengskens was de winter verloopen. Reeds begonnen de stralen der zon by wylen den dampkring te doordringen, en de nare duisternis had voor het schemerlicht plaets gemaekt. De koude was niet meer zoo streng en de Laplanders, verheugd over het wederkeeren van het schoone jaergetyde, begonnen hunne krochten te verlaten en zich ter jagt te begeven. Een vreemd en vermakelyk schouwspel was het voor Zaluski, die op een dergelyken togt, Foemund met zyne kinderen had verzeld, gansche volksscharen ter vervolging der ysbeeren te ontmoeten, te zien met welke behendigheid zy deze in hinderlagen wisten te dryven waer ze onfeilbaer, op de punt van in den grond geplaetste lansen, moesten nedertuimelen, en niet weinig verwonderde hy zich over de behendigheid der vrouwen, tusschen welke Umea zich in vlugheid nog onderscheidde. Op schaetsen voortschuivende, met eene lans in de hand, zag hy haer met ongelooflyke snelheid de voor haer vlugtende vossen na jagen, en niet zelden gelukte het haer dezelven te bereiken; doch het zy uit walg van bloed of uit meêwarigheid voor het dier, telkenmale dat zy het stael opgeheven had om het te treffen, gevoelde zy den arm niet krachtig genoeg, en liet hare prooi ontsnappen. En dan kwam zy schaemrood tot haren vader terug, die met hare blooheid lachende zyne andere kinderen trachtte aentemoedigen met te zeggen, dat meisjes beter waren om het wild tot spyzen te bereiden, dan
wel om het zelve te vangen. Onderwyl en zonder de slede te verlaten, had Foemund met den kruisboog nog verscheidene hermelynen en zebelienen gedood, en wat in hem van een goeden schutter getuigen moest, al deze dieren had hy
| |
| |
slechts aen het hoofd weten te treffen, om het bont niet te beschadigen, dat in gansch Europa gevraegd, hem eenige opbrengst bezorgen moest. Verder had hy nog een arend en onderscheidene andere vogelen in de vlugt geschoten en keerde alzoo met eene goede vangst beladen naer zyne wooning terug. Het vermaek dat dergelyke partyën aen den vader verschaften was genoeg in staet om hem zyn tydelyk wee te doen vergeten, te meer daer het wederkeeren van den zomer de aenkomst van zynen zoon, die in Gothenburg overwinterd had, voorspelde. Maer voor Zaluski, die niets betrachtte dan zyn vaderland, of ten minste zyne landgenoten terug te vinden was dat niet alzoo; naermate de hemel opklaerde, en de zon zich telkendage langer aenschouwen liet, groeide in hem die onuitstaenbare ongerustheid aen, welke men in het verbeiden van eene hevigbetrachte omstandigheid gevoelt. By zyne ontvlugting had hy het voornemen gemaekt ongemerkt eene zweedsche zeehave te bereiken en dan, daer hem alle geldelyke middelen ontbraken, in dienst te treden op het een of ander schip voor Engeland bestemd, om zoo mettertyd overtezeilen naer Frankryk, waer hy wist dat hy vele uitgewekene landgenooten aentreffen zou. Maer nu had de kennismaking met het huisgezin van Foemund hem een hinderpael in den weg geplaetst dien hy niet, zonder ongelukkigen achter zich te laten, overschreiden kon. De drift van het meisje, hoe zeer door haer ook bewimpeld, was al te hevig om voor den jongeling een geheim te blyven.
Droomend en besluiteloos wandelde hy nu gansche dagen in den omtrek der hut tusschen de besneeuwde bergen heen. Zyn hoofd dat zich in de tegenwoordigheid des overwinnaers nog zoo fier verheffen dorst, lag nu gebogen en getuigde van zyn inwendig lyden. Aen het eten of waer hy zich ook met het huisgezin vereenigd vond, was hy zoo sprakeloos dat de stryd dien hy met zichzelven voerde, even min als de smart van het meisje, een raedsel bleef, en zichtbaer was het dat allen het oogenblik vreesden, welk tot eene verklaring aenleiding geven moest.
Op eenen avond dat al de huisgenoten behalve Zaluski aen tafel gezeten waren, heerschte er wederom eene diepe stilzwy- | |
| |
gendheid onder hen; wel werd dezelve van tyd tot tyd by de jongere kinderen onderbroken door de eene of andere vraeg die zy Foemund of hunne zuster toestuerden; maer daer zy door deze slechts een half of in het geheel geen antwoord ontvingen, en de neêrslagtigheid huns vaders bemerkten, werden zy ook droef, zwegen zy insgelyks. Op deze wyze liep het mael, waervan weinig genuttigd was ten einde, en de kinderen verlieten het vertrek, om zich ter rust te begeven.
Foemund zich met zyne dochter alleen bevindende, wenkte haer te buiten, en gebood haer zich nevens hem, op eene bank aen den inkoom der hut geplaetst, neder te zetten.
Het was toen een schoone avond, de nachtevening der lente was voorby, en de koesterende zonnestralen van den dag hadden de lucht waerlyk verwarmd. De maen, welke helder op het bedrukte gelaet van het meisje scheen, deed haer in dit oogenblik echt bekoorlyk voorkomen, en de vader haer met welgevallen aenziende sprak op zoeten toon:
‘Umea, myn kind, waerom toch zyt gy steeds zoo droef? Gy verkwynt als hadde eene kwael u aengetast die my welhaest myne dochter ontrukken moet, en van uw hartzeer’ voegde hy er by, op verwytenden toon ‘maekt gy een geheim aen uwen vader, aen uwen besten vriend.’
Het meisje ontlastte haer gemoed in bitter geween, innig verweet zy het zichzelve niet eerder alles gezegd te hebben aen hem, die zoo waerdig was haer vertrouweling te zyn, en zich aen den hals heurs vaders werpende zegde zy:
‘Gy vraegt my, vader, waerom ik droef ben, en gy zegt dat ik by dage verkwyn; ach! mogte de hemel uwe vrees verwezentlyken en my van een leven verlossen, dat van dag tot dag my ondragelyker wordt!... ô Vader! vergeef het my zoo myne bekentenis u bedroeven moet, maer sedert ik Zaluski heb gezien, sedert ik zyne tael heb gehoord en zynen blik ontwaerd, heb ik noch rust noch vreugde gevonden. Ach! waerom moest hy my betooveren, my naer zyne liefde dorstig maken en dan verlaten; want meent gy dat ik niet merk dat hy vertrokken
| |
| |
is, en vertrokken zonder vaerwel noch afscheidkus? ô Zaluski! wie had er van u zoo veel ontrouw zoo veel ondankbaerheid verwacht?’
‘Myne dochter’ sprak Foemund op eenen waerdigen toon, ‘gy weet het, toen over een jaer uwe moeder stierf welk een smartelyke slag dit voor ons allen was. Even als by my, heeft dit verlies in uw hart eene wonde gelaten waeraen de tyd u wel gewennen maer niet van verhelpen zal. Dan - te midden van ons wee, te midden der tranen die wy rond het doodsbed stortten wat beloofdet gy my dan? Onder de teederste omhelzingen zwoert gy van voortaen slechts te zullen leven voor my, my behulpzaem te zyn, en de vreugd en de troost myner gryze jaren te wezen. ô, Ik eischte zulk eene opoffering niet, maer eventwel in al myne droefheid vond ik my door uwe engelenwoorden getroost, en ik achtte my gelukkig eene zoo waerdige dochter te hebben. En nu, waer zyn nu die beloften? Al uwe genegenheid, al uwe liefde hebt gy aen eenen jongeling gegeven, een jongeling die bovendien vreemdeling is en die uwe min niet aenvaerden mogt. En van dit alles spreekt gy my geen woord! zeg, is dit braef van u? En toch’ vervolgde hy nadenkende, ‘het is myne schuld, waerom moest ik dien vreemdeling in myne wooning ontvangen, waerom als ik hem tot het leven had terug gebragt, heb ik niet gezegd: ga nu heen, dat God u geleide: dit was immers genoeg?’
‘ô Vader! overlaed my met smaed en verachting’ snikte het meisje ‘ik heb meer dan zulks verdiend, ik, trouwlooze, in plaets van u het leven zoet en aengenaem te maken, heb ik hetzelve door myne schuldige liefde met gal en bitterheid vervuld; maer zeg my, vader, is het dan waer dat Zaluski vertrokken is, weet gy niet of hy nog weêrkeeren zal?’
‘Zaluski is vertrokken om nimmer weder te keeren’ sprak Foemund op eenen gestrengen toon. ‘Dat hy van u zyn afscheid niet genomen heeft, daervan ben ik de schuld omdat ik my de smart wilde sparen, van in de tegenwoordigheid van dien vreemdeling voor myne dochter te moeten blozen.’
| |
| |
‘Helaes! hy is dan weg, vertrokken voor eeuwig!’ huilde zy met hevige wanhoop’ nimmer!.. nooit meer zal ik hem dan wederzien! ô Ongelukkige, ongelukkige!’ en als om de schokken van haer hart te onderdrukken, prangde zy beide handen op hare borst.
Weinige stonden later had Foemund haer te binnen geleid. In bezwymenis gevallen zynde, was haer eene koortsige rilling en heilhoofdigheid bygebleven welke de woorden die zy uitriep zonder zin of beduidenis maekte; tot eene schynbare kalmte ingekeerd, viel zy in eenen diepen slaep, en Foemund, gerust gesteld over den verbeterden toestand van zyn kind, had zich insgelyks ter rust begeven.
Des morgens by het ontwaken van den vader waren zyne eerste gedachten aen Umea. Ras spoedde hy zich naer de bedstede zyner dochter en verwachtte niet anders of de weldoende slaep zou hare verdwaelde zinnen tot bedaren hebben gebragt, maer, hemel! wreed was zyne teleurstelling toen hy het bed ledig vond, en de opengelatene deur hem deed gissen dat zyne dochter gevlugt was. Verdwaeld en ontzet spoedde hy zich naer buiten, en zag in alle rigtingen rond; maer nergens konden zyne oogen eene menschengedaente bereiken. Het hart tot bloedens geschokt, liep hy terug naer zyne andere kinderen welke op zyne weeklagten waren ontwaekt:
‘ô Ramp! myne kinderen riep hy’ ô schrikkelyke ramp! Umea, uwe zuster heeft dezen nacht, vast in ylhoofdigheid onze wooning verlaten, en wie weet wat er reeds van haer geworden is. Ach! spoedt u kinderen, spoedt u, helpt uwen vader haer terugvinden.’
Schreijende volgden de jongens hunnen vader die zich oogenblikkelyk en wel zuidwaerts op weg begaf, veronderstellende dat zy Zaluski had opgevolgd. Het was een moeijelyke togt dien hy ondernam: slede en wagen waren nu even onnuttig daer de grond schier op alle plaetsen was overdekt met ysklompen door de hitte der zon van de bergen losgemaekt. Steunende op eenen stok, spoedde hy zich onvermoeid over den oneffen grond, terwyl zyne kinderen de bergen beklommen om des te beter in de verte te zien.
| |
| |
Maer vruchteloos bleven alle poogingen: de avond naderde, en niets nog hadden zy ontdekt.
Afgemat plaetsten zy zich tegen eenen zwaergetakten eik. Moede en verkoud bleef de vader wakend, terwyl zyne kinderen zich met het hoofd op zynen schoot hadden nedergelegd in de hoop van een weinig te slapen. De maen scheen even helder als den vorigen nacht, en liet aen Foemund toe op eenen verren afstand in den omtrek te zien.
Terwyl hy alzoo de oogen in alle rigtingen dwalen liet, hoorde hy in eens een nare en angstige gil, waervan de toon niet noodig was hem zoo wel bekend te zyn, om aen zyn hart te doen voelen dat die noodkreet de stem zyner dochter was. Zich omwendende zag hy haer een bosch ontvlugten en een zwarten beer achter haer! ô, Groot en dringend was het gevaer waerin hy zag dat zyn kind verkeerde; hy rigtte zich op, deed eenige schreden, maer, helaes! het dier had haer vervoegd, reeds lag zy voor het zelve op den grond! en by dit zicht stortte de ouderling krachteloos ter neder, de handen smeekende ten hemel verheffende.
Op dien bangen stond welke van het yslyk lot zyner dochter beslissen ging, hoorde Foemund in eens als eene schicht nevens hem de lucht doorbooren en een dof gehuil dat zich tevens hooren liet, deed hem verstaen dat een pyl het ondier trof; by eene zoo onverwachte hulp gevoelde de ouderling hoop en moed in zich terug gekeerd, en opstaende liep hy ter verdediging zyner dochter, maer eer hy nog genaderd was, had een tweede schot den beer in het hoofd geraekt, en verliet deze, brullend en wankelende zyne prooi, om elders aen zyne wonden te gaen sterven.
Nu viel de vader op de kniën nevens het geredde meisje; vurig dankte hy God, daer hy zag dat zy leefde, en nog geene wonden of kneuzingen bekomen had; vreugdedronken, drukte hy haer tegen zyne borst, terwyl hare broeders onder hunne zoenen haer tot het leven terugriepen.
Onderwyl was de schutter die zoo eene tydige hulp aen het meisje had gebragt, genaderd. Maer groot was de verwondering die allen gevoelden toen zy Zaluski in hunnen redder erkenden.
| |
| |
Welgaerne had Foemund voor de rust van zyn kind gewild dezen niet meer te ontmoeten, en aen iemand anders de verlossing zyner dochter verschuldigd te zyn, echter aenzag hy den jongeling met een dankbaer gelaet.
‘Zaluski, zegde hy’ nooit kan ik u de weldaed vergelden die gy my heden bewyst; maer hoe komt het dat gy u thans nog ter myner hulp op deze plaets bevindt?’
‘Zoo gy, naer hetgeen ik van u ontvangen heb’ sprak de jongeling ‘my nog het regt tot eene vergelding toekent, kom ik die van u eischen. ô Foemund! dwaes was ik, toen ik, niet om in myn vaderland terug te keeren, want, helaes! dit is voor eeuwig gesloten voor my, maer om in vreemde landen te gaen dwalen, uwe wooning verliet, waer huislyk geluk en stille vrede te vinden zyn; sta dan toe dat ik in dezelve terugkeere en’ voegde hy er stamelend by, wyl hy de hand van Umea vastgreep ‘aenvaerd my als uw zoon!’
‘Zaluski! sprak de vader met ernst’ is de wensch dien gy my uitdrukt regtzinnig gemeend? Hebt gy er wel op nagedacht of het ellendige en eentoonige leven dat wy leiden u in het vervolg niet vervelen zal? ô, Indien dit zoo ware, zoudt gy heen gaen, en met u zou ons rust en genoegen voor eeuwig verlaten.’
‘Foemund, ik ben geen kind meer om ligtzinnig eene gelofte te doen en die ligtzinnig te verbreken; zoo ik dit besluit genomen heb, heb ik er genoeg op nagedacht en het voor en tegen overwogen; wat wil ik, zegde ik my gister, my tot stervens vermoeijen gaen, God weet hoe vele gevaren en vernederingen ik zal te verduren hebben op myne lange en moeijelyke reis; zal ik gelukkig genoeg zyn om behouden het doel myner bestemming te bereiken? en genomen nu, dat dit zoo ware, dat ik eindelyk na vele wederwaerdigheden in België of Frankryk aenlanden mogt, zal ik dan zeker zyn van daer myne landgenooten te vinden, die my als hunnen broeder zullen ontvangen? ô, In die landen van het beschaefde Europa waer ieder slechts voor zich zelve leeft, zou de arme balling soms gedwongen zyn op de straten der steden de hulp der voorbygangers aftesmeeken, om niet van honger te sterven. En zulk een bang vooruitzicht op de toekomst zou ik verkiezen boven
| |
| |
het geluk dat my hier wacht? niet waer Umea’ zegde hy bewogen beide handen van het meisje in de zyne drukkende, en haer teeder in de oogen ziende ‘dat vader beslisse en wy zyn beide voor altyd gelukkig.’
Het meisje antwoordde niet, maer sloeg de oogen ter neder, en klemde zyne handen met meerdere kracht.
‘Kom’ zegde Foemund, ‘ik heb er niets tegen om u beide gelukkig te zien, maer spoeden wy ons naer huis, daer zullen wy elkander nader spreken.’
En allen haestten zich na Foemunds wooning terug. De bosschen die zy doortrokken weêrgalmden van de blyde kreten der kinderen, die zich over de dubbele wederkomst verheugden; gansch den dag werd in blydschap doorgebragt, en de vereeniging van Foemunds dochter met Zaluski zou binnen eene maend geschieden, wanneer 's meisjes oudste broeder vermoedelyk zou wedergekeerd zyn.
En daer des avonds de vader zich ter rust begaf, sliep hy even als zyne kinderen onder de zoetste droomen in, en het scheen hem, als of er eene stem hem uit den hooge toeriep: Foemund, zóó worden uwe deugden in uwe kinderen beloond. Berouw u nimmer eene weldaed te hebben gepleegd, welkdanig er de gevolgen ook mogen van zyn; want God heeft niet gewild, dat de arme, de onopgemerkte Foemund zeggen moge, dat een werk te zyner eere verrigt, hem onheil zou hebben gebaerd.
Antwerpen, 1846.
P. Van Delen.
|
|
Auteursrechtvrij