|
| |
| |
| |
Luilekkerland.
Heet der menschen groot getal,
De aerde een bitter tranendal,
Waer geen vreugden duren;
Het genot geen wortel schiet,
Maer verwonnen door 't verdriet,
Van zyn wieg ten grave vliedt,
Doch, voor lieden van verstand,
Waer 't genot, als met de mand,
Waer de gryze als in zyn jeugd,
Aen den boezem van de vreugd
Ingesluimerd, zich niet heugt,
Droeven, denkt aen geen abuis,
'k Ken die streek van man tot muis,
'k Ben er veel des zomers t'huis,
| |
| |
Had ik soms maer geen belet,
'k Trok er heen met bul en bed,
'k Werd er als een kaers zoo vet,
Weet ge waer het landschap ligt?
't Is geen reis van groot gewigt,
En in meer dan een gedicht,
Aen den mensch, hoe zalig hy,
Van gebrek en zorgen vry,
Hoort, en denkt dat weeldrig oord
Niet in oost, in west noch noord;
Maer ook waer men t'huis behoort,
Tusschen maeg en vrienden:
't Ligt.... in ieder vroom gemoed,
Dat in 't uer van tegenspoed,
Zich, hoe 't onheil rondom woedt,
't Ligt in 't hart, dat steeds verblyd,
Iedren boozen wensch bestrydt;
Dat geen roem noch rang benydt
Dat in vrede klopt en slaet,
Trots zyn nederigen staet,
En nooit kommernis verraedt
| |
| |
In de borst waer 't nimmer woeldt,
Die zich niets ontbreken voelt,
Iedren prikkel tydig koelt
Van een valsch betrachten.
Als 't de filosoof eens deed,
Die zyn leven zorgloos sleet,
En, ofschoon hy armoê leed,
't Noodlot kon verachten.
Voor zyn duigen wooning scheen,
En hy sprak: ‘Wat eischt gy my...?
't Hoofd der wereldheerschappy
Vroeg men nimmer iets, dat Hy,
's Wysgeers antwoord was: ‘Mynheer!
Geef me dan de zon maer weêr,
Die ik door uw komst ontbeer,
'k Dryf met elken eisch den spot,
En ik vind het stapelzot,
Dat men, om myn vreedzaem lot,
Zich zoo zeer bekommert.’
Deze man sprak vrank en vry,
Bleef er hoogst gelukkig by,
| |
| |
Dat hy in 't Luilekkerland
t'Huis lag door zyn groot verstand,
Stond wel ooit in geen kourant,
Dus, die mynen raed betracht
Zich terstond gelukkig acht,
Krygt dat jeugdig oord in pacht,
Menig vorst die nog regeert,
Die steeds dit of dat ontbeert;
Hem die droomt wat hy begeert,
Vrienden! kiest, en neemt uw deel!
't Kost u waerlyk toch niet veel.
Droomt u bosschen van kanneel,
Spot met 's konings mantelzy',
Lag er zelfs de steenhoop by
Ja, aen zoo'n geringen prys
Welk Nature ons ten bewys
Harer gunst wou schenken;
't Voetspoor dat er henen leidt,
Wie zich nu ten togt bereidt,
Laet geen tweemael wenken.
| |
| |
Des te sneller landt men aen,
Waer die suikerbergen staen,
Tusschen eeuwig rypend graen:
Uit heur klippen van kandy,
Trots het guerste jaergety,
Komt, en sluiten we een verband,
Ieder kan naer zynen stand,
Heil dan hem, die vergenoegd,
Zich naer tyd en oorzaek voegt,
Of hy heerscht en of hy ploegt,
Antwerpen, 1846.
|
|
Auteursrechtvrij