|
| |
| |
| |
Ha, ha, ha!
(Hansje en Elsje.)
Een Liedje.
Zy gingen samen door het bosch,
En tuimelden op 't zachte mos,.
Of stuifden over 't zand;
Of vlogen als het vuer zoo rood
Langs heg en haeg, en greb en sloot,
En de echo riep hun schaetren na:
En Hans had Elsjes hoed omkranst
Zy hadden in het dorp gedanst
Met maegd en knaep in 't groen.
Zy haekten geen van beî naer rust,
Zy hadden speel- en stoeijenslust,
En zweefden soms elkander na:
| |
| |
‘Wat schynt de zon hier op de baen,’
Sprak Elsje tot haer Hans.
‘Kom, laten wy in 't lommer gaen,
Daer is men veilig thans.
Geen herdersjongen ziet men daer,
Geen jager wordt er ons gewaer.’
En onder 't hupplen klonk het ja:
En hygend kwam men aen een dreef,
(Waer 't koel en somber was),
Die lynrecht door de wilgen schreef
‘Kom,’ sprak zy tot den kleinen guit,
‘Kom speelt gy ook uw zokskens uit,
En baedt ge my in 't water na?’
En Hanske schudde drymael neen;
Lief Hansken, is uw regterbeen,
Welligt wat scheef en krom?’
En zy hief voor des knapen oog,
Heur roksken tot de knie omhoog,
En Hanske zag haer twyflend na,
| |
| |
En toen ze een eindje was van 't land
Hans gluerde schuins van af den kant,
En 't meisje riep: ‘Ei kom!
Al dieper ga ik in het sop!’
En hooger hief zy 't roksken op.
Hy schudde neen, en meende ja!
Zy keerde weêr en sprak: ‘kom aen,
Indien gy toch niet wilt,
Laet ons dan in den boschkant gaen;
't Valt moeijelyk.... maer tilt
My over post en houtwas heen!’
De dwaze schudde drymael neen,
En sprak: ‘gy schynt gemak'lyk! ha!’
‘Kom, Hans, wy spelen dan eens vry
Hier Katteken, in 't groen;
En Hanske lief.... en vangt ge my,
Dan.... geeft ge my een zoen.
Kom aen, ik ken, geloof het vry,
Zoo 'n vlugge looper niet als gy.’
Hop, hop! ons Hanske knikte ja!
| |
| |
Daer draefden zy en lachten luid,
Zy liep niet snel, o! neen;
Want spoedig sloeg de kleine guit,
Zyn arm om 't meisje heen.
‘Ik heb u!’ riep hy hygend toen.
‘Wel geef me,’ sprak zy, ‘nu den zoen!’
Zy lachte en hy.... hy lachte na:
‘Welnu!’ sprak zy, ‘wat draelt gy thans?
Slipuit! gy durft niet, neen!’
En schaemrood, staemlend stond daer Hans:
‘Ja wel... ja wel... doch 't scheen,
‘Dat, Elsje, daer - daer aen de beek,
‘Een pater door het loover keek
‘En dat, kom Elsje, kom, ik ga....
Zy keek den bloodaerd lonkend aen;
Tot dat zy in de wilgenblaên,
Die in het hangend wilgenhout
Zyn goudgeel nestje had gebouwd.
Zy zag het en zy juichte: ha!
| |
| |
‘ô Hanske! zie een vogelnest,
Van 't lage kreupelhout gevest....
Ach, ligt me eens even op!
Laet zien, wat of daer boven leeft,
Of 't eikens of wel jongskens heeft,’
‘Welnu!’ sprak Hans, ‘klim op ik sta!’
Snel hief hy 't meisken op zyn hand
‘Kom af!’ riep hy, ‘uw voorschootrand,
Doorscharrelt my het oog.
Daerby, gy zyt als lood zoo zwaer!’
Zy sprong, en sprak: ‘Wat sukkelaer!’
Mismoedig morde zy: ‘Ik ga!’
|
|
Auteursrechtvrij